Alle inzendingen over mystiek

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

Druppels water vallen. Het regent. Druppels water zweven. Het mist. Druppels water bevriezen. Het sneeuwt. Druppels water condenseren. Het gras drinkt dauw. Druppels schitteren in de zon. Water wordt diamant. Druppels veranderen in stoom, in kraters van vulkanen. Zonder water kunnen we niet bestaan. Geen plant. Geen mier. Geen oceaan.…

god zag op de laatste dag van zijn scheppingsavontuur de man naar zijn gelijkenis adam lachte keek om zich heen maar voelde zich toch moederziel alleen de schepper nam zijn rib transponeerde die tot vrouw passie liefde hartstocht volgden de evolutie trouw nog steeds zijn wij op zoek naar de enige volmaakte met wie wij een totale…

De wind van de tijd is gisteren begonnen mijn profiel te slijpen, het restant van mijn gestalte los te weken om het omhulsel een andere naam te geven, het laat mij iets berustend in mij te voelen, het bestrijkt de brede uiterwaarden van vergeten sagen, mijn fascinatie van groene oasis helden waarin ik mij wil herkennen moedig…

het is de pijn die ik altijd voel ook bij anderen een gemis als ingehouden lijden om wat er niet meer is het verlangen om steeds op weg te gaan naar liefde en geluk een levenslang zoeken naar het ontbrekende stuk mystiek verwijs vond jou in het kieren van de hemel jij opende handen vol herkenning in onze bestemming terug…

ik heb geen stappen gedaan om uit te treden ben met het heden naar de toekomst gegaan wist mijn plaats in vaag verwachten zag het spelen van krachten was enkel geest omdat zintuigen ankerden in plaats en tijd voelde me bevrijd door een grenzeloos opengaan de golven achterna die mij in zeeën energie moeiteloos deden vervloeien…

Om te weten hoe het is om gestigmatiseerd te worden, wil ik je wel even in mijn ziel toelaten. Of durf je niet? Net als jou heb ik een dikke kasteelmuur om mijn kwetsbare wezentje gebouwd, maar kom, ik laat de ophaalbrug neer. Let niet op de muizen, die je proberen te verdringen, noch op de waterslangen en haaien in de slotgracht, door…

vanuit het oosten kwamen zij de wijzen zij brachten geschenken van vrede en hoop maar vooral van liefde voor het kleine ongekunstelde voor het alledaagse grootse sluit je ogen spraken ze her- inner je…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

opnieuw vliegt de engel vleugels zwaar beladen met het slijk van aarde klapwiekt hij traag door angsten en pijn dan daalt hij neer vlak voor mijn voeten blijft hij verbijsterd staan en wist de sluier van mijn aangezicht in dat gezegende ene moment ontmoet ik in zijn ogen mijn diepste eenzaamheid en ik schreeuw!…

Die paarse schim daar in de straat. Die als deze dichterbij komt in een zachte lila tint overgaat. Wanneer iets van vreugde over een vage herkenning je lijkt te overkomen. Een droom over een persoonlijke geschiedenis nog niet verteerd; die nog niet volledig in het huidige leven is geïntegreerd. Waaraan nog niet alle idealen van vroeger lijken…

hoor een vaag geluid voel het zacht gebrom dat eeuwig leven heet het is alom ik kijk pas om als het octaafje hoger wordt waar bestaan zich ook laat zien in groei en bloei misschien in het spel van harmonie dissoneren valse tonen schaduw in de melodie het zijn oneffenheden die men moet leren in het zingen van een eigen lied…

in jouw verschijnen lijken alle grenzen ogenblikkelijk te verdwijnen licht schoorvoetend kom je op in een teder en terughoudend bewegen ineens gooi jij je los straalt een openheid in je diepste emoties gevend daar waar nog jouw vitaliteit naar de eigen schulp verwijst bespeel jij de wereld met een mystieke blik in je hemels gezicht…

ik heb zinnen losgelaten als vallend herfstblad hoopte diep van binnen dat er ergens een mooie strofe lag ben gaan zoeken naar patronen in het kleurrijke tapijt maar raakte zo de weg volledig kwijt heb moeten wachten op de laatste sneeuw tot de wereld eindelijk lachte in zijn ontdooiend witte schepperskleed zag toen mijn gedicht…

haar huid was tanig zongebrand de vingers lang pezig gespannen aan haar hand zij lachte een paar tanden bloot kakelde wat woorden leefde op in aandacht waarvan zij genoot toch werkte ze onverstoorbaar door met noten en olijven vroeg ons nog te blijven voor een volgend glas zij was authentiek paste precies in het grieks orakelplaatje…

wat een sterrenhemel uitricht met de mooiste mysterieuze plekjes veroorzaakt hartverwarmende binnenpretjes maar die mooie mysterieuze plekjes hebben goed verscholen trekjes en die liegen zo vaak in het licht!…

ik krijg geen vat op jou jij mysterieuze vrouw je hebt speciale trekjes zoals ook die binnenpretjes wanneer je kijkt naar mij dan voel ik wat gevlei je ogen branden vuur en je lach is puur natuur je woorden laten dromen maar zover kan ik nooit komen op die plaatsen ver van hier voel ik in gedachte het plezier je bent net zoals het…

