Alle inzendingen over lichaam

mijn lichaam zegt nee, mijn geest zegt ja ik doe het toch maar nu , nu ik nog besta…

Hier is mijn lichaam, neem het maar mee. Probeer me, vertrouw me mol me, herbouw me. Hier is mijn lichaam, neem het maar mee. Proef me, ruik me. Voel me, gebruik me. Hier is mijn lichaam, neem het maar mee. Open me, ontleed me. Laat me, vergeet me.…

Waar het lichaam heeft gelegen is het gras geplet takken zijn geknakt de plek wordt vergeten het gras zal herstellen de tragiek blijft…

De moeite die ik doe om overeind te blijven in een koel en onschuldig briesje vanuit zee, ik probeer er wat gedichten over te schrijven, maar om het echt te laten lijken valt niet mee. Altijd staat iets in de weg, de verbeelding of anders wel de vorm van het gedicht, en de rijm. Ik bedel de muze om het juiste evenwicht, om de woorden goed op…

nadat hij met god had gesproken wist hij van die vreemde achter zijn ogen hij had zijn voeten in de mond gestoken en was behoedzaam in zichzelf gekropen zag hoe bizar en bijzonder zijn binnenkant was gebouwd aderen, bloed, stroomdraden en een hart tandwielen, schroeven en botten tandwielen? godallerzielen de wereld zou van hem horen…

Mijn adem gaat daar waar zijn handen gaan en komt tot staan in vastgeklonken ogen. Daarna is heel mijn evenbeeld bewogen en raakt me, ook al raakt hij me niet aan. Ik heb mijn lichaam dikwijls afgedaan als bron van overmoed en onvermogen die ik haast onverschillig op liet drogen. Maar nu wil ik het water weer verstaan. Zo lig ik als een…

Bij veel lopen en ook staan zie je eelt tevoorschijn komen, op voeten en handen, van 't harde werk. Maar nog niet eerder was een mens door 't vele zitten, voorzien van eelt, op zijn achterwerk.…

( voor Hans Lodeizen ) Een jongeman, zo teder en fragiel, ademde zijn korte leven de poëzie in en uit als een eeuwigheid. Er bloeiden rode rozen uit zijn rode mond en gele en roze, vooral roze. Hij bracht de kleuren van de papegaaien en de regenbogen onder woorden, soepel als een lasso, hij zalfde ons met de zachte golven van zijn geurige…

Begin bij jezelf oefening in aandacht voor je lijfelijkheid voelen en luisteren naar het orgaan dat je huid heet zo wordt je redder van het leven dan kan je de ander ook leven geven en helemaal aan de lijve ontmoeten…

Er was toch al met tegenzin, dat bleef je zien, een bankje neergezet. Hier dan, harde planken naast een boom, als je zo nodig zitten moet. Maar liefdeloos of niet; het bleef bezet. Een oude vrouw, al in zichzelf gekrompen, half voorover, hoofd onder de takken door en kin vooruit geschoven alsof alles haar was overkomen, alles voor haar was…

Het leven raast tussen steden en terloopse slaapplaatsen elke dag een ander ontwaken mijn huis is waar mijn lichaam is in de steensteeg van vervalstad of in de luxe van het dollarhotel ben ik thuis waar mijn lichaam ook wezen mag. ------------------------ uit: 'Deze dagen', 1998.…

Op de aarde bestaat nog een geheime planeet met één wet, geschreven in één boek, dat altijd op dezelfde bladzijde openvalt. Waarin immer iets anders wordt gelezen, en als wij liefkozing verwachten, worden wij met obscene taal verrast, en als wij een obscene zin wensen, dringt er uit de boter blank een scherpe nagel, of tong die warm smacht,…

't is voor knappe koppen niet zo moeilijk, zeg je, de plek te vinden in je brein waar het heimwee ligt na analyse van je tranen kunnen ze vast en zeker het verlangen situeren en de verliefdheid het verdriet onwijs natuurlijk ik voel nog steeds 't gebroken hart, de vlinders gevoel vertaalt zich 't allermeest in mijn vergeten lijf…

De dieren. Ze vieren de zon beschonken en behaagd. Ze lonken naar het naakte natte vlees van het jong veulen, haar gladde blonde manen krampachtig beteugeld De dieren. Ze gieten hete, dode vellen gebrand en geroosterd, gezwaveld en zwart dieper dieper weg. Met bekers. Met emmers. Met bakken, vol vet en verdoving. De putten vullend tot…

Sinds wanneer zijn gedichten wetten? Zijn jouw benen zuilen van albast? En jouw lippen – zijn het poorten? Vind ik jouw diepste diepte op de tast? Het licht is gemaakt opdat wij zien en woorden bevrijden, zijn geen last Leef en open je ziel en lichaam Toekomst is herboren, houd me vast…

