Alle inzendingen over natuur

Er hangt een groene waas verwachting rond de bomen en duizend krokussen in 't gras, de lente wiegt mijn dromen. Er speelt een zoele wind van wandeling en kijken; de winterogen nu vol licht zover de einders reiken en dank vervult mijn hart voor wat er is gegeven: mysterievol geschenk te zien hoe alles is verweven.…

Iedereen is blij, want de zon schijnt Iedereen lacht oké, bijna dan, want de zon schijnt De verwarmende stralen, van die vriendelijke schijf ontdooien iedereen, zelfs dat lastige wijf van een paar straten verder. Iedereen is blij, de buurvrouw hangt haar was op hoeft geen droger aan te zetten, de zon is goedkoper ze zingt erbij, jawel de buurvrouw…

ik heb de verzekering gebeld de bliksem was ingeslagen helaas er werd niet uitgeteld hoe ik het durfde te vragen maar ik ben slechts een leek zeker wel op dat gebied inductieschade zo ik weet is deze inslag zeker niet mijn hart ligt geheel in stukken de bliksem sloeg ongenadig in zou de claim nog lukken of heeft die aktie toch geen zin…

De zee overwint de zee wanneer de golf het hoogste punt bereikt De golf slaat om, altijd tot de branding bruisend gesmoord waar zij zich strekt en terugtrekt falend in het moment haar eeuwigheid viert Wind en water waar de zee in het gruis van machtige bergen woelt De berg overwint de berg wanneer het puin zich met de pieken voedt Het…

vanmorgen vroeg was er een lange sliert van nevel die over de witte daken trok het nieuwe daglicht schilderde onnavolgbare kleuren licht aan de horizon bijna sprookjesachtige sfeerbeelden en de maan was vannacht flonkerend zilverwit werd ik al vroeg overmand door het witte grasbeeld en door silhouetten van de magnolia die steeds meer…

~~~ ’s morgens tuur ik door bevroren ruiten waar ik ’s middags zonnen zal pas na oplossing van rijm kom ik in de zon tot rust ~~~…

zilverwitte berk diepgeworteld zijn krachten magische mythe…

in de zee van jouw adem probeer ik mijzelf te doorgronden geboeid door de puzzel van het leven laat ik de tijd rustig voorbij gaan drijf verder op de golven van energie in een gelijkluidend gevoel op de wijze manier van moeder natuur beïnvloed door de richting van stroming en wind telkens wanneer ik diep adem haal komen gedachten vrij……

in vreugdedronken van zacht fluweel doorwoel, omarm ik de natuur stapvoorwaarts wat mijn oog bekoort waaien de geuren van het voorjaar als nimfenelfen die met gesluierde tred van nevelzachtheid in teder gedruis over het plantenleven waken en laten het zaad ontkiemen tot volle overgave onder invloed van kosmische krachten schenkt het verzadiging…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

Kostbare kolossen zwaar van poot de staart geknot en billen ach wat voor billen stille ogen in een eigenlijk vrij kleine kop slapen staande staande slapen erbij dromen of is het meer dan dat…

Verwelkte bloem geen regen kan jou redden de zon heeft veel te lang al aan de lucht gestaan. De zachte tranen, die jou konden helpen zijn met de dauw in damp weer opgegaan. Het groen verdord, de steel omlaag gebogen gekleurde blaadjes nu al zo lang met bruin omboord vallen reeds uit op de verschroeide aarde die eens jou leven gaf…

Lopen over een verlaten strand, de storm raast om mijn oren, niemand kan me horen. Maar ik, ik luister naar de storm. Langzaam wordt het weer licht, de zon komt op. Ik denk aan het weerbericht aan het weerbericht van vanmorgen. De zon zou schijnen, de storm verdwijnen. Maar diep in mijn gedachten, wacht ik op de storm. De storm die raast…

Reizend over Drenthe's stille wegen Mochten wij de ontdekking beleven Van een geconserveerd verleden Vergane welvaart lang geleden Een middagje Drenthe rond Met vrouw en Friese hond Deed ons belanden bij een wiek Die de ontginner ooit eens schiep Na afsluiten van de grote wateren Wordt hij nu volgepompt uit een wel Op stenen die het water…

oeroude mossen gehecht aan zwarte aarde eeuwig groen erfgoed…

ik kon ze niet zo snel tellen maar hoorde er minstens vier ze kwaakten een symfonie gedragen over de zeven sloten die ze net hadden besprongen pauzeerden in mijn zicht zodat ik de overige stilte in alle rust kon proeven mijn blik gleed over het water waar een paar witte waterlelies hun lichtrode zusjes tegemoet dreven om samen verder…

Zalmtrek is voorbij beer trekt naar zijn winterhol eerste sneeuwvlokken…

vrijelijk bloeiend zijn zoete passiebloemen een lust voor het oog…

Ze zingen niet ze krijsen zich een vooravondconcert forte & fortissimo Ze hebben geen noten op hun zang Hoge bomen hun pleisterplaats Voor koude nacht en vroege ochtend Bij het eerste licht vertrekken ze Verrekken het te zingen.…

~~~ dit water wacht niet zal niet keren, kabbelt eindeloos voorwaarts alleen bevroren staat het soms heel even stil bij de vooruitgang tot volledige ontdooiing de perspectieven weer oeverloos zal laten stromen ~~~…

Weggaan heeft iets van blijven je weet van terugkomen en daarna opnieuw vertrek Denk aan de benenwagen niet aan auto of trein vertrouwen op eigen kracht Hoeveel kilometer loopt een mens zodra hij weet dat hij voortdurend op het lichaam bouwt De grenzen liggen bij dromen van wolken en water dat in zee samenkomt…

Winter hangt nog aan takken Vorst haakt al aan knoppen Hoorbaar van lente:het kloppen aan de deur nog geen geur Voelbaar de bries die van lente spreekt.…

het dauwt over mijn gesprokkeld hout het bos is kaal de ziel rouwt het zijn vaal…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

dit is een prachtig bos, haast ongerept met vogels, vlinders en volwassen bomen de schoonheid naar een eeuwenoud recept hier kunnen minstens vijftig villa’s komen dat duingebied, de onschuld niet verloren nog rusteloos, zoals het altijd was met stuivend zand en vrolijk wuivend gras de ideale bouwplaats voor kantoren dat landgoed, nog zo…

De blauwe storm Met witte schuimkoppen Kent geen genade Hij beukt tegen de aarde aan Alles verzwelgend In vergetelheid Restjes vindt men later terug Die wijzen op Een wederzijds treffen Oorverdovend maar sereen Genadeloos De blauwe storm…

de herfst schittert, kleurenpracht schilderachtig, valt rottend op de aarde terug naar waar eens was de winter slaapt berenbuik vol van zalm neen, dan de lente bomen en struiken dansen in groene jurkjes, fladderend in schier ontelbare nuances, veelbelovend en afvragend, wat voor jaar zal het worden de zomer zoemt lange bruine benen…

bomen bossen eensgezind takken wuiven westenwind regens ranselen akkerland hoofden hoeden waterstand vlak ziltzompig lageland verzuipt langzamerhand…

Nog is het winter speelt de wind in het ultieme filigraan peilt het licht het donker van de zilverspar bloeit de winterheide rilt de ruwe berk bengelt al het sneeuwklokje kijkt het nestkastje uit zijn eenoog mij koolzwart aan…