Alle inzendingen over individu

dit is wat ik bedoel op zoek naar een groter doel krijgt het leven smoel zo wint het gedicht aan betekenis... ik vind het in poezie letters maken woorden en die woorden verzinnen tot strofen de zin van het leven schrijf je zelf…

Ik wil geen boormachine met tekort snoer Geen boortjes alle maten om ongebruikt te laten Geen pluggen en haken die snel zoek raken Geen nerveuze bel achter glas van een secuur waterpas Ik wil graag een helpende buur voor een gaatje in de muur!…

een ogenblik, te kort voor de verte te wazig voor diepte te weinig om de maag te vullen helder genoeg om te verhullen wat zichtbaar is snel genoeg voor woorden met in beton gegoten uitspraak er brandt een onbekend licht met kleur en stem te ver voor weerklank ogenschijnlijk…

op het tijdstip van ontwaken, gespitst op het meest iele wolkenveld dat zachtjes door het donker glijdt bereid een bestaan aan te vechten waaraan hij nauwelijks deel had; wat hij zich herinnerde is gewist op zeeniveau, ondoorwaadbaar, langs de boorden van wat in de volksmond definitief heet - wat ik niet ongedaan kan maken ligt buiten…

in mijn mondhoek een schaduwheelal daarachter een verborgen oercontinent, de blues van een land waar ik nog nooit ben geweest gezichten die bij stemmen horen en reizen bij een aankomst in gedachte een weg naar een dorp, de stad en haar lichtzee wentelwoorden; zonder dromen geen leven…

nog even en de trein vertrekt in metrische cadans op weg naar een afgebladderde bestemming gedurende de tijd dat we verbijzonderen zonder dat ooit sprake is van ‘halverwege’ al doende gaandeweg te louteren voorsorterend geknipt, geplukt, gemazeld…

Ik bewaar mezelf voor de helderheid der dingen, de schoonheid van dansende zonnekrijgers aan de bron beleeft in het spiegelbeeld die opstaan uit de schaduwen vol met herinneringen, die in wisselende vorm zich verstaan in de camouflage van een kameleon. Uit de delta’s van mijn bloedrivieren in mij ruizen, het maakt mij naamloos…

Je zit op een terras. Flarden schoonheid flarden lelijkheid, ze trekken aan je voorbij. Het mozaïek ligt in scherven op de grond, links van je, rechts van je. Je neemt het waar. Een poging tot integratie tot een geheel, is een gedachte. Deze dag belooft iets, een uitlopende passiebloem op je balkon kondigt dat aan. Een helikopter boven…

Wakker in de kleine lichtbron van diversiteit niet-rationele drijfveer, ben jij daar van onzichtbare geneugten ik, zaadje in een hersenpan geniet van eenvoudige dingen die me in vreugde laten zingen over duisternis, die mij heeft ontdekt tijdens schimmige uren van verveling voordat de liefde mij bezoeken komt in het schemerland.…

Onzichtbaarheid is moeilijk voor je relatie Rustige romantiek biedt dan geen uitkomst Met een gouden dame in je hoofd Werken aan de afzetting van je tuin Drie zijn is een moeilijk iets Wat moeten we met elkaar Gaan we verder om de gedachtes Fysiek kan het niet interessant zijn Wat we met z’n allen willen Wordt geblokkeerd door degene…

Het waren eenvoudige mannen, arbeiders in manchester pakken, weduwnaars, ongetrouwde boerenknechten en hier en daar als miskende intellectueel een bleke letterzetter. Ik luisterde ter hoogte van hun heupen hoe ze hun eigen mythen schiepen waarin een aardappel de gestalte van een god kon aannemen, kwade geesten in de gewassen huishielden…

Ook ik ben omstreeks 't midden mijner dagen verdwaald geraakt in levens donker woud, maar mij heeft geen aardse wijsheid ontvouwd de weg uit smart en twijfel, noch gedragen omhoog, en geen hemelse ogen zagen neer op mij, vanwaar hoog're klaarte blauwt m'in teed're zorg omwakend, en met stage stralen heffend naar waar men waarheid schouwt…

een dichter kan niet vliegen, noch met nat voorhoofd buiten zinnen treden en holle lucht ademen dit beeld weerspiegelt schaduw in een wassen aangezicht -in alles een tegenpool- leidt deze trap naar de kip of het ei, komen randen bloot te liggen waarlangs de vezels van de ziel bewegen? het ruikt hier naar vochtige aarde, een louterend…

bang voor buitelingen bang voor het niets voor kijken naar witte plekken op de muur angst voor het balanceren op een dunne draad over de leegte je nam de angst uit duizend levens…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

Het is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, het is de fluister toon die mijn stemwind spreken laat, het staat voor de reikwijdte zover ik ooit denken kon. Het is het brood wat de honger steelt, een wuivend bos die het zachtjes streelt, een bodemloze slaap in de wakende droom…

