Alle inzendingen over psychologie

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de caleidoscoop van een fossiele oer-natuur herschikken de scherven in het zielebeeld van mozaïek…

De zoektocht was met moed begonnen Zoektocht in mijn hoofd Ik tastte in het donker af Ik heb me uitgesloofd Ik pakte uit de vage massa hier en daar gedachten Maar als ik in mijn handen keek Vervlogen ze met achten Nu zit ik hier met om mij heen een grote grijze brij Ik weet wel waar ik zoeken moet Maar kan er nu niet bij…

Ik bedek mijn ogen met gebroken lelies, de wereld is er vol van, in te verdrinken als zuigeling, beeldvorming van een gedroomde aarde, van de moederschoot waaruit we werden geworpen. We verstonden de vroege lessen, die ons later werden ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private bewegingen van gefascineerde beweging in…

kom kwijl de woorden van de witte boorden rijg ze aan elkaar 't is maar voor even morgen zullen we ze niet lezen er niet voor beven in dit vergankelijke leven maar zingen van leven gewijd aan God luisteren naar de stemmen en naar elkaar dat wat de wereld niet kan verstaan zal menigeen hun vrolijkheid beklemmen soms gaat het…

Wakker worden, wakker liggen .. horen hoe de verwarming tikt. Strompelend lopen naar het venster, er is niemand die de fietsen pikt. Denken nu, aan leuke dingen, zo prent ik mezelf nu in Dat de herfst haar favoriet seizoen was, het kunstig weven van de spin. De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein…

GOD heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

Toen de lucht op was verdwenen de dingen. De meubels stonden gedacht, louter schimmen van ambacht en hout. Ik hield een pen in de hand, maar kon mij het doel niet herinneren. Er scheen licht, maar dat lag aan de lamp. Of omgekeerd. Alle verklaring was opgebrand. De boekenkast vol, maar zonder gewicht. Zodra ik er mij op beriep, vielen de letters…

Het is weer als vanouds ik sta hier mijn gedicht wel voor te lezen, maar ja , maar ja , maar ja , de rollen zijn weer omgedraaid Zag jij hem daar niet staan? met de föhn in zijn hand toen is het velletje met de gekrulde letters de andere kant van het toneel opgewaaid Is de zoete wijn te vroeg ontkurkt of hebben we gesnurkt…

Steeds sneller gevangen in de jaren, nestelt melancholie in de versleten kaders van de ziel, raakt zwanger van een ongeëvenaarde zachtheid Gouden tonen vloeien weg als de oude troubadour wedijvert met z’n melodieën, die z'n tijd en tonen verzwijgt, verrukt was van het fluwelen tokkelen op de snaren van het beminnen. Huivert de schaduw…

muren spuwen 't vocht uit dat zich schuilhield achter schilderijen en honderdjarige spiegels zij is zich bewust van het vreemde geluid het kan niet voorkomen worden dat weet ze, ze woont hier al zo lang in deze kamer waar alles sterft woorden die op haar gekromde rug wachtlopen verdrinken in schimmel en schilfers met nagels bekrast…

ik ben nog niet dat wat je wilt ik blijf een mens die vecht tegen de adem van schoffering dat rijpt als rottend fruit hij geniet van macht en spuugt zijn gal in een emotionele waterval zuigt elke druppel energie uit bloed en vel moge de hemel zich erbarmen over de arme nu de meedogendheid uit 't hart is gebannen…

nu staat er een hek met prikkeldraad en stroom voor het landschap dat ik geschilderd heb de geur hing er vol en dicht onder het licht van de witte zon de volle bloesembomen; en woei naar verre streken, ze ademde de kussen van de witte zon zullen we het ooit weten uit welke richting de zwarte vogel kwam aangevlogen in duistere…

Elke dag een streepje ouder je kijkt niet op of om en je wordt ergens in de ruimte aan jezelf of in iemand hebt gespiegeld je volgt een reepje pijnloos licht, waarin je probeert weg te glippen, je verkleint het doel zonder dat je de dromen hebt verteert, in een bekend gezicht dat tegen zichzelf en tegen de ochtendspiegel keert,…

Ik zal je niet benaderen niet in de toekomst of in dromen sluit het boek halverwege zonder verleden in het heden de nacht valt in vertrouwen onder lichte zomersterren van voortijdige stilte ik leef nauwelijks een leven zonder jou er is geen biefstuk, geen genadebrood er zijn geen vegetarische snacks je blijft zoals je bent als…

Er is een park vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt.…

wat sta je daar omhoog te staren? verblindt door de koperen ploert die je het uitzicht beneemt ik zie hoe je tastend kreunend naar de ijskast loopt van de ronde blokjes uit het diepvriesvak bestemd voor de cola-rum tover je ijskompressen: legt ze op je ogen een gebroken stem uit de duisternis grijpt je bij de…

