rouwmantel
weet je nog
de appelboom
het eerste groen
en de plaats waar ik zat
toen het daglicht van dode dagen
uitgediept, steeds verzwegen,
wachtte op de dans der rozen
ik naderde voorzichtig,
met vleugelslag, in grijze winterrouw
mijn mantel verdroeg geen tijd
enkel schaduwen in een te stil verdriet
weet je nog
onder de appelboom
jij gaf, alsmaar breder, dezelfde woorden
en ik leerde, niet bestaand
het ademhalen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 21 mei 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie