Alle inzendingen over emoties

ik wil niet horen hoe het sterft hoe het lijdt of schreeuwt wanneer het been van een klavier zich snijdt in een te diepe wond * want hoe glansrijk de dichter zich ontdoet van door het leven getekend en gekregen moed scheurt mijn ziel het laatste album die nog zacht spreekt van hoe goed het was en slaat mijn hart met ingetogen pas en overschrijdt…

er is geen ruis of regen geen raam om tegen te leunen het zou ook vreemd zijn mezelf te horen liggen in het geblazen zand zonder te bewegen een beetje dood beoefenen ruiken aan het bederf, geen wierook of wat afgeschaafd dennenhout dat mij omgeeft in de dagelijkse kledij van gewapend beton schuifelend kent de dag mijn tijd leert me…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

gevallen engel het leefde van de lucht in je longen tilde door je maag heen de zware stenen op tegen je te zwakke rug aan het begon op deze dag met negenenveertig uren een koude week de eerste bladeren vielen en jij zag de engel voor jouw dood aan overschrijd geen grenzen wie zonder naam een rots kan zijn mag als lijk bekeken…

's Nachts uit mijn bed gelicht door het hospitaal: u moet komen uw vrouw gaat bevallen in de auto sjezend ging ik op weg met mijn broek op de hielen stoof ik het ziekenhuis binnen dook een kamer in waar zij zou baren blind was ik: door de spanning kuste haar en vroeg hoe het ging was ik te laat? zij kreunde: ik wacht op de arts die komt…

vierbaans in de zon weet ik me rijdend de route naar mijn kinderjaren tot mijn verrukking denk ik alle auto's van de weg en dik de wereld in tot aan de horizon met heimwee…

Eenzaamheid was het die mij omringde het werd donker,zag niet meer het licht van de maan toen ik alleen verder moest gaan. De tijd heeft wonden geheeld ik ging weer warmte voelen zag de sterren, zon en maan ging opnieuw van het leven houden.…

Papa, we hebben veel gedaan samen. Gelachen, gehuild, gehoopt, gebeden. Maar dat is nog niet genoeg. Je bent sterk. Dat heb je laten zien. Je hebt dingen overwonnen. Dat heb ik gezien. Tranen die hebben gerold. Ze zouden een rivier kunnen vormen. Maar dat is nog niet genoeg. Live your life today, not tomorrow. Dat heb jij gezegd. Ik was…

eertijds schreef ik je nog brieven aan jouw lippen hangend van verlangen glipte onvrede onverhoopt ons leven binnen sporen nalatend kleurde al snel alle dagen grijs werden blikken al gauw bliksemschichten sijpelde wat eens liefde was dralend in een zee van kilte en vergetelheid…

vals plat Hoe ongelooflijk hoog lijkt de berg die vóór me ligt en die ik moet beklimmen tot aan de allerhoogste top die in de wolkenschimmen verborgen ligt zodat ik niet eens zeker weet kom ik er wel bovenop? En hoe ongelooflijk diep lijkt het dal, peilloos en met zwarte vegen als onbekende wegen met kuilen en struiken om in verstrikt…

Wat is waar? Wat ik voel Of wat jij zegt? Ik twijfel aan mij Maar ik vertrouw op jou. Toch maak ik mijn keuze. Wanneer doe jij dat nou?…

Je kust de vreugde in haar vlucht en koestert haar teerheid die als een dauwdruppel sterft tijdens het lachen. En in een vage droom zoek je troost bij je meest dierbare aangename metgezel: de eenzaamheid, eeuwig trouw aan je zijde. Je lacht naar de zon en koestert haar warmte.…

Wij hadden elkaar en hartstocht om te beminnen te onthullen wie wij ten diepste waren De bomen van de Kruidtuin keken neer zagen hoe het goed was en terecht verging Winter haast onmerkbaar in lente overging geuren en lichtgroene verschillen Voor de grote plataan, dichtbij het openbaar gemak doet een zot zijn rituele gebaren en begint met het…

Bij het vechten heeft het resultaat zich tegen je gekeerd de frustatie overwon je laatste woede aanvaarding rest laat me maar met rust is wat je wilde zeggen dat is echter niet wat men horen wil wat jij horen wilt dus zwijg je ga je door met vluchten voor jezelf voor de ander voor de realiteit een zwarte lucht met hier en daar…

wij zijn gelijken jij en ik tastbaar, voelbaar door alles heen soms op weg dwalend in niemandsland smachtend, lonkend naar de onbereikbare overkant ik ken jouw angst voel jouw pijn het verliezende, waarin je graag een winnaar zou willen zijn de deur kan soms klemmen het is zeker, dat het hekje piept maar, de drempel is niet hoog…

