Alle inzendingen over verdriet

Ik hang met mijn benen in een lus aan een tak van een boom, terwijl uitgehongerde jakhalzen omhoog springen en af en toe in mijn schedel bijten. Bij 'Things to do:' schrijf ik in mijn agenda 'zelfdoding?' uit een bedroefde, verbitterde krabbel van galgehumor. Na de zwaarste woestijntochten die een mens kan maken, zijn er nog steeds…

Het moment waarop jij stierf, Toen brak mijn hart in twee, Een helft gevuld met pijn, De andere helft stierf mee. Ik lig vaak wakker 's nachts En denk dan vol verlangen Aan toen jij er nog was Met tranen nat op mijn wangen. De herinneringen aan jou Is wat mij nooit verlaat, Het vult mijn hart met pijn, Iets wat nooit meer overgaat.…

ik vond de sleutel van je hart hij lag op de verkeerde plek een ander huis een andere stek mijn wereld kleurde helemaal zwart dit kon ik bijna niet geloven mijn toekomstdromen gingen stuk geen sprake meer van dat geluk is er nog wel een god hierboven ik was verbannen uit je hart nooit gedacht dat ik zo zou lijden het heeft geen zin hier…

Momenten waarop ik kan zwijmelen in verdriet Intens verdrietig zijn en ondertussen zo ontzettend gelukkig omdat ik iets voel Niets voelen Leeg en verdoofd zijn, geen kant op te kunnen en vastgeroest in je hoofd In zijn patronen Of die van haar Verdriet is prachtig Verdriet is genieten Huilen is fantastisch en pas wanneer mijn gezicht plakkerig…

Altijd op het randje zweven Tussen goed en niet zo kwaad Nooit eens rust, ook niet voor even Leven zonder maat Onrust in je hart en hoofd In strijd met iedereen Boos, gekwetst of juist verdoofd Dat voelt toch heel alleen? Het gevoel dat je verdrinken zal In je eigen web verstrikt Het leven is een vrije val Het voelt alsof je stikt…

Ik was weer -even- in de stad van mijn geboorte Het was weer volop leven in 'mijn' stad zon scheen scheutig De lucht blauw -'t was mij niet om het even- gebouwen groeien er nu als peppels tot aan die hemel de Schepper wordt -schijnbaar- geevenaard Door architecten die naam hebben gemaakt niet vergeten willen worden…

Over de lichtheid van ons bestaan is al veel geschreven, gedicht Zo licht als de vleugelslag wiekslag van vogels blijkt 't niet Een meeuw die je toelacht? een merel die goede morgen zingt? Zelfs 't gebruik van wiet is maar voor even De lichtheid van het leven is niet om naar te streven Het overkomt ons ......onverwacht…

Nu je dood bent zou ik heel graag nog even met je willen praten, je nog even willen zien. Maar je bent onzichtbaar geworden. De vogel zingt niet meer. Ze heeft haar vleugels uitgeslagen en is het onbekende tegemoet gevlogen. Dat daar boeit je blijkbaar oneindig veel meer dan dat er hier lentegroen aan de bomen zit en alles trilt van leven.…

Als de rododendrons bloeien bij "Amarant", als het seizoen is gekomen dat ze hun majesteitelijke pracht tentoonspreiden: lila, paars, roze in het landschapspark bedenk ik hoe je leven is geweest: bitter, verscheurd, getormenteerd en dan betreur ik je betreur ik jouw leven, jouw lot en kunnen de bloemen die jou eens zozeer troostten; kan jouw…

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat. Alleen liet je me achter, eenzaamheid is zwaar, handen wrijvend over de foto, ach, was je hier nog maar.…

ben je daar daar waar de zon de zee kust in dat ene stukje waar ik net niet bij kan al reik ik nog zo met volzinnen in de naam van mis ik je nog iedere dag dichter…

Er zijn verdrietjes, ze lijken klein maar kunnen ondanks hun grootte enorm zijn. Er zijn iets grotere verdrietjes, ze nemen meer plaats in beslag, maar dat is omdat: je niet eerder zoveel verdriet zag! Dan is er het enorme verdriet, denkend: dat overkomt een mens niet, is fout gedacht want echt: Het overkomt iedereen, goed of slecht.…

