Alle inzendingen over psychologie

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen en woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis…

Een riem om mijn middel Strakker en strakker Rennen, lopen, springen Mijn hersens 24 uur per dag Lees ik als 12 Palen van staal in mijn benen Gespannen en gestrekt Gekkenwerk Race tegen de klok Ik, een kapotte racewagen Boem…

In een droomvlucht door het ijle opgetild door de thermiek over bergen, groene weiden, zwevend bij vogelperspectief hoog boven lonkt onontdekte hemel diep onder ligt bekend terrein heel even op het midden glijden tussen God en het leven lief…

ruist zacht de zee in rust gisteren, toen ik het kind nog niet had ontdekt dat eenzaam eb wilde keren in zachte lijnen ik sprong opzij voor de einder en neerstortende schelpjes om de uitgerolde waarheid te kunnen zien de zee veranderde in een dampende straat waar herfst stil stond, leeg in de richting van de wind en net toen…

water, zo vloeibaar aan allen altijd dienstbaar water, zo voorspelbaar vloeit naar laagste laag water als bron van leven zo flexibel, eerlijk en transparant de weg van het water als soepele hoogste goed geen strijd gaat het water aan het volgt de natuurlijke baan…

het schuwe kind dun, ook aan de binnenkant breekt twijgjes tot littekens de stilte, al jaren ouder stuurt levensloze dromen onder houten huid wanneer armen vol bomen slechts willen wonen in het zachte geritsel van de wind ze zit veraf van de zon door de nacht te staren en ik wil haar geven het ochtendgloren, in ogen vol vlinders…

De een legt de lat een el te hoog De ander houdt het bij de gedachte al niet droog Een mythisch figuur zit op een levensgevaarlijke troon Een zijden draad knapt soms gewoon Een leven lang achter de feiten aan rennen Bij confrontatie de andere kant op sjezen De waarheid die men zoekt en waar men nooit aan zal wennen Soms hebben mensen gewoon…

streel me je warmte opdat ik overleven kan tussen witte sterren van wanhoop ik kan niet anders dan voorheen of anders dan later wanneer het zwijgen me vreemd dwingt om het zondige te vereren ik ga voorbij vergeet één te zijn met geboorte en met de dood kom naderbij begrijp het ritme het sterven is mijn leven…

in mijn slaap zal ik zee zijn en lichter worden op dit alles van tedere tragedie, de stemmen van kinderen horen met bloemenogen zuiver en hoog rotsen zullen openen en naar warme lichamen ruiken naar vuurvlinders op een bruidsjurk als toen op die ene dag jij mij plotseling aankeek in woorden van beddengoed en in jouw…

ik zal stranden met de zeemeermin en het water verdelen in vier fonteinen zodat de lucht bewegen kan in rivieren en bomen van hout de vlinders verbrand ik in het vuur, zonder zomer op te wekken en uit de kleine druppels regen buig ik licht, net zolang tot schaduwen vallen over oud geworden dromen ik zal slapen in haar armen…

misschien in die ene dag van liefde zal ik omhoog kijken of omlaag naar de zeemeermin die tussen vlinders zwemt en alleen ’s nachts terugkeert naar de genadeloze waanzin van papieren bootjes gevouwen op zwarte golven die ze uitspuugt steeds kleiner tot wrakhout stroomt in ogen, mijn ogen onleesbaar in de weerspiegeling van…

de levensles voor het leven is simpelweg het geven het leven draait duurzaam door geef door, geef door geef voor de ander zonder te nemen ik sta achter en geef en word naar voren geschoven wat is mijn belang om te geven het geven zelf is het leven…

vandaag had ik gehoopt op maanlicht want er ligt sneeuw op de dood en op de aarzeling van mijn lichaam om mij met waan te bekleden zwart zoals de sloot die zich terugvond in het grijze van de nacht nadat de avond haar vingers uitstrekte onder sterren van razernij en mijn naam schreef met wind als zou ik de winter hebben…

vandaag is de dag dat de sneeuw waarnaar ik zocht gelijkt op eeuwige liefde ik spring en huppel door naamloze vlokken en lik mijn waan met onzichtbare woorden de lippen wit straks de aarde wanneer ik slaap op het lichaam van de wachtende nacht ik zuiver mijn zonden met de ogen van onschuld en zie hoe het land zich verhoogt de…

