Alle inzendingen over psychologie

al herhaalt de stilte steeds méér van alle doden blijf ik het langst bij jou en bij mijn eigen dood kopieer ik wel jouw zwijgen; mijn lichaam scheefbuikig, bloedt toch immers leeg het schreeuwt : stil toch je weet dat de aarde kraakt in kelen van dronkaards en dat zelfs de glazen broeikas buiten blijft staan ik sterf gewoon…

ze zijn machtig zij die de lucht versnellen omdat ze de dood beheersen en meester zijn over het leven wanneer ze woorden aan tongen hangen, vorstelijk getooid ze zijn ongenaakbaar zij die in onbegrensde stappen langs reusachtige huizen gaan alsof mijn sterven geen enkele mond zal vullen ook niet op het tafelblad dat, tot zwijgen…

ik ween om het onbereikbare zoals vogels in herfst, gevleugeld, de steekwonden in schaduw van eenzaamheid ik zie een schaal van volle manen hoe ze de tijd verzwijgen het zachte kussen, de ontrouw wit of zwart, dat door de nacht liefde weegt, de schepping overeind houdt en waar het bloed vloeit, keert en draait in donkere stromen…

de nacht valt uit het landschap van donkere stemmen dof waaiend en vergrijsd wanneer ongevederde vuurvogels zich op mijn keel storten en het laatste uur in mijn lichaam wekken, meedogenloos over huid verloren ik zal eeuwig leven, van alles afgesloten, de dragers en de dag er is niemand meer die de regen en mijn spreken in…

terwijl alles waait en een stem de woorden laat verdwijnen nooit aanbeden zoals uit eigen bloed met blauw bewijs op twee gezichten sijpelt moedermelk zonder blindheid of juist met op tongen vol van glorie en op iedere dag om minder te praten en eens te meer en opnieuw verhuis ik naar de stilte ingewijd net boven de dood…

Het nieuwe-lentepretje is goed aangekomen Jetje haar portretje is thans veel minder grijs she became a big scream van meisjesdromen gladgestreken doch afgekoeld onder zakjes ijs deed zij mee aan een hilarische make-over eenentachtig draaide zij eenvoudigerwijs om om prijs mee te dingen voor een sappige lover haar pigmentloos kapsel werd lichtoliedom…

wel vaker kom ik jou tegen in terugkerende nachten en in volgevreten vaders de doders van hun dochters niemand hoeft me te vertellen hoe zwaar mijn mond was vol zwarte letters die het gehuil naar stilte droegen en naar mijn gezicht dat uit jouw ogen viel, samen met het tellen van de stappen die je woordelijk vertrappelde…

Wij bezoeken als Dodo`s een klinkklare Disney-world, eenmaal voorbij sluitingstijd wil je na zo`n ervaring rijker naar huis, moe maar voldaan heb je een fata morgana en een wildwaterbaan doorstaan. van huisuit zoetbesmeerde broodjes in holle-bolle-gijs gekieperd, papier- hier, dank u wel, dikke bult zo gezegd zo gedaan het is een fijne…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

misschien heb je gelijk en is het te vergeten is het als gedroomde tijd waaruit je eens ontwaakt waren de gestolen momenten slechts beleefde ogenblikken die we achteraf betaalden met een gevoel van schuld misschien heb je ongelijk en blijven de vlinders in leven tot ze uiteindelijk zullen sterven aan een onverzadigbare dorst was de…

overstress voorspel je aan je buitenkant zo zeggen ze je zegt te weinig nee inzicht krijg je van de cursus mee je bent niet voor niks hier aangeland intaker vraagt schrijf eens uit voor mij waar je wel allemaal geen nee tegen zei huishouden man werk school je kinderen vreselijk mens al dat geja moet minderen je was immers duidelijk te sociaal…

meeuwen stijgen op in duizend vluchten van tongen wind roffelt rusteloos op natte veren het water slaat handen tegen de vele zonden van de dag en wanneer het avondrood zwart wordt in het uur van dalende engelen fluister ik kom, kom naar hier hijg de golven heen en weer herhaal de woorden in het licht maak mij tot…

ik ben niet wit noch zwart ik ben aarde en bruin tinten van noten gekraakt op mijn buik ik ben bomen, het hout, het zand aan mijn voeten verwaaid tot wind en stormende vogels diep en donker de afgesneden huid verder dan dagen ontraadseld ik ben ik traag gevonden de vrouw in het schors van beschilderde zonden waarom…