O, zeeën van liefde met tranen gevuld de velden zijn al gezaaid met kleuren die komen. Verdriet, is als water ontkomen nieuw leven ontspringt uit de jaren van leed. Wat slecht en niet goed was het loopt al teneinde de tranen gewist.…

In galop de vlakte door. Vuur: strobrand trekt de nacht omhoog. Melkwitte vulva Veldman, het brandt in uw slaap Rook waait in, waait uit Bloedeigen damp, sintels Wie bewaakt uw stallen hakt het overjarig stro? Hartenzeer of zadelpijn De teugels blijven achter Geen beugel verwacht een voet die in marmer reizen moet. --------…

Wat heerlijk je weer te ontmoeten, blij en oh zo fijn Vet knuffelend begroeten, je bent toch weer zo mooi. Haastig dicht naast elkaar op de sofa, zin je op te vreten Je mag schuilen in mijn schoot, ik lust je rouw ook bloot. Bruine en olijfgroene kijkers treffen en raken Lijfjes zo dicht verbonden, totale overgave raak! Elke seconde betekent…

Achter mijn oogleden is een donker heelal met miljoenen sterren die ons omhullen. Onder de wollen deken lik ik de wonden en helen de goden jou en mij. Door aanhoudende poem-poem-poem duik ik er weer in, ook al is mijn bed heel moe van mij. Ook al slaap ik niet, het filmscherm toont de meest boeiende beelden. Achter mijn oogleden is…

Er is één groots ondergronds omarmen één diep, altoos verlangen door te geven aan nieuw leven helpen, leren, ondersteunen, in elkaar grijpende systemen, wortelend en ongezien om te groeien, rijpen, evolueren, processen die, als begrepen, ons hart, ons hele wezen alleen maar willen voeden, warmen.…

er golft water speels en traag onder eeuwig spiegelend blauw ik schep met mijn hand een doorzichtige lach als innige band die je pas ziet in het verdromen van beelden die mee zijn gekomen langzaam sijpel ik weg zonder een woord te hebben gezegd in de scene van scheiden ik kijk niet om maar het nat van mijn schaduw droogt…

Ik loop en kom vooruit, ik loop kijk in de rondte 'k loop, 'k voel m'n kuit alsof m'n been niet wil. De verte komt niet nader lijkt steeds verder weg toch zet ik elke stap omdat m'n hoofd het zegt. De einder is nog net zo ver als toen ik begon te lopen, m'n benen willen nu niet meer 'k begin naar het einde te hopen. Verlangen naar…

De grote zanger zwijgt, maar wie nog horen kan, luistere naar zijn stem. De wijze dichter schreef, maar wie nog lezen kan, leze zijn gedichten. De grote ziener zag, maar wie nog kan kijken, ziet. Wie voluit durft te leven, dooft zijn eigen vlam.…

Het zonlicht speelt z'n spel met wolken Wolken hun spel met zonlicht Is het verstoppertje? krijgertje? is het... m'n gebrek aan inzicht? Het zicht erop is in een woord: schitterend.…

Achter het station strekt zich de polder uit. Er staat een boom op het punt al haar bladeren te laten vallen. In de vroege novemberzon toont zij nog eenmaal haar volle pracht. Hij denkt aan treinen die hij wel gehaald heeft. Wordt dan de boom. Blij als een schoolkind met een geschonken uur.…

Geen god vertoonde ooit zijn gezicht en geen gedicht spreekt onomwonden, verzegeld verzegeld, egyptisch graf, zo wacht ik af in al deze regels of ik zal worden gevonden, verstaan, een mummie van woorden onder het puin vandaan. ------------------------------------------------------- uit: 'Er loopt een gedicht voor mij…

De reden is er één van raadsels, die iets verhult van de ware aard. Nimmer zal die volledig de waarheid spreken. Een mensenhand onthult bijna altijd slechts de halve kaart. Relaties worden vaak impulsief gesloten. Niet altijd doorzien zij de raadsels van die andere geest. Waarvan dan in aanvang veel wordt gehouden, totdat wat er opdoemt…

Nu komt het los Wil het niet meer Even geen ruimte Het te verkroppen Parels van weemoed Dringen zich op Branden mijn ogen Willen niet stoppen Zo'n dag Echt zo'n dag Vol melancholie Behelst mijn gevoel Doet mij stil staan Eist al zijn tol Zuigt mij zacht leeg Bedreigt voor 1 dag Mijn zwakke bestaan Vandaag is zo'n dag Magisch Samhain…