Alle inzendingen over ziekte

vertel mij straks wat ik ben vergeten en zeg me ook dat wat ik ooit nog wist dat wat er was er soms bij vlagen eventjes nog is doch het besef van wat ik wil en kan daarin helaas zit tot mijn grote spijt de sleet…

Ik kan nooit de boeken lezen die ik wil ook niet zijn als alle mensen die ik ken er is zoveel verschil ik leef ook niet zoals ik dat zou willen het lukt mij nooit vaardigheden aan te leren hoewel ik beperkt ben is mijn verlangen groot om te leven voel ik zoveel tintelingen hoor alle tonen beleef toch ook mentale fysieke ervaringen…

zou dan toch alle hoop vervlogen zijn door lijden in ongemak en pijn ondanks alle beden en smeken voor een totaal genezen nog recht je standvastig fier de rug kijkt optimistisch terug maar feiten liegen niet in stemmen die de waarheid kleuren niemand weet wat er morgen gaat gebeuren na positieve samenspraak de zijden draad…

de donker gekleurde slang kronkelt om je heen al een hele lange tijd je hebt hem verslagen meer dan eens maar opgeven ho-maar hij houdt z'n ogen op jou gericht jaagt je op totdat één van jullie opgeeft…

Ik loop als een bejaarde als een echte oude man van zo rond de 85 jaar kan amper nog zitten laat staan opstaan en op de fiets zonder stang afstappend voor elke drempel elk bruggetje is mij te hoog en iedereen laat ik inhalen wacht ik keurig bij elk stoplicht stapje voor stapje en zo voorzichtig mogelijk op de treden van de gang-trap…

de dag breekt aan dat zij jonger wordt het meisje op haar trouwdag met daarna de kinderen mijn lief komt straks, zegt ze ik wacht op hem dan mag ik naar huis Pieter heeft een tekening gemaakt voor mij kijk maar ze houdt een wit servet omhoog nog netjes opgevouwen, legt het meteen terug naast het bord met boterhammen hij wordt groot…

er speelt winter in bevroren takken die wit besneeuwd naar de hemel reiken je lach wolkt in de heldere lucht stralend jagen blauwe kijkers sombere gedachten op de vlucht nog is het ijs te dun om jouw bestaan te dragen ik ken je angsten die om hulp en bescherming vragen jij danst door de dagen met de constante pijn van er plotseling…

Een flauw vermoeden knelt zich opeens groter. Hoofdpijn kan verlammend zijn, en werkt door op het gemoed. Alsof alle weetjes en gesprekken die je ooit opving, besluiten te gaan botsen in je kop. Opeens is er chaos, eentje loopt uit het gelid, waarna anderen verdwalen in de plotse mist. En om ze terug in het gareel te krijgen…

meer en meer worden boterhammen belegd met achterdocht beschuldigingen vinden het heden branden handen langs borden waarin grote barsten blijven 't dagelijks opruimen worden knelpunten, het bekladden van verdwenen mes-steken geen enkel beeld kan nog rusten; achteraf uitgetekend in een te kleine kamer waar voeten gekluisterd zijn…

Mijn hoofd is te vol Ik kan niet meer denken Mijn handen bibberen te erg Ik kan niets meer vasthouden Mijn benen zijn te zwak Ik kan ze niet meer laten staan Mijn voeten zijn te moe Ik kan niet meer blijven staan Kortom……

Nooit aan gedacht. Niet verwacht, kwam toch op mijn pad. Die akelige ziekte nam plaats in je gezondheid en geluk. Het veranderde alles in een traan van ons bestaan. O mam, wou dat alles anders was. Bid elke dag , O God geef me de kracht om de traan van ons bestaan te weerstaan. Zorg ervoor dat mijn mams weer lachend door 't leven kan gaan…

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

ik ben als een speelbal op de golven lig op mijn rug hij is weer terug het zwaard van toorn en wrake glinstert in de lucht we duelleren op het scherp van de snede met mijn hulpgebeden hij ongrijpbaar als altijd maar dit keer onervaren in de titanenstrijd hoewel een basaal carcinoom zou zo een levensgevaarlijk melanoom kunnen…

14 December is het de " sta op tegen kanker dag" Een reminder omdat NIEMAND vergeten mag Dat kanker een schier onmogelijke moordenaar is. 14 December is het de " sta op tegen kanker dag" Een nadenker, omdat NIEMAND maar dan ook NIEMAND vergeten mag Dat deze moordenaar teveel slachtoffers maakt. 14 December is het de STA OP TEGEN KANKER…

Nieuwsgierig als ik ben, sta ik nu toch eventjes stil, bij onze collega die vandaag, de OK in ging. Belangstellend als ik ben: hoop ik met heel mijn hart: dat ZIJN hart, weer functioneert zoals het hoort...hopend dat hij komende week, weet dat we aan hem dachten. Succes met je herstel Wim.…

