Netgedichten

netgedicht (nr. 60.732):

Crisis

Ik hang met mijn benen in een lus
aan een tak van een boom, terwijl
uitgehongerde jakhalzen omhoog
springen en af en toe in mijn
schedel bijten.

Bij 'Things to do:' schrijf ik in
mijn agenda 'zelfdoding?' uit een
bedroefde, verbitterde krabbel van
galgehumor.

Na de zwaarste woestijntochten die
een mens kan maken, zijn er nog
steeds onmensen, die met vooroordelen
en onverwerkte trauma's hun woede op
mij botvieren.

Onder de oppervlakte rukken de satanische
killers op, maar het afweergeschut is in
stelling genomen. Onzichtbare handen
proberen mij te wurgen. Proberen mijn
goddelijke lichtvlam te doven. Een blinde
haat doemt meedogenloos op.

Ik ben als zand, dat uit hun wurgvingers glipt.
Vrienden blijken wurgslangen. Het regent
dodelijke gifpijlen, maar in mijn liefdevolle
schildpadpantser komt het paradijs nog steeds
tot leven, ondanks al die negatieve, destructieve
tegenkrachten, die

rap als etherdamp zullen vervluchtigen.