los van vingers
oude sporen en stenen
en ik tel mijn stappen
aan de waterkant
behoedzaam
tussen het vertrek
van geloof en schemering
ik ga liggen
vergeet alle woorden
wanneer niets van waarheid
begint, ook al wijst iedere richting
naar de wind, haast leunend en
onafgebroken
uit de bomen valt het licht,
nergens eindigend of beginnend
en het uur breekt aan om te zien
wat niet gezien mocht worden
ik tel mijn stappen
opnieuw en opnieuw
traag en nauwgezet
opnieuw
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 7 juni 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie