Alle inzendingen over ziekte

hij telt met al zijn vingers lacht vriendelijk als ik iets vraag beantwoordt mijn groet als ik weer ga maar samen praten doen we niet meer hij kan geen richting houden in het sturen niet voortborduren in dezelfde kleur toch hebben wij een lijvig testament de fotodoos ons eigen monument in kijken lachen wij samen maakt ons blij…

Als je herinneringen en het leven dat je kent vervagen Je luisterende oor en troostende woorden zijn verslagen Houd ik je hand vast en zingen we samen Zie ik weer even je stralende ogen en kunnen we de dementie samen dragen…

Als ik het even niet meer weet of vergeet denk jij dan met mij mee als mijn lichaam niet meer doet wat ik wil help jij me dan ermee Als ik kijk met een lege blik kijk jij dan mee met mij als alles mij teveel wordt zorg jij dan voor rust bij mij Als ik traag en stijf ben help je me dan om vooruit te komen zodat ik weer op pad kan…

Langzaam kom je zijn leven binnen zonder te vragen of hij dat wil 'Waar liggen de sleutels nou?' Soms ben je weg denkt hij dat je niet terug komt dat het een vergissing was 'Hoe kan ik dát nu vergeten zijn?' Opeens ben je er weer dwingend aanwezig 'Wat was die náám ook al weer?' Je bent ongemerkt binnen in hem geslopen neemt…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor…

Hallo schone slaapster wat zie ik je graag hoe was het in het nergens ik weet het: domme vraag je sliep als een roosje plaatje van kwetsbaarheid dat zal ik je niet vertellen dat vind je maar gekkigheid ik moet nu stoppen geloof dat ik een dwingend stemmetje hoor stiekem vind ik dat niet erg daar zijn moeders voor…

Een groot deel van de bevolking is ziek, geveld door een nare griep de ene lichting hoest en proest, dat doen de anderen weer niet die hebben een abbonnement op het toilet, tesamen met een emmer ze spugen zich een ongeluk, en vinden baat bij een diaree-remmer. Een groot deel is ziek, ze zijn niet te benijden, of je nou spuugt of leegloopt…

Niemand weet waar ze precies is Ze ligt daar wel en ze is nog bij ons Maar verder is het voor ons een grote gis. De ogen in haar oogkassen gaan heen en weer Haar armen slaan in het rond Vol in actie en in het geweer Met haar benen stampt ze op de grond Tegen obstakels Debacles, op haar weg. En toen ze er weer een verslagen had Deed ze…

en weer staat de regen aan de drup, te liggen op het strakke nat dat reeds het lichaam heeft verlaten, het goud in de morgen ligt nu als oud koper dof in de vitrine van je ogen de klok, een langzaam begrip ijlt als een verstekeling aan de muur, geborgen in de handen van de kwaal mocht morgen in jouw adem komen dan nestel ik de nacht in de…

De tranen schieten in mijn ogen Ze zeiden Dat je het niet zou halen Maar ik ken jou Jij zal bergen verzetten Ik dacht toen moet je maar opletten! Ze gaat de kanker overleven! Want je hebt aan de wereld nog zoveel te geven ga niet weg zonder mij Want elke traan zou de wereld doen overstromen en beven Ik kan niet zonder jou Blijf bij mij…

besloten binnenin wezensvreemd weefsel met een boodschap liefdevol op de dood afstevenend is het tij nog te keren…

Een pil genomen tegen de migraine moeder schenkt onvolprezen koffie in met één oog gebladerd door de ochtendkrant met zijn koppen scherp venijn: bomaanslagen, godsdienstoorlogen aardverschuivingen, bevingen continenten drijven schokkend op het gloeiend magma rond Tussen de oren bonkt en bonkt wordt als graan de tijd vermalen het zwarte…

de donkere kamer is een bekende zelfs het nachtlampje mag niet branden dat anders de nodige veiligheid biedt voor het slapen gaan niet als het hoofdje barst van de pijn het lijfje geen kant op kan alleen liggen een optie is ieder streepje licht als een zonnesteek voelt ieder geluidje een hamerslag misselijk…

over een klap in je gezicht het leven heeft wat aangericht heeft je doen sidderen in je element de kanker die signalen in je lichaam uitzendt het vreet je op je lichaam wankelt de genezing moet komen als een hemeldaad zodat voor altijd vernietigd wordt het kankerkwaad…

Al zoveel jaar die ziekte al jarenlange pijn wanneer gaan ze nou begrijpen dat er minder mogelijkheden zijn Steeds probeer ik te laten zien dat het wel goed met mij gaat doorzetten en volhouden zo hou ik iedereen aan de praat Maar het wordt minder het gaat niet meer zo snel het is allemaal vermoeiend wie begrijpt dat wel Aanpassen…

Slapeloos De maan is een andere maan vannacht... Ik heb er net goed naar gekeken, ze zeggen altijd "droom maar zacht" en "elke gek heeft zijn gebreken".. De Parkinson kwam weer deze nacht, en wist mijn dromen te onderbreken... Die ziekte heeft toch best wel heel veel kracht, dat is vannacht wel weer gebleken... De nacht is nog niet…

