Alle inzendingen over zwaar geschut

Door mijn kleren heen voel ik het wuiven in mijn longen de halmen achter het riet en ik huiver met de zeeën en het gras het ontoegankelijke moeras Flarden meeuw en wij stemmen van het lied van de aarde, adem van haar getij echo van haar zang wij geschutte havens osmotische enclaves personerende huid Kadootjes geluid in en uit…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…

Ik word geschut en bewogen Wind raast door dit lijf Mijn wortels laten los Er is storm in mij Demonen bevrijd Ik wil al mijn wortels doorsnijden En meegesleurd worden Zwakte en kracht Liefde en haat Boos en blij Wie had ooit gedacht dat de lijn zo dun was?…

Mijn bewapening zit echter wel alleen in grof geschut der scherpe woorden. Het was, wat leek en bleek tenslotte het voornaamste in elke relatie!…

De wind waait letters maakt gedachten vergankelijk doorblaast het zijn geeft zicht op zinnen De wind draait en stoot talloze woorden in het luchtledige geeft geschut aan 'n gesprek Met alle winden meewaaien maakt woorden onbenullig laat zijn niet gezegd worden zodat windstilte volgt Wanneer aanzwellende windvlagen konden spreken…

Verderop, in de puinhopen van Marioepol, rijst als een feniks uit zijn as, onverminderd strijdbaar, met hernieuwde kracht, de VUURVOGEL Zo kalm het Lenteoffer van Strawinsky Begint met klare klank van een fagot Zo snel ontaardt ze, als een Kremlinzot Die grof geschut inzet tegen Zelensky Maar dan kondigt heel fel het voorjaar…

Op het allerhoogste heilig altaar liggen daarom de exploiten reeds klaar, gericht als een onbarmhartig geschut op het weerloze wezen in de put dat in zijn donkere onderkomen allengs is opgehouden te dromen na de ontvangst van het ambtelijk stuk, boodschapper van eindeloos ongeluk, (direkt lezen!)…

Een ongewone dag in ’t plaatsje Urk… Ineens zie ik wat jonge Suri’s staan Ik schrik nog meer, er komen Mocro’s aan! en plots ontwaar ik zelfs een Nederturk! Verstijfd van angst zie ik, als dat niet gaar is een Engelsman, verdomd als het niet waar is!…

nijd ter wereld brengen en overangst in wiegen ligt dan krijgen kinderen dunne soldatennamen Als broeders vuisten kruisen en de wind hun taal verwaait zij zich uitdrukken in fluitsignalen dan wordt de aarde doorgraven met haar eigen doden Als zusters hun gezichten kluisteren in de onzichtbaarheid van geweven koepels dan dreunt geschut…

Ik was een enthousiaste potenrammer, Maar daarop staat nu dubbel zoveel straf, Dus blijf ik met m’n poten van hen af Al is dat uiteraard een beetje jammer. Ik ram voortaan geen poot meer en geen pot, Ik sla voordelig hetero’s verrot.…

Toch wilde ze nog werken voor haar kind, dus stond ze pal maar angstig voor haar winkel En op die dag kwam wéér zo’n boerenkinkel met grof geschut en zij ging door het lint. Ze joeg haar zoon met spoed de winkel in en griste snel een bezem uit de zaak. Ze sloeg in ’t wilde weg, één klap was raak.…

Vertrouwen zwaar geschonden harde woorden sneden diep fladderende vlinders vermoord zodat mijn hart een wond opliep Mijn gevoel werd gevangen ver weggestopt in een kooi van pijn en stromende tranen het was alles, behalve mooi Vertrouwen zwaar geschonden nooit gedacht dat je zo zou zijn ik droomde fonteinen van liefde maar belandde in…

