Alle inzendingen over psychologie

nog een jaar, dan telt haar leven zestig lentes en één dag die ene dag mag ingevuld naar beste weten een keuze die de eeuwige jeugd vanuit haar haarwortels verlangt haar ouderdom als deugd in kleine lades weggelegd aan haar rokken hangen vrolijke gedachtes ingepakt in beelden, die haar kinderen hebben gebracht de macht van liefde huivert…

By vlekloos bloed een stil en needrig lot; - Een peinzend oog, doorstraald van zacht genoegen; - Een juist verstand, - een hart, vervuld van God; - En kalme moed bij zielevreê te voegen: Zie daar wat meer dan 't weeldrig vreugdgenot, Dan al de roem van 't noeste letterploegen, Dan mijnroof is, waarom de harten zwoegen, Maar die de…

Dank je wel, Zon die ook vandaag weer door de wolken klimt en ons bijlicht in het donker van alle dag.…

De winters zijn niet meer de winters van vroeger en de term 'snertweer' is oudbakken en uit de tijd. We wachten al jarenlang op een nieuwe Elfstedentocht, maar wat rest is de oude verhalen van mem en heit. Hoezeer de Friezen ook aan deze traditie zijn verknocht, die vrieskou van weleer komt echt nooit meer terug, omdat de aarde alsmaar meer…

Het is makkelijk om te beloven dat je elkaar elke dag gaat liefhebben en bijstaan, in alle kleine en grote dingen. Het is moeilijker om toe te geven dat zoiets enkel is weggelegd voor Robots.…

profileer je niet wees slechts het begin en eind van eigen kunnen als je geaard bent door jouw vaste voeten zijn de roots van lang geleden als de rafels van vandaag er hangen druppels aan gevormd door vreugdekreten twinkelend gerangschikt tussen tranen, vol van pijn elke laag van dit bestaan draagt reeds de kracht van verdergaan…

in deez' tijd word ik verleid door de stroming haast een waterval die niemand benijdt de grip op dingen, gevoelens uitgespreid druk van morgen in 't heden het missen van d'aarde uit verleden tijdens het zingen dreigen de noten te missen in klank, kleur en mededingen het grijs duidt mij enkel te zuchten even niet de morgen te beademen…

Als gelach, schatergelach het gesprek overstemt wordt de inhoud ondergeschikter!…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn…

Met de loop der jaren had ze een muur van ongeneigdheid gedrongen een cursieve villa met doodlopende gangen gebrouwd en ik liep hopeloos verloren in haar heikel decor rologend van tafel naar kast blievend naar houvast haar hondse blik plensde als zuilen van regen de klankkast zo klinkt het zo botst het falsetto als een kalebas met rotbui viel…

Ik lig te bed en luister naar het hozen van de regen op de brug. Het lijkt wel sinister gefluister, ik streel de kat op haar rug... Een late reiger is opgestegen uit zijn nest in een els aan de vaart en daalt nu met diepe vleugelslagen zijn vlucht is de vangst immers waard. Majesteitelijk maar zonder veel luister zet hij zich naast…

er komt een maand van stilte aan het is raar om dan voor even te vergeten dat het soms pijn doet, het koud te hebben wanneer er geen antwoord komt ik draag het voor een tijdje mee trek door straten waar men heeft gehuild jarenlang bloemen liggen open, de bomen, roerloos zwart murmelen over reizigers en een tollenaar ik kan niet,…

Dwarrelende gedachten wuiven door mijn hoofd Rood groen geel bruin, alle kleuren van de regenboog Meer kleuren dan het spectrum dat wij kennen Constant bezig om mijn wereld te verkennen Een herfst die nooit word afgebroken Kleurijke bladeren, zonder eind voor ogen…

Nu ik het weet, durf ik je bijna niet meer te genaken, want jouw kwetsbaarheid is te groot om te helen, ik probeer je dus maar heel erg langzaam te doen ontwaken, al zou ik je het liefste direct van de demonen stelen en al die zinloze oesters keihard kraken. Ik weet het wel, je hebt behoefte aan zeer subtiele hulp, de meest zachte tederheid…

