Alle inzendingen over psychologie

het water, stil van wolken, spiegelt mijn binnenste naar buiten alsof het weet heeft van de vreemdeling en wat geschreven kan worden als je te dichtbij komt; het gezicht gesloten, weggerukt uit de warmte van een zomerochtend omgekeerd door regen alsof hemelsblauw geen eenzaamheid kent, geen landingsplaats van weemoed of treurnis…

Als veldheer van mijn vlakke land verschool ik mij in bramen en zag ik niet hoe onverwacht de dienders van mijn nageslacht in sporen van een nieuwe nacht als bokkenrijders kwamen Ik wachtte in mijn ongeduld de nacht af in mijn dralen en zag ik niet hoe ochtendlicht de nevels dreef in vergezicht waar spoken kwamen om gericht mijn schaduw…

ik ga binnen; het waait rust door ramen, de levenden en de doden het vederlicht murmelt langs gekleurde glasvogels, te midden van zeeglans, het houden van je staat gebogen zoals ik eerder in volgegoten schaduwen van de dagstilte, veroverd door verleden eeuwigheid ik adem diep wanneer je hand beroert en leg me neer,…

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

De hemel huilt een nieuw gedicht: onweerslicht met donderwolken en wolkendonder gemixt met een schichtje bliksem. Een donkerblauwe stormtaal schudt woest aan dunne stammen, lettertwijgjes versieren het geheel. Een waterval spoelt mij de mond: een stilte in een stilte tussen licht en tromgeroffel en het blad onder mijn aandacht neemt bezit…

lentelicht springt uitbundig met aan haar voeten de kansen die ik zou wegen, uitvergroot en wetend dat waarheid het hoofd zal buigen jouw geloof in mij, als stenen vuisten die woorden bewaren jonge veldbloemen achterlaten onder de bast van een volle zee en uit trage bomen zou het zout de boodschapper brengen met in zijn hoofd…

Mijn schaduw zag me verschoof en zwaaide wenkte me dichterbij kom bij me - kom in me doe je licht maar uit Maar ik stapte opzij in de volle zon hij volgde mij loste echter op in al dat licht ik liep door schaduwloos veel lichter…

on a summer’s day I’m a believer ik woon nergens in bomen of op het vochtig zand van de zee geen ritueel doet mij geloven dat ik verder moet zoals de jaarringen waarin vlinders zich nestelen uit het dons van de zomer straks komt de wind, op weg naar bloemen, rozen van vuur omlaag, omlaag wil ik me begraven zoals…

Hij laat zijn dobber dansen, werpt alle schroom van zich af want hij is een echte liefhebber. Dromen doet hij zijn vissersleven lang, diffuus nog de contouren in scharlaken van de vooruitgeworpen schaduw langs zijn vermetele recordvangst.. Hij weet het is een kwestie van tijd om de talmende schemering te bedwingen met zijn scherpe haak.…

vandaag is de dag die blozend zijn naaktheid toont in een niets verhullend ontwaken groene weides ontvouwt onder een korenblauw laken de waterspiegel licht ontstijgt en doorzicht naar de ziel geleid vol ontkiemend leven tiert in elke seconde te beleven tijd voor J.…

waarom zou ik nog naar woorden zoeken in deze kapotte woning mijn letters dragen anonieme gezichten, liefst ver weg analfabete minnaars die uit mijn mond vluchten en het glazen trapportaal vermijden bewegingsloze decoratie, mijn spiegelbeeld waarnaar honden blaffen waarom zou ik nog wind is wind en bomen praten niet…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

je vraagt waarom mijn dromen niet voor zomer kiezen wanneer rupsen uit mijn kleren kruipen en in de nacht vallen, onherkenbaar voor de dichter die naaktheid aankleedt met het zeehemd nog in zijn handen gevouwen onder een heldere hemel en fonkelende vrouwenborsten in overmoed van liefde en het bevelend vuur dat vreet…