Is mijn kennis de hemel? zijn mijn gedachten de rivieren? is mijn geest het heelal? is mijn lichaam de aarde? mijn kennis is de hemel niet begrenst mijn kunnen beperkt mijn weten de hemel eindeloos mijn gedachten vlieden voort stromen verder groot verval gèèn vergelijk rivieren zijn gèèn gedachten rijk mijn geest het heelal zo groot…

‘k zet mijn ene voet voor de ander om vooruit te komen, maar als ik mijn andere voet achter de ene zet loop ik niet achteruit, maar val temet!…

Voor altijd gevangen in hetzelfde lichaam. Is er niks meer?…

Waarom dit en dat en zus en zo daarom vanwege hier en nergens overal vooral never nooit niks floreren inbrengwinkels omdat Gestalttherapie domineert hier en nu druipt water door grauwe kousen naar houten klompvoeten altijd al een warm kind willen baren jarenlang uren en minuten geteld van maanstanden en dagenlang zon naakt op gespierde…

Er bestaat een flinke moslimvent Werkte hard voor iedere cent Studeerde hard Keihard Hij werd vijfentwintig Eurocent -Ja ! van dubbeltje naar kwartje- Vele Gooise vriendinnen Belanden in zijn bed Kreunen steunen En fluisteren vol sentiment -Oooh Adam ik heb een mankement mijn oren staan wat wijd Schatje ik wil je voelen Jij weet wat…

Ongetwijfeld Was het je lijf Dat ik vergat mijn haren te kammen En mijn brood op te eten Misschien wel je handen Waarin een koffiekan een kopje leek Of je lippen (die bleken het gebak) Maar eventueel alleen een onderdeel zoals je armen die zo breed mijn taille deden slanken als een dame uit zo’n reclame Of nee, het was je…

Vandaag dapper mijn zwart oogpotlood gepakt Ja, ik opteer voor de kattenlook, die staat me echt wel machtig. Dat werd balen, sakkeren en een gepieker. De spiegel deed het niet langer, ik geloofde mijn ogen niet. Ogen bestonden gewoon niet... Ik dacht: meid, ga wat rusten Het verdict viel, je zal berusten. Wat boeide ik me op, in domme…

Ik loop nu al dagen in de zon, Dat schitterende licht, Die krachtige stralen, Er is geen betere spot; Het gevoel van jezelf op te laden, Tranen die verdampen, Een glimlach die verschijnt, Alleen leuke mensen, Waardoor de pijn verdwijnt; Ook zelfspot begint bij jezelf, Maar er zijn grenzen, Niet alles is even leuk, En niet alles wordt…

Stoute woordjes in je oor Plagende kusjes op je hals Strelende handen over jouw lijf Pure liefde tussen de lakens Rillingen van genot langs mijn ruggengraat ...…

Soms heb ik het niet in de gaten, en sta ik er ook niet zo bij stil, maar soms ook wel, zoals nu. Ik denk dan: Was ik nog maar zo jong en zo sterk als toen. Ik ben niet oud en ook nog wel sterk, maar toch niet zo jong en zo sterk meer als toen. Toen ik jonger was en sterker als nu, vond ik dat normaal, maar toen dacht ik daar niet…

Mijn vetrol is even zacht als mijn borsten zijn. In wezen verschillen ze niet veel. Ik ben het namelijk, liefste. Ik ben het.... alle drie.…

Toen ik veertig was adviseerde mijn dokter mij om geen tennis meer te spelen. Ik heb zijn advies opgevolgd en kon amper wachten tot ik vijftig werd om opnieuw te beginnen.…

Niemand kan ze nog verdragen. Wat zou er verkeerd mee zijn, met de plooitjes van het leven? Rimpel, asjeblieft... verdwijn! Niemand wil je nog dezer dagen. Alles moet nu gladjes en fijn. 't Leven valt zowat in duigen als maar iets ons lijf ontsiert. Toch zijn rimpels de getuigen van al 'n tijdje 'hier' te zijn. Niet het meest rare…

Vanmorgen eindelijk eens na al het negatieve nieuws op het journaal het verheugende bericht dat het hebben van een stevig achterste niet alleen gezond maar ook nog eens sexy is dus weg met het dïeet de cirkel is rond niets mooier dan een dikke kont…

Het lijkt een oud gevoel. Je kent het wel - niks bijzonders, ik raak je aan, en jij mij, huid op huid. Zo vaak deden we hetzelfde als nu deze keer. Toch – steeds maar weer - en dat is onverklaarbaar, dat zinderend gebaar blijft tintelend, prikkelend. Jouw touch in dit nachtelijk uur, dwars door sleur en ijskou heen, ontsteekt in…