Alle inzendingen over psychologie

Moe en gedachteloos word ik overvallen door herinneringen die mij al dagen belagen en nu m’n gedachtegang kraken Verleden verdringt het heden uit de spotlight van ‘t bewuste elke herinnering is ‘n hint voor de volgende, haken in elkaar tot ‘n haast naadloos verhaal Zwiepende losse eindjes van onverwerkte zaken ranselen in een…

-alsof er een landschap woekert op muren, de uren nodig in scheppen van gedachten – zou het raar zijn als het verdict zich uit stenen snijdt oceaangroot zo zwaar als vielen wij voorgoed uiteen zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen met het leed dat uit schelpen braakt tussen wier en het waarachtige weten golf…

te vaak te diep buigen over andermans problemen gaat toch een keer ten koste van je eigen rug…

stil suist de zon wentelt haar golvenlied verlangend in sneeuwwit dragen (ergens verder ligt een dorp) waar ik mijn dromen heb neergevlijd die strekkend wiegt in een bepaald ritme (op de vierkante meter hoog gericht en laag, rechts en links) elk draagt haar kleurenpallet min of meer transparant uniek zoals een roos aan roos…

Je weet wat je moet doen maar je doet het niet. En je weet ook wat je moet laten maar je laat het niet. Schat, jouw vriend is niet je Vriend: je weet het wel, -ergens van binnen-, en je zou het ook moeten zien maar je wil het niet. Elke keer als ik het je probeer te vertellen word je boos, terwijl ik je juist wil helpen, maar steeds…

Paparazzigevoelens stelen de nieuwsgierige blikken, bewegingen door een fotograaf, woorden blijvend gekoppeld, stikken in hun eigen kritieken vloeien respectievelijk voort van onbevangen zijn. De ogen wakend, de mond monddood. Van 's morgens vroeg nakend, tot 's nachts na sluitingsuur, paparazzi.. hun opgejaagde blikken, hun voeten…

De ommekeer leek niet denkbaar keek verloren om mij heen, hopeloos in verlangen zoveel leegte vulde eindeloos de afstand. De nacht nadien verdween, een ontluikend begin alsof de wereld haar noden nooit gekend heeft, mijn boodschap niet had mogen ontvangen. De eerste voorzichtige schreden vervolgen het verdwijnen.. hoe kon ik denken, dat…

Achter ijzeren façade, staat emotieloos op ruwe muur een stoere kaars te branden, hoogst uitzonderlijk licht haar tors een gevangen lachen op. Onschuldige romantiek, dreigt achter eeuwige tralies te belanden terwijl met ijzeren onvermogen de sleutel in het slot gaat, en alle dagen lang gillend en schreeuwend tranen vechten. Vermomd…

toen het riet die zomer begon met praten toen vleermuizen vertelden je moet nooit meer vragen kon alleen de waarheid wegblijven op de rand van stad en park sloegen wij alles van ons af wij konden nooit meer vergeten wat ons was aangedaan wij bleven hangen in een synoniem om terug te keren naar onze achternaam om maar niet te spreken over…

verdoezelde zwakheden krullen aan de oppervlakte grijze kiezels kreunen onder het profiel daar waar ik loop: geen plaats voor dubbelzinnigheden daar waar ik loop: weet ik niet waar mijn schreden leiden gevolgd door lange schaduw welke terstond in de nek hijgt kleurt het maanlicht rood sterren flikkeren in het niets op die geheime plek…

Wat is het verschil tussen twijfel en ernst als iedereen vanuit zijn eigen straatje praat wat blijft er over van dromen naast het glas, dat alsmaar voller lijkt misschien beminnen we stilte koesterend in eenzaamheid dat het tenminste niet zo hoeft te zijn geen leegte in de nacht.…

achter een boom vol vlinders houd ik me schuil er is een reden voor dit deel van het leven; het op- en neerwaarts en waar het allemaal om gaat ik ben de nacht dankbaar dat ik me mag neerstorten in zijn duisternis dicht bij de stilte en de stenen waarachter wind dromen draait dwaas in drang alsof ze ooit gevlogen hebben misschien…

ik kan m’n ergernissen wel neerzetten in het stof dat jij laat liggen maar dat wordt dan al gauw een smerig schrijven en of je het zal lezen is maar de vraag…

met je poten in de prut een stalen ring door de neus sta je daar te snuiven jij, the leader of the pack vrouwen hangen knorrend van verlangen om je nek mededingers sleur je aan hun oren door de drek oh, wat voel jij je mans leader of the pack te zijn kijk, die zeugen eens vechten om jou, het grote zwijn…