Uw spiegelbeeld vloeit in mijn reflectie die ik meedraag met een vlek in mijn schaduw de koude rilling als van de zonsverduistering. Die eclips geeft mij het besef wie u eigenlijk was zonder dat wij ooit de handen hebben geschud geeft deze kille bries het gevoel van zuivering. Een blik van onzekerheid overheerst secondes door het besef…

Rommelen in de marge heet mijn bestaan Ik weet het nodige maar doch vooral onnodig Waarom niet ontdoen van die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen…

vanzelfsprekend ben ik niet meer degene van tien jaar geleden tien jaar geleden onder de waanzin van een ander heeft van mij een vreemde vrouw gemaakt een andere moeder een andere oma zij hebben mij gebukt zien gaan zien vechten tegen leugens en pijn nu de tijd van waarheid is gekomen hoop ik dat ik die vrouw van vroeger weer…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn. Het mag!…

Lach ook als je het gevoel hebt ziek of moe te zijn Glimlach met de tranen die je wilde verbergen Zing juist als de mensen je vertellen dat het niet mooi is Vertrouw steeds ook al smeekt je hart dat niet te doen Kijk ook wanneer je het niet echt waarnemen kunt Blijf vrolijk als je belachelijk wordt gemaakt Kus juist…

Door de gordijnen somber licht Blij voor zo-even in het donker Ogen sluiten in de schemer Achter dubbel glas de stilte Rook en as, de zoveelste sigaret Wazige gedachten, troebel zicht Lege fles Whiskey, zwaar hoofd Hanenpoten op grijs papier, te dronken…

Op 't wilde golven van mijn boezem gaat de deining van mijn donkere gedachten, onstuimig zwellend in dees nacht van haat en razernij, met ongekende krachten, en stijgerend ten hemel op, al 't kwaad hem tegenloeiend, dat ze aan mij volbrachten, al wat mijn ziel met grimmige onmacht slaat en naamloos leed, dat niemand zal verzachten.…

er ligt een kind op de bank te slapen en te dromen stoor haar maar niet gister is haar oma overleden ze legt bloemen op de kist zingt het lievelingswijsje leest een gedicht voor van bloesems aan de bomen een mooi gezicht heeft zij dat rust op een kussen ze was er niet bij toen oma zich verzoende met de eeuwigheid…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

de wereld is zijn verstand verloren of was het er één wiens frustratie zo was opgekropt dat hij de vrijheden van zijn thuisland niet aankon zodat hij kon overgaan tot het beramen van om hen die het leven liefhadden nodeloos mee zijn dood in te sleuren gewoon, omdat het kon…

Gevlucht voor mijn gevoel Weggerend voor mijn leven Een weg gezocht in het doolhof vol struikelblokken en dichte deuren De trein gepakt en alles achter mij gelaten Mijn ogen opengeslagen en nooit meer dicht gedaan Gekropen uit een diep dal Een zwart dal met maar één uitweg Mijn leven zit opgesloten en de sleutel ben ik kwijtgeraakt…

De pijn van "zijn" zal altijd overheersen de pijn van verdriet eveneens de weemoed van wat ooit was is ineens weg, nooit meer goed. De pijn van onzichtbaar verdriet zal altijd om hen heen hangen als een doorzichtig voile waar geen traan doorkomt. Tranen die zijn opgedroogd omdat ze niet los zijn gelaten daarom zal de weemoed er blijven…

Daar ben je dan Aan de andere kant Het voelt verstikkend verwarmend Ik verberg mij snikkend Achter mijn armen Je loopt fluitend bij me weg Was dit een droom? Of was dit echt? Ik voel me bedrogen Voorgelogen Voel me verlamd Snap de greep er niet van Ga dan weer verder zonder discussie want ik besef mij de illusie Ik zit…

Ik graaf in een berg van verdriet waar ik eigenlijk geen gat in zie boos plant ik mijn schop in de aarde maar wat is de waarde kan ik met mijn verdriet dan bergen verzetten is mijn graven wel nodig ik kan er toch ook omheen mijn tranen verzachten de grond en ik besef nu het is hard werken maar ik kom hier doorheen…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ooit mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer ik mijn…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

Verborgen Verstopt Helemaal opgekropt hartje vol mondje dicht nooit verteld nooit gezwicht…