Alle inzendingen over slaperig zingen

hoe het nu verder gaat zal de lucht blauw oplichten na een regen van vallende sterren die duikelen als zonnestralen omdat ze wensen dragen of smeer ik gewoon boterhammen na een slaperige goedemorgen lees de ochtendkrant van gisteren alsof er niks veranderd is -ik stel je een vraag -…

de stilte van deze zomermiddag hangt zwaar over de groene velden een zuigeling tilt met slaperige levensmoed het kleine hoofdje op vandaag kan het licht de stilte niet bekoren met lichtvoetigheid moeder's ogen volgen de imaginaire lijn van uitgestrekte vingertjes naar witte wolken…

slaperig schuif ik mijn horloge -een analoog geval- onder het bed het zal mijn tijd wel duren in mijn droom geuren vastgeroeste stoffige uren tot Nox verschijnt godin van de nacht zwijgzaam giet zij de wijzers in lood terwijl ik zweef in stilgevallen tijd…

Keien je vindt ze overal keien ze zijn in duizendtal keien die steeds uitdijen op landerijen ontelbaar in tal Keien waar komen ze vandaan keien ze liggen zelfvoldaan keien in lange rijen allemaal keihard niet kapot te slaan Gletsjers kwamen vanuit het noorden hier en ze wreven als schuurpapier de rotsblokken glanzend rond en glad…

Haar ogen ontsluiten hun pracht nog niet Ze is nog slaperig en heeft een ochtendhumeur Maar nu al is zij zo mooi als je nooit ergens ziet Ze gaat zitten, ik zet koffie en ze ruikt de geur Nog altijd bedremmeld kijkend, neemt ze een teug Ik denk, als ik naar haar kijk, wat ik nu ga zien… Nu komt het moment waarop ik mij iedere dag verheug Op…

Nu de kat na de nacht vol van lust en jacht het lichaam bolt bij de eerste stralen de nagels slijpt aan een tak over de muren van de buren springt en weggaat in het voorzichtig innuendo van een merel de vogel laag wegvliegt volgen de slaperige ogen van de kat: de dag is er…

Nog slaperig haar wangen rozig lippenrood de nacht bracht ze niet dus laat ze maar komen dagdromen vol geur en kleur en warme wolligheid aan romantiek handen wrijven over armen langs gesloten ogen rekken strekken de fluister glimlacht begint bij het begin er was eens ……..…

voor alles wat ik tegenkom op een tochtje door de velden zijn er woorden toch val ik stil het pad leidt mij langs fluitenkruid waarvan de geur me volgt weilanden met zuring madelief en boterbloem lome koeien slaperige huisjes mais houdt zich nog wel even in en dat geeft lucht…

in mijn droom was het zomer we liepen door de hoofdstraat van een slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk waar 's morgens een vide-grenier was geweest het was er doodstil en aan de zonkant van de straat trilde de huizen in de hitte laten we wat gaan drinken stelde ik voor maar toen ik ontwaakte had ik nog dorst…

Glimlachend kijk ik op je neer terwijl je slaperig in je ogen wrijft wijs je op het mooie weer vertel je dat je bent als een roos dat je ruikt naar viooltjes narcis en lavendel als ik je zie dat ik steeds bloos met een glimlach sta je op en zegt dat je de tuin ingaat bloemen plukken voor op tafel.…

Dagelijks denk ik aan de man hier in de buurt die als de brug geopend was wild begon te dansen langs de Kosterverlorenvaart en met zijn dans de schepen begeleidde die zand naar IJburg brachten hij sliep in een verloren hoekje naast het skatepark en het hondenveld in de beschutting van een elektriciteitshuisje onder een struik en zijn matras…

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

De slaperige blauwe oceaan kan mij stiekem verleiden om tot de bodem te gaan en niet langer te strijden Dromerig neem ik een besluit om heel lief te verdrinken ik spreek mijn vonnis uit door langzaam te zinken Prachtig doorzichtig koraal verwelkomt mij aan boord ik sta voor het mooiste portaal dit is eigenlijk geen zelfmoord…

Bij zonsondergang zwaaien over de heuvels van Lage landen naar oplevende schaduw gericht naar de horizon waar schitteringen met omarming van het licht tot oneindigheid slaperige zintuigen de dageraad betovert die herinnering door dal van Lage Landen met een souvenir waar de echo nog weerklinkt keert als een boemerang…

je zingt vrolijk over pro's en contra's en wat niet meer blijven zou ik slik restjes zinnen in en met mijn wijsvinger beschilder ik je gezicht met uren die rimpelloos verliepen terwijl je handen hangen aan mijn billen sokken en slipjes glijden als liefdesletters tussen lakens ik kondig een nieuw nummer aan 't begin al gemaakt…

geestelijke pijnen ondermijnen mijn kracht hersenen kraken en rekken lichamelijk verschijnen krampen en spastische trekken ik zonder mij af wordt één met de nacht het duivels gespuis op mijn schouder gebied inhaleer en… geniet de rook maakt me wazig, slaperig, slap de pijnen verdwijnen warempel ik lach!…