Daar sta je dan eenzaam in de kosmos doortrokken van ziekte en allerlei andere gevaren om je heen Is er nog een weg terug uit dit aan waanzin grenzende tijdperk de vreemde wanorde die ook ons huis is binnen gedrongen soms hebben we geen andere keus dan ons te verzoenen met ons lot Zoals de dichter zijn zwarte letters grift in poëzie iets…

De ruiter bestijgt het paard Schuift haar laarzen in de beugels De amazone spant de teugels Samen nemen zij de vaart In de open weide en voorbij 't voetbalveld Waar de jongen juichend werd geprezen Door zijn kornuiten; een doelpunt een held Waarvoor bij 't oranje de vlag wordt gehesen Verderop loopt in 't licht der hemelbogen Een man…

hij kantelt de platte steen om en om en om wit als een bevroren winter wat had je dan verwacht vraagt een stemmetje ik ben de tijd niet, tijd komt uit verlies, ik draag enkel de tijd als je mij meeneemt, verandert er niets er volgt een ketsend geluid beiden verdrinken, huiswaarts tegen de klok in…

Hij die, na een langdurig lijden, Tot grote welstand is geraakt, Zal onbevreesd de dood verbeiden, Die straks de ban des levens slaakt. Want hem is duidelijk geworden, Dat ook het hoogste goed op aard’ Gedoemd is steeds weer te verworden, Elk naar zijn eigen, vege aard. En als de ziel, omhoog gestegen, De lasten van het lichaam derft,…

'Je bent zo integer, zo bescheiden.' 'Voor mijn plezier!' Het is een genoegen Tonnus Oosterhoff te zijn. 'Ik zou het ook wel willen.' Jawel, maar dat gaat niet! Dat gaat niet. ---------------------------- uit: 'Hersenmutor', 2005.…

slechts de witte lelies weten het wanneer ze luisteren naar het ruisen van de wind achter een optrekkende mist van tranen, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid terwijl de arme dichter met een veer tussen de vingers de kwalen lichter schrijft balsemende woorden honing dat de rauwe wonden zalft, een nieuw mens de hoop…

Mijn uitkijktoren, mijn vertrouwende plek torent hoog boven de vloedlijn van het strand om de wereld te aanschouwen . maagdelijkheid de door meeuwen bezongen schoonheid van gedachten, geringd door vrijheid van het land onafhankelijk als het water van de zee uitnodiging voor iedereen tot het minnekozen, de liefde met de poëzie te bedrijven…

in de palm van mijn hand draag ik een wereld; uit de verre verte is een luchtballon geland met een verblindende kleur ovaal in vorm, het is met een eigen zon gevuld zwevend in een goddelijke geur ik ontwijk de doornen links en rechts ren door dromen en gedachten, mijn hart slaat op tilt het is roemrijke lucht slechts die vrijkomt…

gisteren nog hun hoogmis vierend, rond wit en grijze wolkenflarden gelijk de vluchtige kokardes op mijn zomerhoed geplukt uit goud en lilablauw de trouwe kleuren in een vlinderlicht bestaan ze moeten gaan mijn kleine vrienden, hemelhoog wuiven ze hun laatste groet dat doet me goed zij weten dat hun thuiskomst altijd meer dan welkom…

het geheugen is een kneedmachien ze kneed het verleden vervormt het tot een degelijker iets dan het was voordien weet ooit die jou zo bezwarende leugen zo te kneden tot iets wat mogelijk lijkt te deugen vertaalt iets in verzachtende of juist hardere beelden naar het heden zodat het voor jou nu misschien beter of zwaarder te verteren…

Hij vertrok als optimist in het stuifmeel van z’n rusteloze gedachtegoed, op de rode loper zover de zijn wereld reikt maar nog nergens leek te kiemen, in het oude spoor waarmee hij de horizon bestreek hij vertrouwde de boodschap en de richting niet, alleen de liefde en de zon bleken onafhankelijk en echt, al werden hun velden kort…

het is niet zo dat in de ouderdom het leven is geleefd dat blijft ademen tussen pilaren van een slalom het licht blijft je raken zo er honger blijft naar verlangen en liefde; wat dat ook moge zijn, en ergens naar blijft smaken maar toch word ik vaker gevuld, en door herinneringen ingehaald danwel door een traagheid in aanlengende…

Moeder tot kind We gaan slapen Moeder bedoelt Jij gaat slapen Rutte tegen u We moeten ombuigen Rutte bedoelt U krijgt minder Baas tot knecht We gaan outsourcen Baas bedoelt Jij krijgt de zak Pensioenfonds tot u Het stelsel wordt herzien Pensioenfonds bedoelt U wordt gekort Dokter tot patiënt We gaan er voor Dokter bedoelt…

Nu geluiden weerloos zijn in de kalmte van de stilte jouw onzichtbare nabijheid die mijn adem steelt de uitgekozen zinnen waarmee je mij doorzoekt liefhebben in het dagelijkse vergeten uit eenzaamheid op zoek naar nieuwe wegen voor als niemand meer wilt lezen en begrijpen in die droeve begeerte naar affiniteit zonder het dilemma van onwetendheid…