Ik schil mezelf in tranen druppel glas in duizend ogen kleur de ringen donkerrood snij momenten vrij van leed. Ik fruit mijn geest in olie smoor het verleden dicht kruid de toekomst met peper blus af met koele analyse. Het leven smaakt me weer.…

woorden tot steen langs kapotte ramen en ik tel de dagen nog te gaan je hoeft niet te zien dat ik ween of dat je de lucht met lood vermengt mijn ogen zwaar van grassen en algen waren ooit de bron van vruchtbaarheid en nu, door wanhoop weggedreven neergehaald tot aan de zee, zo oud zo stiller dan vergrijsde lagen tot aan de horizon…

ik bleef, jij zat naast mij, met donkere ogen als was ik de bastaard van stilte mijn bidden werd nooit gedragen al was er niets anders dan het avondbrood ik was een vreemde al voor het afscheid aangeboden door de geur van ontbinding eigenlijk was jij mijn huid maar altijd lichter in het kind aan vaders hand…

zegt dat het wit is licht en donker donkerlicht donderlicht wild donker gespleten ogen zien regenbogen wit in zwart duisternis is wit wit duisternis vraagt vergiffenis aan het verdwaalde kind koud vragend om warm licht gewoon warm.…

op het strand het dode strand luister ik naar regen naar beminnen dat door stilte stuk slaat op te broze schelpen harde rotsen breken mijn gedicht, ik kan de woorden niet meer verdragen omlaag, waar vissen vallen in de nacht en meedrijven met de aarde de schaduwen druk ik aan mijn borst, zilt als steentjes op het strand…

als ik roep hoor jij mij niet het zijn jouw vroegste oren waar in ik blijkbaar dode klanken schiet wat kan ik nog zeggen als ik niet in het heden kleuren kan schilderen dan raak ik toch verloren of wordt mijn tong van woorden afgesneden schoonheid dreigt bij voorbaat te verwilderen…

Voetstappen verdwijnen in het hoogpolige tapijt met geluiddempende onderlaag Zacht gaan ze met elkaars zwijgen om en koesteren het gevoel van verbondenheid bij geloof in een bewegende schemerlamp welke licht van de schaduw afleidt Rond acht uur knarsen twee zilveren lepels over suikerklontjes in de sennapeulenthee naast de trommel…

De zon schijnt. Het is donker. Aan de overkant staat een glazen boom. Eén voor één vallen takken af. De man veegt zijn scherven in het water. Vissen zien enkel kleine spiegels zonder beeld. Maar de zon schijnt. Het is nacht.…

in het ervaren van werkelijkheid worden dromen tot illusies gestrekt die de dronkenman verheffen tot meester van ontworstelend gebeente hij zwart het vlees van leegte voorbij de spelregels van zelfbedrog brandt de weerzin onder zijn tong als machteloze vuisten op de nacht zijn geween breekt volle manen tikt de tijd terug…

zwaar verkrampt mijn naam wanneer de nacht zich openlegt murw aangeraakt en de droom voorbij het schreeuwen van koud maanlicht het klokgelui voorspelt mijn dood halsstarrig weergalmend wanneer echo’s graaien naar wazige wolken die onbeheerst doch stil de waanzin in mijn hoofd verspreiden ik stop mijn oren dicht met handen…

verlicht ben ik vandaag even sterker dan de zeis hou op tijd mijn hoofd omlaag heden ben ik wijs zie eens rond naar allen, zoals ik wat zijn we toch gewone mensen dacht ik soms het edele te vinden in verklaarbaar gedrag ach het gaat mij niet anders ook ik maak van mijn onvoorspelbaarheid gewag verlicht ben ik vandaag…

ver van tijd, de woorden die op schaduwen lijken omdat niemand op hen wacht hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt nog voor het naamloos vervreemden van mijn slapend lichaam ik zal sterven, onverwacht wanneer ik, als een boom in de wind, word tot verlatenheid de neerslag zal niet ontbreken steeds lager met een nog lichtere…

opnieuw wacht hij onder mijn raam herhaalt het wegvallen van tijd wanneer uren nog nauwelijks spreken en mij tot vreemde maken zonder het zelf te weten en met mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe het gezwel van stilte in mijn handen hij mompelt nog steeds, voorover gebogen draagt zijn jas op wijzers van de nacht heen en weer, af en…

moeder, waarom zijn mijn benen zo dik zo rood, de stappen die ik zet of bloedend de borst waartegen ik sliep jij leerde me lopen, de schoenen dragen waardoor de aarde kantelde en vaak bevroor op het hout van mijn lippen waarom zijn mijn armen zo dun zo doorzichtig, de leegte die ik voel door het naakte kind in mijn keel ik heb het zo…

gevangen in een cel van wanen verliest de rede zijn gezicht. wat feit is wordt dan fictie wanneer het brein zijn grip verliest belaagd door dwalende gedachten verbleekt het streven bij zijn daad want dat waar je voor leefde bleek eens te meer de strijd niet waard.…

Zwarte leegte, koud en stil... Wat kan ik zeggen als spreken niet wil? Koude stilte, leeg en zwart... Als ik zwijg, dan schreeuwt mijn hart...…

Als een spons zuigt hij de tijd op maar de afstand wordt niet kleiner Als droog zand filtert hij gedachten maar de juiste zin is niet te vinden Als de nacht de dag opeet blijft hij hongerig achter woordenloos op zoek naar minder zinloos De droomwandelaar met één been vast in een droom het andere nog in het leven…