Alle inzendingen over emoties

Het leven, het water, ze kabbelen beiden vroeger of later stoppen ze met stromen van welke kant de stroming ook mag komen.…

De witte duif blijft in het hok zingt een laatste vredeslied verstikt door donkere rook als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen…

doe je schoenen maar uit ik ga met je door het ijs maar kom eerst bij me zitten zo dicht, dat er geen streep twijfel meer is over ons bestaan of loze woorden hou me alleen maar vast dan zal ik je bijschijnen tot aan de bodem van de nacht waar wij zeker weten dat het weer morgen mag worden…

mijn kolen jouw kolen we branden langzaam op in het donker, en geven nog af op elkaar.…

is er geen eind als het denken verdwijnt als geen beeld verschijnt als niets is wat het leek er is geen eind als mijn licht niet meer schijnt boven de oever van de beek waarin ik werkelijk keek en mezelf zag hoe ik daar lag wazig en vertekend duizelig en onwetend nee, niet dan er is pas een eind als het dromen verdwijnt als ik dat niet…

vandaag zoek ik naar nieuwe pannen in een laan nabij mijn dorp spoel mijn mond met het water van een nabijgelegen vijver om ook de mist voor mijn ogen even te doen wegnemen het is schelmen verschuiven en zien naar een nieuw nest zal ik al voelen dat er ruimte is nachten weer stil zullen worden meldt zich nieuw licht door de ramen van…

heel verlegen in de bloesemregen rukjes wind spelend met lokkende krullen ogen die smullen lentekriebels die harten doen smelten voeten doen dansen mensen doen flirten vogels doen sjansen en daar staat hij de mooiste boom hij is haar droom doet elke wens van haar vervullen…

’s Morgens bij het zeer langzaam ontwaken Zie ik ’n lijst van onvoltooide werken ‘k Geef de schuld aan de winkels die staken En ook aan de slome stadhuisklerken ’s Middags kook ik ’n heerlijk noenepotje Soms lekker maar veelal wat aangebrand Een kippenbout of een gerookt sprotje Geen nood ik zet ’t boeltje dan aan de kant ’s Avonds denk…

Alsof je dood bent zomaar verdwenen Zonder een bericht nam jij de benen Alsof je dood bent en niet meer bestaat Jouw geur vervlogen mij hier achterlaat Alsof je dood bent mijn hart zo gekwetst Jouw leegte opvullen is al wat mij rest Alsof ik dood ben dat raakt me het meest Het lijkt nu net……… of ik er nooit ben geweest…

Slaap kan vermoeden bewust blootleggen, waar het oude landschap lacht je hand nog warm is van het vasthouden, keien, hunebedden brandnetels en klimop ook de hyacinten daar op de juiste plaatsen jurkjes pantalons de mussen en koolmeesjes vatten. Het maanlicht sluit soms eenvoudiger om je heen dan muren en het dak. Ik hoorde ook vannacht…

Ik sluit af met een gedicht dat alle moois wegjaagt iets vets en goors zoals je het zelden hoort Dat afrekent met poëzie als iets moois. Dat as strooit in je ogen en je haar ver- wilderd achterlaat Ik hoop dat dit gedicht je op de een of andere manier schaadt. (terwijl ik wegrace op mijn brommer..) Toch hou ik nog van jou, dat…

Naar deze tijd hebben we gezocht het pad versmalt de weg wordt breed de wereld is een klassiek dansfeest vele flitsende flikkerende vlammetjes. Het is niet de schaal die leeg raakt of het broodmes dat bot is enkel de kruin van een der olmen of de verwildering in het knekelhuis. Ieder hoofd draagt een stuk leven uit dagen dromen groots…

Vind ik jou terug zoals ik jou eerder zag in een voltooid gedicht geschreven aan de einder van een wakende nacht toen het hart nog in volle ronde slagen de klok de tijd deed verjagen en de sterren bijeen schaarde als zomergolven over het witte strand liet schuimen en ik het struinen naar sprokkelwoorden staakte de langdradige zinnen…

in een kamer een vreemd bed je mond zo hard als een streep met een scherpe lijn op papier gezet je ogen in een bleek gezicht zien geen werkelijkheid maar dromen een gedicht lief, de tijd heelt niet onze wonden vervaagt alleen dat moment van die ene seconde…

ALS IK NAAR JE KIJK. Als ik naar je kijk dan voel ik me sterk met jou aan mijn zij voel ik me pas goed jij geeft me vertrouwen dat voel ik, van binnen mijn maatje, mijn vriend, ik blijf het zeggen: Wat een geluk dat ik jou heb ontmoet. BITTER EN ZUUR. Je proeft nu het bitter en je voelt nu het zuur maar geloof me dit gaat…