Thuiskomen is jezelf overgeven en je dan compleet voelen de liefde bedrijven en heel worden warmte en beschutting je vader en moeder je wezen en je zijn hier in mijn huis duurt de leegte de pijn die zeurt over een kille plek Maak dat het zomert en maak me heel blijf tot het licht wordt en spreek mijn taal zing een nieuw lied…

en waar is het raam dat de wereld naar buiten schrijft tussen zwarte en witte muren de bloem die ademen wil in haar zijn, boven en onder bomen het stille zwijgen van silhouetten, die veel verder dan ogen kunnen kijken naar die ene droomseconde van leven en het hartverscheurend geluid dat zielenwervels brak ongevraagd in het…

ik teken jouw figuur met een gouden pen je huid verzorg ik met een verjongende crème neen, je hele lijf boetseer ik zo dat je volledig aan mijn mannelijke verwachtingen voldoet meer is er toch niet achter jouw façade ja, de duivelse macht die je eeuwig beboet hij is heerser over een onveilige haven hij heeft het vertrouwen,…

'Waar schaduw, daar is licht', heeft Boeddha onderricht. En werkelijk 't is één vermogen - aangeboren - dat zowel aan leedvermaak als aan hulpvaardigheid ten grondslag ligt. De intentie te kwetsen vergt empathie zoals ook barmhartig zijn dit doet. Bitter en zoet zo nauw verbonden, dooreen gekauwd en door dezelfde mond gevoederd. Moeder…

ik herinner me dat ik me thuis voelde tussen de gele muren van de tabaksrook thuis waar de pillen de ergste verwarring een normaal gezicht doet krijgen een plaats waar een binnenwandelende vrouw haar vele persoonlijkheden laat zien. even dwaalden mijn gedachten af van de depressieve ogen naar de ramen de stilte werd verbroken door een merel…

je geeft me dagen van slaap, bladerloze bomen en wind die stilte naar het noorden draait lege oren en het vocht van de maan dat het gedicht klieft als zou mijn schaduw de nacht toebehoren, nooit los van zwarte knopen ik laat achter, je vraagt de dood…

. en de dichteres zei met kinderen om je heen kan je haast nooit een pen vinden en de man zei dan gaan er veel gedichten verloren daarop zei ze niets ze dacht dat hij gelijk had anders kon ze niet ze was eerst moeder .…

Ik ben een eiland in de stille oceaan gevangen in haar golvenstromen laat ik mijn gedachten gaan. Mijn vele levens verzamel ik als korrels zand. De nacht bewaar ik in mijn maanvaste handen, de tijd versnipperd in mijn dromen. Overdag breng ik mijn woorden naar de zee, ze neemt ze aan geheimen van een eenzaam bestaan deelt ze en laat ze…

de lente is heen in dit stilleven van woorden onmachtig weggegleden zoals een glinstering op het water veroverd door de nacht waar stemloze vogels, zwartgepluimd in leegte graven en uren tellen opnieuw en opnieuw tot elk geruis verdwenen is, zelfs in mijn diepste slaap of misschien wacht ik onbewogen op de wind, veel verder…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

'Van binnen' is hij schilder Met penselen,verf en schilderslinnen Hij zet het landschap naar zijn hand Van luchten... raakt hij buiten zinnen Ruwe rauwe strepen het zwerk...donkerblauw en zwart Hij valt niet te stuiten Herkent de smart van zotte zomerdagen Van binnen is hij schilder Soms... komt het naar buiten.…

hoe kan ik spreken over het zelfbedrog van de dageraad als wind woestijnen blaast uit hoge torens naar het blinde denken van zwarte honden, die in de nacht zich van gehuil onthouden omdat stilte een wereld achterlaat; een neerstrekken van verbijstering waar vrijheid en poëzie breken in de dood om woorden die eenmaal waren en…

leeg, mijn dagen die zonder een woord beginnen in nietszeggend blanco dat schoon blijft van zinnen vol, mijn hoofd barstend van vragen die onbeantwoord de leegte slechts verdagen…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

halsstarrig de blik op de horizon gericht reist de geheimenbewaarder langs bergen en door dalen zijn queeste duurt reeds jaren zijn mond en schoenen gapen zijn kleding vervalt tot draden door het lang en eenzaam gaan niet eenmaal ziet hij om zijn blik blijft naar de horizon zijn schatten en zijn leven kunnen geen terugblik velen drie…

wanneer een spiegel glijdt uit de nacht het doolhof vult tussen duin en dromen, de maan zich losschudt, minutenlang meer dan vol verandert de zee niets aan zomergrassen, te midden van de dag bloemen zullen opgroeien als sterren in een vijver, hun dorst lessen met golfjes dons geplukt uit het sierspoor van de eend die in…