Alle inzendingen over natuur

Ik fiets door de duinen langs de plek waar Kelten zwierven in de ochtendnevel aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Bataven vis vingen in een moeras aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Geuzen hun roes uitsliepen na ‘t plunderen aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen…

Zo kleurig en zo bont dwarrelen alle bladeren zachtjes op de grond. In die warme kleuren als een mooi tapijt vervuld met zoete herfstgeuren. Paddestoelen steken hun kopjes uit de grond dwars door die bonte deken. Al dat rood, bruin en geel ik houd ervan zoveel!…

dwarrelend betoog van dansende bladeren geelbruine kleur hun stervensbeeld waar het lied der bomen tot klaagzang vergaan door striemende regen verdriet behelst in tijden van leegte die eenzame nachten waar dagen heersen in duisternis zal het lied van de merel op stormen gedragen in de stilte erna de winter bekoren…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit. Neen,…

Op een hoge golf bedrijft hij zijn acrobatiek tot de zee het wint.…

Het waait, de wind is oost, de herfst is aangebroken. Het zwerk is blauw dan wel bewolkt het bos met zwammen dicht bevolkt. Prachtig zijn ze om te zien, soms ook lekker bovendien. Maar vergis je echter niet, want hun vriendelijk gezicht, verbergt soms net als mensen, barre stank of doodlijk gif. Zoek daarom paddestoelen met verstand…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…

Ik hoor de zee zoals ze tussen mijn handen reikt, stroomt met haar uitgestrekte adem door vingers van verlangen. Er is een droge bedding gevuld met overvloedige gedachten gedragen door een golf van zingende stormmeeuwen. Een lied van zuiver spinsel doorbreekt het glas met licht, wiegend in het blauwe schijnsel van water op ruis.…

als lentebloesem over het land heen strijkt komen vlinders met rijk aan kleuren een heerlijk bestaan wordt hun aangereikt met al die verleidelijke geuren aan een rand van een meer zit een zwaan haar toekomst uit te broeden omgeven met een romantische sfeer zal ze haar kuikens voor gevaar gaan behoeden op een bankje langs de waterkant…

ze wil een vijver helder water suggereren neerlegt een spiegel in het groen zodat vogels erin vliegen en wolken reflecteren…

Er zijn sluimerende vulkanen die plots tot uitbarsting komen alles vernietigen op hun pad met kolkende lava-stromen. De driftig onrustige mens die met verbaal geweld explodeert als een vulkaan tiert en zijn naasten kwelt. Beide zijn niet te luwen de natuur gaat zijn gang ze zullen eeuwig vuur blijven spuwen.…

Golven met schuimkoppen op de top rollen speels het strand op en leggen een schelpentapijt in een kleurig patroon op het zand Dan jaagt de wind de golven op en het donderend geraas van het aanstormend water doorbreekt de serene stilte Dreigend verovert de zee het land met een nietsontziende kracht neemt de zee als overwinnaar vele trofeeën…

warme laat-zomer een uitgebloeide struik toont nog opnieuw één bloem met verlangen beziet een oude man het tafereel…

Wij schreven motorblok, carburateur en hoe haal je hem door de keuring heen, gingen lassen, autogeen, electrisch, vlamboog trekken. Wij verbogen geloof, hoop, liefde in het Russisch - hoe onregelmatig is liefde - bestudeerden Kants praktisch vernuft. Wij vonden houtkachels, open vuren en daken met gaten van sterrennacht, in onze onbetreden…

Opeens, met één blik te overbruggen, valt verslonken De straklazuren Roompot tot een kronkelkreek Voor ‘t land van Schouwen als verheerlijkt opgeblonken En stralend aangedreven uit zijn nevelstreek: De witte stranden en de brede berg der duinen Met in zijn laatste plooi het kleine dorp bekneld, De hoeven loofgepluimd binnen haar akkertuinen,…

ik strek mijn ogen naar sprankelende sterren gedachten in mijn hoofd vervlogen laten emoties niet versperren genietend van het maanlicht laat ik mijn hart ontwaken met een prachtig aangezicht doet het naar meer smaken in verbazing verweven begint een onnatuurlijk schouwspel engelen die boven mij zweven zo mooi als een model met liefde…