Zieken en zij die zorgen voor een ander tot op een morgen. De veerkracht van de zelf- en mantelzorg niet meer voldoet. En men voor consult naar de professional moet. De specialisten van het medisch systeem staan gaarne om het bed van de zieke heen. De betaalde vriend onmisbaar van dag op nacht als de gezondheid het leven niet langer toelacht…

deze ochtend is voor ontwaken te licht ik blijf volhouden dat je op de rand van het bed zit vandaag sta ik op en valt er regen met af en toe zon er hangt geen geur meer van verbrande schepen de ziel van gevulde koeken en nagelaten brood is voelbaar aan een blinde muur bloeden de wijzers die klokloos het paradijs weten vandaag…

Een man alleen, een wolvenman. Een man die huilt met de wolven. Bij het nachtelijk uur bij volle maan wordt vergeefs naar geluk gedolven. Een man alleen, een wolvenman. Een man, een roofdier ver van huis. Bij het nachtelijk uur bij een romantisch vuur voelen wolven zich thuis. Een man alleen, een wolvenman. Een man die de weg van de eenzaamheid…

Kom vlinder geef mij ook vandaag gerust met jouw vleugels even hinder, mijn denken over ginder is welluidener de traan is poëzie en niet gestopt. Ik zie je nu gaan over het veld en talud je afdalen als voelbare verwarmende ' tut '. Ik zie je naar de hoogte van vogels gaan op weg naar de sterren en de volle maan. Al kijk ik je na, met nog…

Wat hier is lijkt stil, zo stil als het in een bos kan zijn regenbui van gevallen bladeren als speelbal gedragen door de wind het wordt stiller in mijn klein domein. Refrein met grondgeur op papier, ongeletterd als de stilte wordt gedaagd en spreekt, het zwijgt als daarnaar wordt gevraagd. Het is doodstil als men het hoort, het vallen…

Vergeet niet dat er morgens zijn. Morgens na de morgen. Dagen waarop al hetgeen ons vandaag krenkt reeds gistermorgen zal zijn opgeborgen. De kracht van onze geest verbaast nog het meest wanneer alle stormen na gisteren zijn overwonnen. Wanneer aan de horizon weer iets gloort van een geluk nog niet verwoord. Dat wint na al hetgeen er werd…

Zo vrij als een vogel. Je vleugels uitslaan zoveel je kan. Je door de wind mee laten zweven. Even gewoon alles vergeten. wat zou dat een ervaring zijn. De hoogte zelf bepalen. Een koers die ik zelf kies. Ik zou vrij willen blijven uit angst dat ik erna te veel verlies. Was ik maar niet zo bang voor hoogte. Dan doet het vallen minder pijn…

Soms is het leven heel gemeen. Een spijker dringt door de hardste zolen heen. Nieuwe schoenen slenteren door de straat. Weer een paar in de menigte die zijn weg verstaat. Soms heeft men het leven niet voor elkaar. Wandelt het op schoenen van het verkeerde paar. Nieuwe schoenen dof en in slechte staat. Weer een paar in zijn passen uit de maat…

Een man en een vrouw. Er is iets verstoord. Iets is gebroken. Een trein is ontspoord. Twee harten die klopten van louter geluk. Een droom is vervlogen. Wat heel leek is stuk. Een foto van een leven. Een stoppunt waar het kon. Een reis die alleen kon eindigen op de plek waar hij begon. Aan de bron van de liefde is slechts de waarheid…

Als ik in jouw ogen kijk dan zie ik daarin het paradijs. Ik zie daarin de zee, de sterren en de zon die mijn hart brengen van zijn wijs Jouw ogen vangen mij door hun mooie blauwe kleur. Daarmee ontneem je het grijze aan mijn lucht en open je daarmee in de regenboog een nieuwe deur. Jouw ogen zijn de spiegel van al het mooie in mijn…

Vanochtend werd ik wakker. Ik wentelde mij nog eens om. Keek verward uit mijn ramen. Wilde vooral weten waarom het weer begon. Het begint zoals op andere dagen. Het mij afvragen waarom het allemaal zo moet zijn. Ik gedragen door het wonder van het leven voel mij tussen dit alles zo ontzaglijk klein. Ik zet al mijn ramen open. Zet mijzelf…

Het is niets. Je ziet het niet. En dus denk je het is er niet. Tegelijkertijd geloof je dat er overal om je heen iets schuilt. Dat bij meer dan niets met jou meehuilt. Dat iets van compassie voor jou voelt. Als niets meer helpt zoals het is bedoeld.…

De heide ontrolt haar bruine vacht langs de eindloze avondvlakte, waarop een grauwe wolkenvracht in klamme neevlen zakte. De raven gieren krassend rond, loom zwoegend door de locht, en stuwen traag ten horizont haar hongerige tocht. Waar ligt nu ’t doel? Waarheen de gang al door die woeste heiden? Geen jachtroersknal, geen…

Je ademt de laatste vrije lucht in, bijna longduizelig, vrolijke standbeelddanser die je minutenlang bent. Ook de pioenrozen leven zich volmaakt uit in deze lucht en draaien hun bloemhoofden mee met de zon. Het drietoninge gezang van de Messiaenvogel. Ingekleurde bewegende bomen. Late onzichtbare zomersneeuw. De herfst drentelt over de…