De splitsing was een feit, gespleten was, haar persoonlijkheid en iedereen maar denken dat ze alleen maar met consumptie sprak.…

je mag me best tegen de haren instrijken ga gerust je gang die paar die ik er nog heb krijg je toch niet meer in de war…

kan je rozenbloesems laten bloeien onzichtbaar in de palmen van je hand levend water uit regenbogen scheppen kleurig zoals je stem wanneer woorden samenvallen met het licht kan je de zomer ademen in elk bewegend blad tussen de lijnen van het leven en zou je dan bij iedere ontmoeting een afdruk willen schenken voor hen,…

steeds meer vallen bladeren van mij af en voel de dag naderen dat ik geheel naakt zal zijn en verloren zekerheden ervaar als een onafwendbare straf wie ben ik toch geworden roept mijn hart ten einde raad is zoeken naar ademende liefde struikelen over horden en maakt het stof der aarde van mij een holle veelvraat het licht van…

Misschien is het beter dat hij weg blijft uit de stilte de toekomst teruggeeft aan tijdbeheer van de leeg gelezen pagina er zijn nog stille mensen op de kade bij de smalle rivier die eenzaam met hem wensen dat ze terugkomt in zijn dromen maar zover is het nooit gekomen.…

Uit het niets gebroken verbogen verborgen verlangen in tevoorschijn komen dalen in donker zoeken naar licht een uitweg vinden ook al weet je het niet vanbinnen brandt de waakvlam stil zucht je de woorden weg lopen door straten zonder naam zonder doel zonder gezicht waar is hij toch gebleven die naakt staat tegen de draad in gaat die…

Langzaam maar zeker zijn wij bezig om terug te keren huiswaarts zonder herinnering, Van donker naar langer licht vanuit open ruimtes gevlogen een horizon wijst de weg met op onze rug een windroos geschilderd, Zouden wij niet liever vergeten en verder dwalen zonder diepe verhalenstof met een dagelijks zweven langs maskers die ons van alles…

Ik ben een vreemdeling dichter onder de mensen het spreken het spekschieten in een verdikking, het klontert onder het eelt het spervuur holle frasen breedspectrum pleister op de wonden die afgeschoten worden beleefdheidsverzoeken en handwapens Ik schrijf liever voorbij de streep van de dood waar het gezegde geen naam meer heeft ik leef…

Misschien dat je me vroeg over vroeger te zwijgen omdat het niet mocht niet ging over lijken of over de heuvels zag de ochtend wat bleek ik had niet in de gaten dat je toch naar me keek wilde je het liefste negeren om je een lesje te leren maar talloze keren viel je mij weer op bij de spiegelmeren leg ik mijn handdoek en geef…

ijswind had haar kindzijn bruut uiteengeslagen de naakte waarheid trachtte alles te vergaren om te helen talmend smolt opengereten onschuld weg in gitzwarte aarde ~ geïnspireerd door "dertien was ze" van Kerima Ellouise ~…

Isolatie kan ontegensprekelijk vormen corrigerende klachten kunnen samengevoegd worden, belangrijk als beleidsmakers op tafelronde in bepaalde gehoorschadegebieden. Geluidshinder wordt algemeen verboden, wordt beheerd door .. gehoorschade, geen oren na elk gerucht of rumoer erbij een bedreiging voor levenskwaliteit. Laat als een…

Vermoeid zoekt de geest naar struktuur in chaos, de rode draad, die van goud moest zijn. Scherven bijeen rapend van wat is geweest, want de wijsheid van gisteren - zo veranderlijk - zou de Wijsheid niet zijn. 'k Wil evenaren, maar geraak verstikt in d' eenvoud van gedachten die niet willen klaren. Trillend als een espenblad bij…

als de leugen waarheid wordt helder denken raakt ondergesneeuwd hopen witte duinen zich op tot zwarte wallen…

Een krijtlijn van heuvels dichtbij rug aan rug. Lichte gordijnen trekken grenzen voor het behang de schemering is bang. Luie druppels worden hard en duizelen als kleine herinneringen. De sneeuw leest haar dagen voorbij onzichtbare banden en wiegt zich in een ondichtbare slaap. De nacht wacht op haar adem, luistert naar het groeien…

de schrijfpen trilt op het papier aanblaast 't gedicht hier-en-nu mijmeringwoorden druppelen waaien open aan de linkerhand (doet mij de wintersneeuw, de kou vergeten op de achtergrond) zucht ik naar de eerste Lentewind als klankgazelle aan m’n rechterhand dat ik bemin, vol lichte geluidjes puur en pril op de wijzers van licht dag…

Buiten neemt de stilte vorm. Gewoon door te staan in het nog koude licht. Ik zwijg en wrijf vermoeid mijn handen in onschuld. Verzadigd. Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan. Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal…