Alle inzendingen over psychologie

een beetje vreemd wanneer ik bladeren knip uit de herfst, zwart rondom kastanjebomen. niemand vraagt naar lege armen of waarom ik ver van licht versteen, traag in donkere bolsters. de hond sterft met een vloek nu ook de zomer is verdwenen; jij schoof de ogen dicht en sloeg de mijne blind. hij was onschuldig in zijn spreken.…

een concreet beeld heeft mij aan het wankelen gebracht tegen de stroom in naar boven als mijlpaaltjes in de tijd in een reliëf van grote hoogteverschillen blijft het een eye-opener die indruk heeft gemaakt met een tijd wat af en toe ondersneeuwt hoe langer de tijd duurt biedt het voldoende houvast aan mijn geheugen waarin ik mij…

alles verdwijnt als overbodige luxe een versleten laken veertjes kussen schep na schep hoop op hoop…

telkens opnieuw de zee ’s nachts, traag voorbij mijn oog alleen al dit woord beweegt mijn armen naar de horizon gebouwd in schelpen; purperrood ik heb mijn huis nooit geweten noch het wentelen van de vlakte ik weet slechts dat ik drijven moet met de zee als wimpel aan het roer foto Robin ©…

de dominee hield zo`n mooie preek hij sprak over naastenliefde ze knikte instemmend,hij keek naar haar want echt iedere zondag zat zij daar schouder aan schouder , haar naaste aan de ene kant snoepte pepermunt de ander aan haar andere kant kende zij als haar naaste die daar ook altijd zat ze had nog nooit iets onbaatzuchtigs gedaan voor de…

zeg niets. mijn slaap blijft anoniem naast de anderen, veel meer nabij dan mijn geluidloos wachten ik neem wel een minuut stilte in acht om al de gevallen woorden die niet eens uitgesproken zijn mijn haar wordt grijs, ik ga naar huis ontwaken kan ik morgen nog, al zal het slapen onbereikbaar zijn…

bakstenen op elkaar gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal neer niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen…

het ademt wanneer winter de bomen aftast zoals jij de dagen op glazen kalenders langzaam geboren en verder dragend, ver weg van kaartranden met eenzelfde oceaan die binnen in golven en verklaarde waterwoningen de lucht recht hangen het ademt, jij ademt in blauwe kruinen en zelfs op een uitgewiste dag als deze…

je geeft en ik luister -verder- naar zichzelf woorden of de mogelijkheid van binnenin beloften haastig druipend op mijn maanwoning en zoutiger dan ik me herinner je geeft en ik hoor -dichter- bovenwind tegen sterren klotsen onrustig door de holle vaart en dubbelhuidige liefde transparant voor mij door…

Weemoedig de mens gevangen in z'n verlangen naar 't verleden…

Gek, hoe iets een totale omwenteling kan maken, van 90 graden naar 270 graden kan omdraaien, van positief naar negatief gaat, een verandering maakt. Raar, dat sommige mensen meer bezig zijn met kijken naar wat een ander heeft, van in plaats te kijken naar wat jezelf hebt, dat deze mensen er alles voor over hebben om het af te pakken, en dat…

het regent letters in zijn hoofd die hij uitbraakt niemand wil ze horen water vliegt ramen huilen poëzie drijft op straat…

zo zal het zijn en nooit anders dat men van een dichter niet wil horen hoe het verlangen zichzelf neerschrijft in wisselwoorden vreemd aan rust zijn handen liggen stil, nog wachtend op vlagen doodslag, met de vuist omhoog averechts, alsof het in iets geloven het duister zou oproepen zo zal het zijn dat het raam steeds gesloten…

ik raak je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en…

Verwarde geest, door haar schaduw weergegeven Huilend tot in het diepste van haar ziel Ach, kwam de lieve heer mij nu maar halen Fluisterde ze in al haar kinderlijke eerlijkheid En de pijn kwam diep van binnen, zuiver leed In pure eenzaamheid verdronken Omdat geen mens begrijpt hoe haar gedachten Haar eigen geest haar zo bedrogen heeft Ik…

Zo gebeurden er vreemde dingen. Een kindje zomaar verloren dweilend langs de lindelaan, een hinde, als het hertje uit mijn sprookjesboek. Een doek over haar smalle hoofd en zangers uit het bos die haar toezongen alsof ze de prinses was, maar ze was mei en zomertonen. Ze droeg haar lot, zocht, rook de geuren van haar moeder en de verloren…

als een moeder zwijgt en haar kind dichtvouwt, dat van nergens lijkt te komen in een niets dan lege kamer van onverschilligheid vraagt het kind zich dan niet af of zijn naam bestaat in gedichten, vernietigd door gebrek aan gelijkenis en zal de stilte dan het einde vinden in verwilderde dromen wetend dat de werkelijkheid die…

een groeter kwam voorbij en zei beleefd ander mens wat ben jij in het echt gesproken dan hé de aangesprokene zei.. hé voorbijganger ik ben ook een toevallige groeter en wat ben jij als hier geen dag iets zegt verbaasd keken we naar het beeldscherm knopjes zeiden wij, dat geeft best licht…

een lied van januaridruppels danst op papier, over een toverkoord van ingehouden zachtheid zo innig strijkt zij haar weke vleugels als een intieme fluistering over mijn aangespoelde eenzaamheid de nacht schrijft zich in verre havens waar ieder woord een droom van thuiskomen is…

ademen zonder morgen is omgaan met het nu, het heden, waar geborgenheid in vandaag moet zijn verborgen het is niet meer verlaten op een verwachtende hoop een droom met in wezen onbekende baten of zo men wil, fantasieloze gaten je bent op…

help me, zeg schreeuw, vloek desnoods hoe lenig de minnaar de tafel dekt en lakens opgooit over smalle heupen ik wil liggen, likken, verdrinken in woorden, veel hoger dan benen en borsten verover me in niet minder dan liefde en zeg wanneer het daglicht vertrekt dat ik groot genoeg ben om je te strelen zomers en winters,…

hahahahahahahahaha kijk jou daar staan hahahahaha-uche-hoest pffff...hi hi hi heb je jezelf al gezien whoeaaahhhhhhhh whawhawha..wou jij wat zeggen je komt toch niet meer bij hoest hoest rochel rochel, en er komt geen geluid uit ook…

niets beweegt voort in je gezicht, niet de kleur van mijn zakdoek of die van jouw mond je haar is grijs en vol met regen, uitverteld nog niet over de rand van herhaling en hoe je klein mijn woorden wegveegt, haastig en zonder omarming, tot as verschroeid met ogen, stil in tijd, woon ik nergens ook al hoor ik bij dit…

De zee wordt mijn lichaam wanneer ik duinen in handpalmen verander; bloeddoorlopen door avondzand en vastgelijmde schaamte. Wind weerspiegelt mijn wankelen; vel over been verwaaiend tussen dikke lagen schaduw en meeuwen die vluchten. Morgen blijft zonder tegenspraak wanneer mijn mond zich gehoorzaam sluit ongewijzigd…

geluid, waarmee men iemand roept uit de tijd der Ptolemeeën. ik mijd de niet dicht opeenstaande bomen -op korte afstand, in de nabijheid zijn ze in tweeën gesplitst- naar beneden stappend doe ik afstand van een kabel of touw zonder priesterlijke zegening, voor de gek gehouden in een zachte zuidwestenwind…

Hey, ik mag dan wel een onbehouwen oude beer zijn met onwijs knuffelgehalte zo ik ben ik nu eenmaal maar zit hier wel de hele dag gedichten aan jou te schrijven om daarin vol te rijmen dat ik je liefheb in de boom en strooi miljoenen rozen op jouw gevoelige pad al weet ik niets van poëzie het zal me eenvoudig wat.. ik ben doodgewoon…

hallo hallo hallo lieve jongens meisjes dames en heren fijn dat jullie er allemaal bij zijn, wat nooit vertoond werd, gebeurt nu wel, reacties op verkochte apparaten Hi, ik ben Jack en heb pijn in mijn nek hoi mijn naam was Joy nu forever gek hello hier Johanna de Wit, ik lig nog steeds in de split, maar mag niet klagen je zou er calorieën…

I Het ijs werd weer water de zee weer woest en ik danste op de golven van mijn dromen blauwe nachten voorbij en in het zoeklicht van de rode maan leek het kleine geluk steeds meer te groeien als de wilgenroosjes en de wilde lelies en zelfs de nachtvlucht van de zwaluw bleef niet ongezien. II Achtervolgd door de tijger en gejaagd…

het was niet de taal van de winter ijzig in het wonen het was ook niet het wachten van het blinde kind dat minder weende in de stilte het was de geur van afscheid toen je me neerschreef in de dag van morgen…

eenzaam vals zijn hoofd: tijd zonder belang lijdzaam als pijn dooft: 't schreit onder 't behang…