Er is een vrede die uit leed geboren In 't oog van vreugde als traan van teerheid beeft, Of als een zachte glimlach glanzend zweeft Over 't gelaat dat vreugden heeft verloren. Maar nimmer zal die vrede 't leven schoren Dat schuw voor 't eigen hart in luidheid leeft, Slechts wie de moed van eigen lijden heeft Wordt tot de zaligheid…

gevoelloos koud als een blok ijs een harde korst dat zich door zon niet laat smelten is de kracht van gewetenloze mensen als kemphanen staan zij tegenover elkaar en kakelen als de kippen die het moeten bezuren en nauwelijks nog eieren kunnen leggen staat daarom even stil bij de zachte wind die overal om ons heen is en geurt naar lelies…

Het was de nacht van donkere maan. De Godin sloeg met een donkere doch heldere blik de mensen gade. Waar was het fout gegaan. Deze schepselen waren bedoeld om elkaar lief te hebben. Om het Universum te voorzien van de benodigde energie voor het Licht. Zonder dat Licht zou het voor altijd Duister zijn. Dus waarom deden deze schepselen…

Vandaag ben ik een briesend paard en trap naar al mijn naasten, blijft u daar liever van gespaard dan zou ik me maar haasten. In een abri kan je schuilen voor het gieren van de wind als de wolven in me huilen dan spaar ik kraai noch kind Maar morgen gaat het beter vast dan bied ik u mijn schouder aan, verlos ik u van zware last en…

leegte jezelf opnieuw uitvinden vanuit niets alles wat gisteren was is anders het boek herschrijft zichzelf als een perpetuum mobile alles wat was wordt niets niets wordt alles wat zijn zal…

Doorgang... en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

De ander zichzelf laten zijn, als die daar voor kiest en jou diezelfde ruimte geeft, zodat er niemand verliest. zie jezelf als die ander met soms een lach, en een traan, jezelf kunnen verdragen daar komt het allereerst op aan. wat was, het nu, wat eens zal zijn voor jou en die ander: geluk maar wellicht ook veel pijn. Bouw verder…

Dat was niets meer dan een even-wuiven van kleine handjes, zo blank als duiven, in ’t avondver; niets meer dan, plotseling, het opgeflonker van eêlgesteente in het wordend donker gelijk een ster; niets meer dan ’t kraken van kleine voeten op ’t weggegrint en, om mij te groeten, een licht gegil… – En tóch voldoende om, hoe vele dagen,…

Bouwen willen ze in de stad Nijmegen alleen zondags ligt ze stil De bouw van een zee aan huizen waar mensen kunnen wonen De bouwtyconen lijken koud zelfs kil.... wind en regen hun trawant De maandagkrant meldt vertraging en crisis in de bouw ....op til?…

De psychiater zit tegenover mij met zijn woordje al klaar ik word gelijmd in elkaar als een papiertje Gelezen heeft hij mijn boekdelen hij weet niet wat ik heb misschien als ik rap zou hij het misschien kunnen zeggen Ik mis die oude tijd een blowtje hier een wijntje daar en dat ene woordje; maar vindt zijn weg in het heden Bij het…

Wees zo sterk dat niets je rust kan verstoren Praat over gezondheid, geluk en welvaart voor iedereen die je ontmoet Laat al je vrienden voelen dat er iets speciaals in ze is Denk alleen aan het beste Werk alleen voor het beste Verwacht alleen het beste Wees enthousiast over het succes van anderen Spendeer zoveel tijd aan het verbeteren…

Bedankje niet incluis en dat hoeft ook niet Rancunes en haat dragend wezen, niets in het verschiet. Bezige bij wordt te vaak gehoond, geschonden dus doe zo voort Mijn kroongetuige wordt nooit ofte nimmer beschimpt en vermoord. Maatjes voor het leven ach dat duurt vaak maar even Ervaringsdeskundigen weten beter, ware Liefde Blijft na dit domme…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

Gewoon door ons de dingen anders voor te stellen dan ze zijn, beginnen ze als vanzelf te veranderen.…

Ze begraaft haar hoofd in de laatste zomerbloemen, haar mond gesloten in stille huivering verrast door vragende, smakeloze, vochtige lippen... Wat zoekt ze ? Ze zoekt het koele water dat borrelend lacht naar de bomen die elkander toe fluisteren . Wat hoort ze ? Ze hoort het zachte zilverscheuten klinken onder het groen van het eikenloverenbad…