Ik ben nog op en schrijf nog wat. Het hoeft zo laat niet meer te rijmen. Met wat ik denk nog wel, maar niet in klank. Het is stil in huis en buiten ook. Even nog een luchtje scheppen en genieten van de sterrenpracht. Het is zo stil daar boven, net of daar helemaal niets en niemand is. Maar dat weten we niet zeker. En het zou toch zonde…

Duisternis gluurt naar de maan en laat zich gewillig verblinden ook de zon laat verstek gaan de nacht zal zichzelf vinden Duizenden sterren zwermen uit in het heelal van eeuwigheid zij werpen hun schaduw vooruit de nacht vertoont eenzaamheid Doodse stilte voert de boventoon de natuur lijkt compleet verdwenen de maan bestijgt zijn donkere…

wanneer ik in de avond naar de hemel kijk verbazen ogen zich door schone schijn een paradijs zo breed van omvangrijk geeft een warm gevoel van samenzijn de maan symboliseert het levenslicht opgebouwd met stenen van geluk elke klinker op elkaar afgericht dat resulteert in een uniek meesterstuk het tafereel laten omspannen door sterren die…

Wat kan ik nu nog verzwijgen over de diepte die me stilde die onder zins-en-delen rilde om rusten aan elkaar te rijgen `t Heerst om jou zo ongekend als een collier uit één geheel puur mineraal minstreel gespeel waarin jij bindend schakel bent Krekel, kikker, brulkonijn mistlichten die kring vervoeren zelfs in wortels onder de grond…

Ik ben dol op zoute dingen zachtzilt vlees rouge van gloed ik word driest van pittige zinnen het maakt kruidig proeven zoet Ik ben zot op pikante vruchten snedige smaakvol door het vuur hartig schuimend zonder tuchten gepeperd door moesje natuur Ik ben wild met haar te heulen zeezout golvend peilloos roze en haar kuiten langs…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

Als een naar de zon gedraaid gezicht, door zijn warmte uitverkoren, zonnebloemen verlangend naar het licht een nieuwe dag, het ochtendgloren. Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

Hun podium is de zwarte nevel waarin ze eindeloos dansen mogen de schittering op een natte gevel maar ik zie niemand opgetogen Hun glorie straalt al eeuwenlang geen notie van begin of eind wie geniet van het nachtelijk behang vreest dat ze morgen niet meer verschijnt ? De wonderlijke hemeldans van al die sterrenpracht zo alledaags, ontdaan…

Glinstering breekt kaalslag in holle bomen ruist het leven door ringen der eeuwen. Kei op mos versteent de broze rimpellach over nacht en ontij voorbijgaan is hun bitter lot. Trots en moedig wacht het oude volk in het schelle nimbuslicht op een nieuw verhaal; aandacht van hun stille fluistering.…

Ik zit buiten onder het balkon aan de rand van de regen. Het geluid van de neervallende druppels op de straatstenen valt samen met de hardere klanken van de druppels op het metaal van de zonwering. De straal water uit de verstopte dakgoot soleert, de bliksem levert de lichtshow. De donder dissoneert luid, gevolgd door de klap van een dichtslaand…

De ochtenddauw legt zijn kristallen op het nu nog onzichtbare gras de zon zal het laten verdwijnen de kleur weer geven wat het was. Mistend nevel in de ochtendgloren maakt het zicht wat minder scherp turend staar ik in dat grijs gordijn waar ik eventjes mijn blik op werp. Zie daar dan de eerste zonnestralen voel de warmte op mijn huid…

Laatst, als ik, op mijn eenzaam pad, Door Wijnmaands bleke lovers trad, Zo kwam van ver een vreemd gerucht; Zo kwam een lange kranenvlucht, En hield naar 't wijkend avondlicht Het spitse van heur schaar gericht. Ontging ze 't volgend oog weldra, Ze liet me een diep gepeinzen na. Ik dacht: wat hier omlaag geschiedt, Des kreunt zich ginds…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…