Alle inzendingen over natuur

zie hoe regenwolken en snerpende windvlagen de rode vonken van ’t ontwaken wraken als een uitgebroken gril en opgejaagde haastigheid de morgen stikdonker tracht te maken zodat wij blind moeten zoeken naar die glimp in het duister om niet doelloos verder weg te glijden…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

zie je het riet rust niet ruist een eigen lied wiegt in de wind zie het buigen recht veren nijgen en kiemt kiemt kiemt het kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt…

grijze hollandse herfstlucht brengt verkoelende buien in tuinen kwijnen bloemen stof spoelt weg van boomblad noten worden nu geraapt mensen dragen regenkleding nóg is het geen wintertijd bossen lokken voor wandeling windvlagen lopen mee…

met opgeheven hoofd drink ik de zon die nog steeds weet op te duiken tussen gestaag passerende wolken en elke slok geeft me weer vleugels om te vliegen naar het minimale blauw pas als de zon er geen gat meer in ziet laat ik me kisten…

voordat ik ontzield me achter wit en blauw schijnvleugelig beweeg wees ik graag vandaag en morgen in mijn immer groene streek met zicht op wei restheuvels eroderend vrij veldbloemen langs holle wegen glinsterend blauwgroene beken in ’t bos kabouter spelend en zelfs ben ik de speeltijd voorbij er is altijd geluk zo dichtbij je…

bivak van zee zand en duin de branding dag en nacht mijn resonantie wisselstroom ongrijpbare krachtbron ik laaf mij…

Stromend water, schuimende golven als helder kristal, zuiverend. Bewegende wolken, dalende druppels in een omvangrijke oceaan. Helder en koel, dorstlessend, helend als een kleed om je lichaam, doorschijnend als glas, dankbaarheid voor het leven, het heilige water.…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

aan volle takken hangen vijf lampionnen vlammend oranje in een bewolkte kamer blijft zonnewarmte zichtbaar…

zwart tumult en gespannen sfeer boven een omgewoelde wereld dompelt haar in sombere gedachten die gevoed met de waanzin van een herinnering voor een hele tijd als onherbergzaam laat kwijnen…

Jij staat, o prachtig bosjuweel met rode hoed getooid, met hippe, witte stippen besprenkeld en bestrooid op stevige voet van wit fluweel te schitteren in het groene mos of simpel tussen laag struweel als pronkstuk van het najaarsbos. Terwijl natuur langzaam berust in nazomerse dagen kom jij tussen zieltogend lover nog snel om aandacht vragen…

na droge zomermaanden waar aarde vaak dorstig barste kale velden naar weelderigheid snakten schenkt herfstregen mij toch een laatste bloem die door de najaarszon geel blinkend wordt gezoend…

alsof ze nu pas in hun groei zijn ontwaakt te laat om het zoete van de zomer mee te nemen houden ze zich met hun onrijpe zo stevig vast aan de ranken dat ze de herfst met enig respijt nog welstellend rijk zullen maken…

Door het schudden van z’n kroon treuren tranen in trapezes, gejaagd door de wind, zijn het wilgen die de toon bepalen voordat de waterspiegel hun verslindt, schrijven maagdelijke seringen hun verhalen tot aan de oevers van de sloot, op het wankele koord van de drijvende kringen en in ademnood gaan ze in geschrei ten onder, voordat de…

Witte dag Het dwarrelt In grote vlokken omlaag ’t is winter Het mag Schitterende zonnen Een horizon Met bloemen en geuren Zonder sneeuw Niet met mij begonnen Een oase vol gloed Vol geloof Met vertrouwen en angst Een witte, dikke Muur van voorspoed…

regenachtig gedicht een gedicht danst in de regen de zon achter de wolken verdwenen licht op achter de zon dansen de sterren kijken naar de regen…

lange rijen meidoorn vullen het landschap zo warm op men vergeet dat een rijke oogst ons een strenge winter belooft waar niet langer het rode maar een grillig spoor koud door de tijd trekt…

eb en vloed in wording van kunst begroeiing, vergroeiing, kleur en verkleuring schade, verwoesting, verandering werden aangebracht door het constante ritme van het getij verfrist en verandert door kunstenaar, natuur en wind gewond van buiten beleeft hij zijn dagen foto Paul Visser…

als het grijze mij bedreigt de wind me naakt dwingt verlies ik elke dag een beetje meer tot ik uitgebloeid voorgoed mezelf verzwijg…

de zonneglans vlijt zich onvermoeibaar en zwijgzaam neer over eindige velden brengt overal licht en sfeer dat heeft invloed op mijn intiemste gevoelens ik profiteer hiervan (maar misbruik het niet) raak weer geïnspireerd door de krachtbron van licht en warmte dan denk ik door de open warme sfeer ervaar jezelf dat je meer ruimte en…

uit chaos strijdt ze roodvlammend naar boven oogt met haar uitbundigheid zoveel kracht en warmte dat zij hem uit een grijs verleden weet te tillen en samen liefdeslingerend de kracht van passie hoog oplaaiend beleven…

De wind heeft volop storm gezaaid en de vele natte en dorre blaren, die zich in zo'n storm vergaren zijn tegen de ramen aan gewaaid en binnen, wat onderuit gezakt zittend, kijk ik wat melancholiek naar een alsmaar groeiend mozaïek dat op het venster wordt geplakt. Eindelijk moest ook die storm overstag, ze ging kennelijk alleen ten gronde…

wanneer bij ’t slinken van de dagen de zon de hemel blauw straalt het zachte ruisen van de bomen de stilte niet verstoort dan verzwijg ik nog even herfst en veins volop zomer…

Lange vooruitgeworpen schaduwen op een late septembermiddag gekoesterd in het gloedvolle licht van een voorbijgaand seizoen Wetend dat deze laatste wijkende zonnestralen de aankondiging zijn van een naderende inkeer In de zon gerijpte aarde vrucht van de jaarlijkse kringloop Het moment van oogsten is aangebroken van wat ooit gezaaid…

Toen het zaadje ging groeien Kwam uit het niets een mooie bloem Men zag de schoonheid bloeien Door de bij met zijn gezoem…

als vurige symbolen van een stervende zomer vallen rode en goudgele bladeren als een laatste glorieuze zonnebundel in de richting van de winter bracht de zomer opwinding de herfst lijkt altijd rust te brengen het vallend blad vormt een warm tapijt voor al wat leeft, groeit en bloeit onder moeder aarde als een warme deken…

de wind ziet ze vliegen de vogels die deinen en wiegen op zijn snaren in de lucht tevreden in vogelvlucht…

Zie meeuwen steltlopers over schorren scheren scholeksters boven slikken en kreken jongleren waar ‘t water blikkert tussen Zeeuwse zandbanken beluisteren wij stiller Westerschelde klanken. Nu wind ’t riet opwaait de zuidoever droogt deze Hedwigepolder haar wandelaars gedoogt, nu wind ’t riet ombuigt de zuidoever droogt de Hedwigepolder waders…

Zachte kleuren, milde tijden, na het brute zomergeweld. Iets van rust, bijna symbolisch, wat bezadigd, melancholisch, nu het jaar flink overhelt. Nevelslierten, lucht aan flarden, dauwparels in een spinnenrag, stralenbundels door gebladerte van een koperen, omfloerste zon. Hoe glorieus begint deze dag! Wat kan meer poëtisch stemmen dan…