ik had gehoopt dat ik kon genezen maar het is geen goede dag vandaag om de dwangbuis uit mijn woorden te rukken als mijn doodskleed nog steeds de muren schildert met luide koningen die wild de maagden begeren in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar over eeuwige rust liegen…

ik zag de muurschildering en de zee die zich naar binnen zoog als waaide het landschap rond en rond de regenvlagen bloedrood, vol maanden en uren ik zag jou slapen onder de wind, de dagen moe van lichaam op lichaam van stenen op water en golven die zwaar, vol draaien dwongen ik zag wat ik wilde zien in de krankzinnigheid en…

het begin begon diep, diep van binnen als een mysterieuze vrouw eindeloos om te beminnen bodemloze liefde eindeloze kracht diep, diep van binnen is het begonnen schijnbaar zonder kracht altijd in de eeuwigheid…

Waarom schiet hij zich niet een kogel door het hoofd als hij dan toch gelooft dat men zo 't einde ziet?…

In alles wat ik zeg, zit wat. In wat ik zeg zit alles Ik zeg in alles wat ik vind.…

jouw afscheid vult gaten van eenzaamheid die uit het zicht hoorbaar vreten aan vlees en botten van vlinders in de kamer die in de schemering blijven rustelozer dan ooit tevoren de nacht draagt mijn raam voorbij de wind verder dan het koele laken dat vleugels snijdt tot smalle repen verten mijn ogen wekken stilte als langzaam…

voor iedereen ben ik er ik ben voor iedereen voor ieder een bodemloze liefde liefde vol uit leegte leeg van binnen vol naar buiten vol voor iedereen ik ben er voor een ieder niet alleen met woorden…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

Help me Heer om naar daar te gaan waar ik begon met vluchten waar ik mezelf liet vallen om te blijven staan Help me Heer, om te praten over wanneer ik leerde om te zwijgen Waar ik werd wat men me liet zijn om maar liefde te krijgen Help me Heer, om niet te zijn wie ik me heb gemaakt zodat die muur breekt en U me raakt…

klaag ik als jij kijkt in de spiegel van verwachting en gemiste dromen en jouw leed wordt vergroot door overdadig op mij in te zoomen o zeker, mij ontbreekt niets in ogen van honger en dorst ook de massa om mij heen is paraat maar zie je ook wat het kost dat ik mij vooral op de ziel verlaat mijn horizon blijkt jouw kim niet te kruisen…

voor alles ben ik er ik ben er voor alles mijn lege hoofd is vol vol leegte, en leegte ik doe alles ontknoop, verlicht, vermeng mijn leegte wordt niet gevuld geen bodem, niets bodemloze oerliefde…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

gisteren zag ik je met deuren en ramen dicht er lag nog altijd een dag op tafel en ik probeerde te tellen hoeveel keer jij je kind doodsloeg tussen schalen vol vlees en verzuurde melk met de grootste moeite zocht ik nog een verhaal of de welving van je borsten maar je handschrift werd onleesbaar en ik heb slechts het vreemde…

Daar loopt een man met mannenhond zijn hond rent uit zij loopt daar ook haar hondje is een dameshond het windje waait de baasjes blij zo keer op keer loopt daar die man als zij daar loopt er morgen weer…

De eeuwige duur kent tijd noch rust ze rekt een leven lang, en kweekt ons jaren te leren, vertellen, woorden te vinden hoe snel de dood van zich spreekt het wilde roosje aan `t begin van de dag weet wel, als morgen mijn hart open gaat is het voorbij, schoon ik bloei, ik ga dood `t zal de tijd zijn die mij verslaat de morgendauw spreidt en…

hoor hoe stilte na talloze nachten van onbewaakte woorden als een buizerd met strakke vleugels blijft hangen met weigerende tong het wisselseizoen bespiedt roerloos boven stukgewoelde grond luister naar de grote cirkels die met gekromde klauwen het fluisteren doden dagblind met de mond vol sterven hoor want ik weet…