Dan toch weer doorgaan hoe moeilijk dat ook zal zijn na een zware tijd.…

Achter mijn rug rijdt de wereld rond maar in het bos zingt een merel de Zomer heldere klanken, lied voor een dromer ver van mij weg ligt een tijd zwaar gewond. Achter mijn rug raast het stadsgekerm maar in het water zwemt rustig een eendje zoekend naar voedsel gooi ik vast een steentje: banden van gekken verschroeien de berm.…

Alle gevoelens lopen door elkaar heen Voel ze maar, voel ze maar, maar nee voelen doe ik geen Ooh, god mijn taak is te zwaar En ik weet, ik ben nog lang niet klaar Geef mij mijn gevoelens en gedachtes terug Geef mij weer mijn leven, geef mij weer die brug Alle gedachtes lopen door elkaar heen Pak ze maar, pak ze maar, maar nee, vasthouden doe…

soms denk ik wel of vaker nog in momenten die vragen om lange adem en er geen sprake meer is van een ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt…

gedicht verzond gleed hij beschonken op de grond het deed een lezer zwaar verzuchten dit zwaar gedicht is mooi en diep terwijl hij peinzend naar zijn pc liep om daar nu zelf zijn hart te luchten…

na al het gissen na al het beslissen ben ik op en dit verhaal is top maar wat weet ik nu kom gewoon langs dan zie k je of er loopt iemand hier heen dan ga ik wel mee m'n hoofd is wat in de war schreeuwers in me kop beetje dom kom op ff normaal ik ken niemand daar…

Het is zo zwaar om je te zien. Om je te horen praten. Het is zwaar om dingen te weten. Over dat je me hebt verlaten. Het is zwaar om slechts te kijken, Zonder het ook te voelen. Het is zo zwaar om niet te zijn: Met jou, van jou. En daar gewoon naast te staan. Zoveel twijfels zijn gevallen. En nieuwe weer op gestaan.…

Ik zou wel eens willen vliegen, over alle wolken wiegen. Even weg van daar benee, alleen of met ze twee. Even weg van alle zorgen, vliegen naar een nieuwe morgen. Als alles sterren aan de hemel staan, zal ik terug mijn bed in gaan.…

Als een vette vogel op een dunne tak Schreeuwerig, niet waardig zoals verdriet dat soms kan zijn -stil sereen en draaglijk Zo weegt het…

Waar het leven Niet meer woont, De dood niet Langer wacht Maar nu al Is komen wonen In wat mijn brein Schijnt te zijn, Terwijl het lichaam Zo op het oog doorgaat Met leven, nog, Worden graven Opengebroken En vind ik de Dood die uit het Leven is opgestaan, Is het alleen de dood Nog die leeft…

Soms is het hoofd zwaar van al dat loden denken wachtend op wat lichts…

Het wordt nog een zware tijd. Het virus dat leidt.…

Maar hoe zwaar het soms ook is spreekt het orakel Echte liefde overwint alles en Samen versla je ieder obstakel... René’s Gedichtenhoek...…

Mist Verloren De weg Weg Geen Zicht Gewicht Zwaar Slaap Maar…

ingevulde tijd is minder zwaar te verduren dan welke die ledig is…

omdat het buiten regent dat het giet ze weten dat een woning warmte biedt door water stromend door verwarmingsbuizen en binnen horen ze het ijle suizen van wind, die je wel hoort, maar nergens ziet dankzij de bomen zingt zij zacht haar lied verwaait de wolken stof over plavuizen dan fluit er iemand iets, wàt weet hij niet het komt omhoog, geschut…

Amaril, had ik haar uit uw tuitje, ‘k Wed, ik vleugelde het goodje, het guitje, Dat met zijn brand, met zijn boog, met zijn flitsen, Land tegen land overeinde kan hitsen En beroofde de listige stoker Van zijn trots, zijn geschut en zijn koker.…

Hij kan niet anders dan met grof geschut en dán … dan komt hij met de allergrootste kraker: ‘Weet jij waarom die Nelli Cooman nooit met Rob de Nijs een huwelijk zal sluiten?’…