Netgedichten

netgedicht (nr. 60.928):

Verdrietig diner

Bij de kreeftensoep met druppeltjes tabasco
smelt ik weg, maar in de dampende glans zie
ik jouw gezicht als een dierbaar icoon, veel

dierbaarder dan mijzelf of de hele wereldshow.
Bij de slok rode wijn overvalt mij de idiotie
van het wrede toneelstukdeel en kijk ik scheel

naar het sappige wildgebraad, wat me zo tergt,
omdat ik het niet met jou kan delen en eenzaam
bijt ik op de gekruide stukken vlees, terwijl ik

pardoes de wijnkan omstoot. Het fatsoen opgebergd
smijt ik woest al het voedsel weg, krijs je naam,
ontsluit mijn hart, slurp de hele wijnkelder leeg

uit pure residusnik.