Zoekend in mythisch verleden ontwaakt de slaperige geest er draaft een dunne draad terug in de tijd naar het oorspronkelijk begin.…

herdenk de doden in twee minuten stilte een nachtegaal zingt een ode aan het leven dat gewoon doorgaat ondanks de wroeging de ijle klaagzang in volgepakte treinen ondanks de stilte zingt een nachtegaal in het struikgewas ondanks hamert een verre specht met tikkende kop acht keer per seconde tegen een dode uitgeholde boom…

Geen slaperige glimlach Geen fonkeling in je ogen Iets van de afgelopen nacht in je hoofd geslopen Dwalende gedachten maar moeilijk te ontcijferen Na een tijdje wachten toch naar buiten sijpelend Een oplossing voor de puzzel lag eigenlijk voor de hand Een luisterend oor en een knuffel alles wat nodig was Deze eerste traan ontstaan…

En onbeschut voor 't zonnevuur Lag 't slaperige land Te domlen in het middaguur, Door moeheid overmand. Het was zó stil, zó stil.... De vogels droomden op hun tak, Het windje sliep op 't watervlak, En rustte koel en stil.…

zie toch hoe fraai zij glooit maar als gehaaide kaper zand in de ogen strooit van waker en slaper hoor toch ‘t woeste grommen schuim koppen metershoog de rug weerbarstig krommen klokken luiden droog meeuwen krijsen zonverloren vluchten voor de overvloed en zij verslindt de sporen van menig voet en goed…

in de bevroren grond rust nog het gewicht van koude winter sterfte handhaaft al de slaperige glans van oude sloten, opgeschoond nu na de vorst in mijn borst klopt mijn gegeven hoopvol als het blije kind dat ik ooit was je weet me nog, mijn moeder weet je ook dat elders, in een vorig leven pinksterbloemen bleker zonlicht vingen in…

Hoe gedachten gedichten worden, weet uw slaperige dichter niet. Dat gedachten dichters wakker maken, in het midden van de nacht, is erg. Dichters hebben nachtrust nodig. Dichters mogen pas weer slapen gaan nadat ze stof tot denken kregen. Van wie? Nadat die stof werd opgeschreven.…

Ik wil het nog niet missen Het goudvonk op het water De vissers op de steiger Die hopelijk niets vangen De honden die hun takken Tot aan mijn voeten brengen De wind die door mijn haren De wind die langs mijn wangen De prille, roze bloesem De vrolijke narcissen Het slaperige dorpje Het woonhuis aan de Ring Ik wil het nog niet missen…

Slaperig de dunne lakens opzij gegooid ik hoor de roep van opoe voor ‘t ontbijt de zon die zijn licht door het raampje strooit reeds wollig warm en vol belofte van jolijt snel naar beneden, de waslap om de snuit in de kamer het zingen van de ketel op de stoof roggebrood met kaas, thee met melk en een beschuit snel een dankgebedje voor het geloof…

het duistert in de kamer waar de lakens ruisen telkenmale over de huid van een waakzame slaper vol beweging in het oog er waren dromen rond die schokkend toeslaan hem niet toestaan te ontwaken voor de laatste daad gesteld hem vol verwarring heeft gebracht bij het grijze winterlicht en het geknipper na het wekken de wallen onder de ogen…

omringd door witte toppen sluierwit op morgenrood, lees ik vanuit een diep ravijn op het randje van de dood, zwaar hijgend, met gebroken ribben een tikje pips in het gelaat, getroffen door een felle pijnscheut in bijna doodgevroren staat gelijkmoedig wachtend op mijn lot, lees ik dus boven witte toppen in slaperige sluierwolken: "Grüss…

Ik verlang naar de kille nacht om het domein van mijn geest te overvallen met slaperige kracht terwijl hij het ergste vreest Rillingen veroorzaken in mijn ziel golven van spanning en angst donkere silhouetten zijn steriel wachtend op hun eigen vangst Het is opmerkelijk en triest tegelijk de prachtige reis naar een zwart gat maar de dromen…

Waarover zal ik zingen over regenjassen over het lover van geboomte of zal ik van de liefde zingen Waarover zal ik zingen over vliegmachines blinkend aluminium in de zon en blauwe lucht of zal ik zingen over de liefde Over auto's over steden en historie of zal ik zingen over de liefde Over vele vreemde dingen over de gewone of zal ik…

De rode wijn uit jouw mond proeven het verborgen, voortdurend bewegen onder jouw zijden, slaperig hemd Een vroege ochtendwandeling, wakker maken de zon van ons komt stralend tegemoet dan hete chocolademelk met rum Ik hou van een lang voorspel in lagen lekker strelen, likken, kussen en plagen waarbij onze naaktheid vanzelf bloter wordt…