Wat stijgt op uit diepten van jouw ziel? Misschien ben je overstroomd door het licht gewond door het water, verdronken door zeeën emoties nog niet één met de juiste grond geworden. Ritsel je nog tussen struiken en gras, worstel je met de kuisheid van het laatste kleed. Voel je jouw lichaam nog steeds niet vol van verwachting dansen…

plotseling is zijn komen doet het mij aan aan de voordeur het binnengaan door de gang een lang geleden hier reikten nachten naar de dag verhoorden de gebeden…

Misschien moet ik dankbaar zijn voor alles wat komt op mijn pad Het geluk wat nu mijn kant uitkomt al het moois wat ik eens met je had Misschien moet ik leren accepteren dat je me in de steek hebt gelaten Me gaan richten op mijn eigen leven ik heb te veel lief om te gaan haten Misschien moet ik je maar vergeven voor al je leugens en je…

Geluk, zo zedig en zo zeker, als water dat in glazen beker zijn zuivere genuchte vat: ik heb uw goede dronk genoten, en 't heeft door mijne leên gevloten, als van wie nooit gedronken had. Mijn ogen wijd, mijn lippen open, zijt ge in mijn aadren stil gedropen tot de' allerlaatste', en béste drop... Was ik de dorst'ge der woestijnen…

Sta voor het raam kijk naar de tuin die wordt beschenen door het licht van de maan. Tussen bloemen en paadjes zie ik een meisje sierlijk dansen in het maanlicht. Donkere haren omkranst als een boog om haar hoofd, haar jurkje zweeft om haar benen. Ze danst en lacht in de nacht ik hoor haar vrolijke gezang met als koor het geluid van…

als zij kind had kunnen zijn een kind met gestipte rode vleugels draagster van een zeemeerminnenstaart een bakster van een zandtaart met een kopje luchtige thee als zij kind had kunnen zijn in een volwassen vrouwenleven niet verkleurd als herfst of winterkaal geplukt te kunnen slapen zonder het wakend oog in haar linker zij als…

Oh vreselijk, een hevige orkaan gaat door me heen De deuren en ramen heb ik gesloten. Plotseling verdwijnen er wat donkere wolken als er een beetje zonlicht tevoorschijn komt omdat de wind een handje helpt. Ja eindelijk, langzaam maar zeker drijft de orkaan over en kan ik mijn hart weer voelen.…

de zon glimlacht een mooie lentedag vogels kwetteren een lieve lust bloemkopjes duiken op vanuit dorre aarde ijverige miertjes sjouwen zich een bult aan een te vroeg overleden kever ik zit in mijn voortuintje met een boek op schoot mijn gedachten dwalen af naar een gevulde moederschoot waarvan het kindje gisteren haar mama wist te…

Vernederd spuug je in het rond Spuug druipend uit je mond Gevangen in je frustratie schreeuwend om een teken. Kan je nog schoppend en spugend wachten zelfs velen weken. Stampvoetend wil je alles in de hand houden. Zonder een moment rust en geduldig te wachten op je lauweren. Oogkleppen op en schijt aan alles is het thema van je leven. Vastgeroest…

in mijn slaap vlieg ik vooruit en achteruit overal en nergens voorbij dualiteit in onbegrensd zijn is geen ruimte mijn wachtend lijf voelt mij terugglijden als ik wakker word ben ik aards bewust…

op het eerste gezicht is het gelaat gespannen slaat het nieuws een gat hersenen draaien overuren balancerend op flinterdun koord meestert de onzekerheid putten we elan uit Moeder Aarde waaruit de Lente ontspringt en niets is wat het lijkt…

Oude zielen hebben levens zat verzadigd van aarde. Wat ontzinkt aan de wereld volledig vreedzaam in gemoed, is bovenal zonder dood besterven, onnodig gerucht pracht een hoofd een rustpunt handen want niets vraagt. Wat is oud, jong zielsgelukkig een gouden verzoendeksel oude zielen hebben levens zat één hoofd, één rustpunt. Tijden sterven…

mijn oogleden zo zwaar van geplengde tranen wilde ik kijken wilde ik proeven van toch de lente toch het ontwaken van de natuur oogluikend, steels wierp ik een blik in mijn voortuintje de clematis staat in knop bijna barstensvol kale takken geen enkel blad toch tel ik vijftig knoppen mijn vingers reiken strelen en een glimlach is er…

In de brieven die wij in onze harten schreven over wat onze eigen ogen beleven in leven, onze monden verkondigen, zonder de schaduw en de val van tempels kerken en al die verschillende zuilen en muilen met volle huiveringen en liefde staat wat kliefde, er bestaan komma’s. Komma’s om met blijdschap vervuld te lezen in regels wat wel en…

Zoveel gedachten en hartzeer onbevangenheid verstoord Liefde brandend als een zweer Vlinders langzaam uitgemoord Zoveel energie in jou gestoken maar blijven geloven steeds weer De honger naar jou nooit gestild vol hoop en verlangen elke keer Zoveel tranen om jou gelaten duizenden dingen uit liefde gedaan Nu ligt mijn hart daar stilverlaten…