Wim moet worden geopereerd, aan zijn hart nog wel, dus dacht ik, 'k schrijf een kreetje supersnel, want Wim ziet op tegen de snij-partij en denkt: dat is allemaal niks voor mij! Maar niemand wil graag dat de dokter zijn mes in het nog gave vlees zet, dus zeg ik nu maar op zijn net: Wim, jongen de dokter vond je te jong om er…

ik zag gezichten in niet begrijpen een vage groet ging langs mij heen ik was alleen ogen bolden tolden om en om een akelige lach die gele tanden zag in een scheve mond voelde een hand in sprakeloos raken proefde ik toch een angstig misverstand en komende paniek ik was het niet en wilde weg de deur van hout voelde vertrouwd…

laat me los laat me gaan ik heb mijn leven geleefd ben er zo klaar voor voor ergens hier ver vandaan praat me niet meer over leven of over morgen ik ben moe gestreden de kanker heeft gewonnen en heb genoeg geleden laat me laat me los laat me gaan ik neem jullie allen mee op reis zoals jullie mij altijd hebben gekend liefdevol en…

Zij reikt hem koffie aan alsjeblieft je koffie zegt ze maar de kop is leeg in haar hoofd krioelt het ze bedoelt het niet kwaad maar hij ontdekt het weer te laat te vaak is er helemaal niets hij is moe van het corrigeren en proberen hij laat het gaan met pijn in zijn hart laat hij haar begaan en laat het kopje staan.…

Pas nu heb ik gelezen dat je ziek bent, jij, allerliefste Adriaan, en waar komt toch die ziekte plots vandaan want jij was altijd toch een sterke vent? Ik heb geen tijd en zin nu om te dichten maar 'k moet iets schrijven, nu ik dit toch weet en zeker ook omdat ik dichter heet wil ik dit liefdewerk voor jou verrichten. Dus, beste Adriaan,…

Je kent je eigen schaduw niet meer hoe je leunde tegen een boom keek, naar het neergelegde beeld mijn droom, mijn mooie droom je bent een glazen twijgje nu de zon schijnt bijna door je heen een schrale schaduw aarzelt alsof het lichaam reeds verdween.…

Een schok trok door de site, Adriaan geveld, hoe nu gesteld met zijn te gekke reacties, hoe nu verder zonder zijn geschrijf, een electrische schok trok door de site, Adriaan ziek, dat kan toch zomaar niet? Jawel, dat kan wel dat overkwam hem en wat nu? Vechten Adriaan voor alles wat IN je zit, voor alles wat je BENT, voor ONS…

De koffie, ja die zit in de kan oh, maar waar hebben wij die dan ach laat ook maar als de koffie op is dan drinken we thee daar zitten we toch niet mee wat schud je met je hoofd je wil geen broodje dat vroeg ik je toch nee…

Wie was je werkelijk mam de moeder die me streelde terwijl je keek of het je niets scheelde of die vrouw die me aankeek als ik haar wat vroeg ik zag je denken ben ik wel goed genoeg soms in je armen kreeg ik het gevoel met vlagen dat ik jou vast moest houden en dragen wie was je werkelijk mam de vragen van nu zijn…

Klanken en letters zoeken naar paren. Hulpeloos handicapt iedere klank zich naar het juiste woord. Afasie zal een spreker niet sparen, wanneer de combinatie niet koppelt, maar wordt gestoord. Met stomheid geslagen haperen de klanken; afasie isoleert de gedachte van het juiste woord. De spreker niet langer volledig bij machte zal voor…

Mijn herinneringen liggen vast in knopen, mocht de houdbaarheid van geest wat vroeg verlopen.…

ik weet geen wereld voel me altijd zoek heb vreemde gezichten in een hoek op de omslag van een ongelezen boek beweeg in jacht bejaag met souplesse ga op pad als stemmen mij bevelen dwingend zonder vraag denken kan ik niet in het geroezemoes van twisten die in spanningen gaan gisten dan barst ik hysterisch uit zie mezelf vliegen…

Genadeloos slaat hij toe, het tandeloze monster, verstikkend met zijn adem die als een zwarte mist om je heen sluit. Hij steelt je lach, zuigt al je energie op en laat je als een lege huls op de bank liggen waar je dagenlang niet vanaf komt. Tegen de tijd dat je je weer herinnert hoe je benen werken, doet je hele lijf zeer…

Wanneer hij voor me staat te grijnzen Laat weten het is nu genoeg Weet ik weer wat mij angst aanjoeg Zie ik mezelf naar achter deinzen Wat later, moed en maling veinzend Span ik het dichtpaard voor de ploeg Waarmee ik eerder vrees versloeg Doorvors mijn ziel en eindig peinzend Ik heb nog veel te veel te doen Dingen waarmee ik te lang wachtte…

Je hebt van die dagen, die wil geen mens meemaken, toch komen ze voor. Na vier dagen ziekenhuis denkt de een: ze is dood, na vier dagen afwezig zijn denkt men: ze is gestopt, na vier dagen denkt men: ze " doet het niet meer" maar: ik ben er wel, ik WAS er niet en ben er nu voor eventjes. Dus de beste weg om iedereen even te laten weten…