Stortte ik neer als een helicopter in brand dan zou ik nog een laatste salto willen maken maar dat kan niet want ik heb rugproblemen, dus die vlieger gaat helaas niet op. Een tropische storm zou ik willen zijn die de rommel in zijn leven opruimt, maar dat kan niet, want die vernielt enkel alles op zijn weg, dus chaos. Helaas, die mogelijkheid…

Toelichting: is het eigenschap van me of een handicap, dat ik mede-mensen van super jong tot oud - zeker met een zichtbare handicap - even wil begroeten, om ze te laten voelen, dat ze wat mij betreft in alle facetten des levens er geheel bijhoren. De begeleiders m/v schrikken soms nog het meest, wat mij tot de volgende hartenkreet bracht. Ik draag…

In de ruïne van je gebroken leven groeide een klaproos. Ze bekroonde het gevoel van jouw kwetsbare broos zijn.…

ik weet je in het ongewisse zoals er zoveel schimmig is of grillig in de tijd de aarde onbetrouwbaar is vergankelijk de lieve vrede wazig voorzienigheid alles willen weten maakt onzeker achter mijn vraag ligt altijd weer een vraag verzoen mij daarom vaag met je afwezigheid vertrouw maar op het leven…

Als schemer dagen kleurt vecht dan tot nieuwe hoop weer zal gaan gloren. Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

zoals het was en is het worden mocht of misschien wel mag: zo zal het gaan ik tast af langs doorzichtig spiegelen waar gefilterd licht subtiele beelden weeft leeft mijn eendagsbloem in witte uren tegen muren uit de tijd…

jouw voetstappen zijn allang onder de voet gelopen het beeld redelijk helder tanen afdrukken in het zand welke de zee dagelijks schoon wast toch raak je me niet meer iedere dag maar op gezette tijden verdwijnen zul je pas wanneer 'n ieder die jou liefheeft dit leven verruilt voor eentje in Zomerland of toch…

ik lees de rode loper in het gebaar waarmee je schrijft me schraagt in mijn stiel die me nagenoeg laat strompelen over het glad gestreken beton ‘k ben niet zo behoeftig en bedreven of zeg maar gedreven in het feit dat ik met dubbele woorden spreek en telkens vergeet te zwijgen als het woordenboek meer dood dan bladzijdes draagt ik zie…

Elk voorjaar diezelfde twee eksters in de tuin je zou je afvragen: wat doen ze daar? Waarom in deze tuin? Zijn het de wolken die loom en zwaar boven de grond hangen het gras nog jong en sappig van net gevallen regen de zon die kortelings vrij spel had met schaduwen van bomen, hagen? Of ben jij het met de krant op de keukentafel ik…

Hij wilde nog één keer zeggen pap, ik hou van jou maar wist niet zeker of hij die woorden begrijpen zou Dus bleef hij stil Zijn zwijgen oprecht en had hij het zonder woorden toch nog gezegd…

Alweer een droom de grond in getrapt een van de mooiste die ik had zonder pardon weggeveegd door iemand anders alles leek zo mooi en ging bijna helemaal volgens plan zonder mij was zij helemaal nergens ze wist van niets hoe het moest alles had ik haar bijgebracht ik maakte de grootste plannen met jou alles leek zowaar uit te komen tot…

De weg die voor me ligt zal ik gaan als ik twijfel is elke dag een verlies. Richt mijn blik naar de toekomst het verleden laat ik ver achter me. De mooie herinneringen zal ik in mijn hart altijd blijven dragen. Kijk om me heen en zie de zon in een hemelsblauwe lucht. Ik voel me vrij nu ik de nieuwe weg voortaan alleen verder bewandelen…

Mijn levensboek telde talloze pagina's waarvan er vele zwart waren gekleurd ik heb ze één voor één verwijderd met kracht heb ik ze eruit gescheurd Wat overbleef waren pagina's zo blank die ik weer kleurig hoop te beschrijven al zal het eerst nog grijzig zijn dat zal niet heel m'n leven lang zo blijven Ik wil opnieuw mijn liefde schilderen…

Als de avond zich verweeft met de nacht en ik m'n blik hemelwaarts richt staan sterren te stralen in zilveren pracht en het schijnsel van de maan de aarde verlicht dan ervaar ik een stiltemoment en vraag mij af in welke wereld jij nu bent…

Mijn ogen gaan open, laat mijn blik weer dwalen terwijl de tranen drogen. Om pijn die woorden eens gaven en al de tijd in mijn hart werd gedragen. Vraag me nu maar niets een toekomst ligt in het verschiet zonder verdriet. Te lang is het verdrongen was blind wilde niet zien wat me diep heeft verwond.…