't Is dierendag vandaag zegt ze met 'n zachte blik Joepie krijgt dat altijd een bot, 't is zo'n snoepie. 'k kijk naar haar, met wazige ogen zeg, 'k haal het zometeen. wetend dat haar gedachten alweer dwalen, maar waarheen? Ze gooit 't beessie maar opzij loopt ongerust wat heen en weer zeg, laat jij Joepie ff uit, 'k kan 't echt niet meer…

Het blijft lastig om voluit neer te zetten het blijft een debacle het blijft een ellende om mee te maken het blijft een naar woord het blijft een nog meer waardeloze ziekte Oktober, maand van: kanker, maar eigenlijk dierbaren, is het 't hele jaar: wel elke maand: de maand van die vreselijke slopende neermaaiende nietsontziende, alles opvretende…

ooit hebben wij voor het eerst zijn schaduw gezien vrijwel niet van echt te onderscheiden wij twijfelden nog of het toen ook aan ons heeft gelegen we zagen het eerste beven van zijn hand alles ging later zijn eigen rustige gang maar in goed onderscheid raakte hij langzaam zijn markantste stukjes leven kwijt nog lichtte hij op…

ik liep voorzichtig op rondjes kleur was helemaal in de wolken van hun heerlijke geur licht speelde zachte muziek wij mochten rusten als de vriendelijke zuster ons riep lachten samen naar het blauw in de lucht vogels van angst waren gevlucht snoezelden warmte ontspannen en vrij proefden geluk voelden de hemel al dromend dichtbij…

Op deze dag ... op alle dagen, ziet ze nog alleen die glimlach rond haar mond maar is vergeten wat ze verder had te vragen. Op deze dag ... op de daarop volgende dagen komen misschien de kleinkinderen langs en gaat ze in haar denken wanhopig op zoek naar hun namen ... "ze kende hen toch!" Op deze dag... op de nog zo veel komende…

Hij fluisterde met gemengde tranen van geluk en pijn ik ga nu slapen maar als ik morgen wakker wordt hoop ik dat ik dood zal zijn…

Wanneer er een andere hulp bij haar komt, een die ze nog niet eerder zag, zegt ze: even kijken, pakt haar adressenboekje, bladert er in en zegt glunderend, jawel hoor je staat hier! De hulp zegt, ik zie het het komt allemaal goed. wat nerveus friemelend, vraagt het vrouwtje, wil je koffie? Dat kan ik best zetten hoor, maar jij mag het wel…

Ik zoek me de blaren, maar ben gestopt met zoeken want ineens verschijnen er blaren zonder reden op mijn voeten. Hoe het er komt 'k heb geen idee maar voorlopig ben 'k er lekker mee de ene na de and're blaar verschijnt op mijn voeten, toch raar! Als iemand weet hoe of 't komt hou 'k me aanbevolen want niks is vervelender dan blaren die…

In de medische mallemolen waar geen mens in zitten wil, daarin zit jij nu en weet je: die mallemolen staat niet stil. Je zult mee moeten draaien als is 't tegen je zin, je zult 't moeten doorlopen en hopen dat je uiteindelijk wint. Want zitten in die mallemolen is echt helemaal niet fijn: want het enige wat we allen willen is toch om…

Wat als Max niet de ziekte-'ALS' zou hebben gehad?; zou hij dan dit jaar nog een marathon hebben gelopen? Wat als Max niet deze spierziekte zou hebben gehad?; had hij dan nog op een langer leven mogen hopen? Max was bij zijn overlijden iets ouder dan veertig jaar; en door het slopende proces van de Amyotrofe Laterale Sclerose te vroeg…

Ik sta hier de buik pijnlijk gezwollen zwanger van de dood te zijn handen in mijn zij zacht wiegend vanuit de heupen kijk ik hem aan wanneer ben ik uitgerekend? vraag ik of ben ik al over tijd? hij grijnst zoals gewoonlijk schudt nauwelijks merkbaar zijn vale schedel met beide handen omvat ik mijn buik kijk wanhopig omhoog…

Verloren bladert ze door het boek weet niet wat ze zoekt, maar ze is 't kwijt! 'k Wil haar helpen, ze wijst me af 'k kan 't zelf, 'k weet 't best. Ze zoekt. Ineens kijkt ze wanhopig op help me dan: doe iets ik pak haar hand en zeg: kom maar. Pak 't album en wijs het aan kijk, je zag 't eventjes niet staan maar daar zijn ze in vol ornaat…

Wat speelt er, wat is er loos waarom ben je : dan vrolijk, dan weer boos? Waarom huil je, terwijl je niets weet waarom sta je daar...alleen. Waarom heeft niemand door dat het best eens zou kunnen komen door: een postnatale depressie?…

Jij maakt broodkruimels tot hele feestmalen weet water als wijn te laten smaken jij tovert mij een sterrenhemel je staat mij bij ook al moet ik steeds vaker op je leunen ik ben zuinig op jou.…