Alle inzendingen over ziekte

je leeft je leven te vaak vanzelfsprekend gezond en wel je geniet van alles met en voor anderen dat je doen kunt en dan - zomaar op een dag ervaar je zo gewoon is het niet word je geconfronteerd met beperkingen van je eigen lijf herstel in nieuw evenwicht wellicht volledig misschien vergt tijd en kracht uit jezelf vooral…

Samen met haar zoon zit zij in de trein, als er nog een passagier instapt, zoekend naar een zitplaats, een klein rukje aan een riem, aan het einde van de halsband een hond in speciaal tuig. Zoon vraagt: mamma is die meneer blind kan hij niks zien? Heeft hij daarom die stok en hond misschien? Mamma zegt lichtelijk verlegen, ja joh stil nou…

Zomaar even geschreven een kort stukje uit mijn leven als kind leerde ik lopen of eigenlijk ging dat vanzelf nu kan ik dat niet meer en mag ik alleen maar hopen.…

Ik mankeer niets, maar toch mankeer ik alles. Ik wil alles, maar toch wil ik niets. Zoveel ambitie, zo leergierig, zoveel vermoeidheid, zo onplezierig. Dan weer blij, dan weer boos. Dan weer stevig dan weer broos. Je hoort bij mij, ook al wil ik niet bij jou horen. Je hangt aan mij, ook al wil ik je laten vallen. Je bent niets is wat de…

dat is andere koek je wilt er zijn - altijd en overal - om en voor de ander altijd ben je in de weer voor je idealen het algemeen belang steeds weer - en meer - probeer je te sturen - bereikbaar te maken - het doel van jouw streven je haast - rent en vliegt jezelf vooruit mentaal gaat het - vaak net - fysiek zeker denk je…

Het leven is het leven waard al is het vaak ook erg lastig vrolijk kijk je de wereld in maar somberheid is machtig Vreugde bij geboorte verdriet bij de dood blijdschap om van alles dagen wegen soms als lood Je hebt jezelf gemaakt tot wie je nu bent Alleen die ziekte daar raak je nooit aan gewend Wees blij met wat je nog kan somber…

En weer: is er een mens opgegeven, kanker diagnose, uitbehandeld niks meer aan te doen. Alles is gedaan kreeg hij te horen, uitgezaaid in zijn hele lijf. Weer is het kanker, je kunt zeggen: waarom niet, maar ik zeg: waarom wel? Waarom deze mensonterende je van binnen opvretende ziekte? Waarom?…

Kijken met twee ogen. Afstanden schatten. Diepte zien. Maar nu ik één oog mis, besef ik héél erg goed, hoe uitzonderlijk zien, en, hoe ongewoon kijken is. Van verliezen wordt een mens armer. Maar vaak, wanneer we iets verliezen, ontvangen we een geschenk, en, besef ik dat ik niet armer, maar wel veel rijker ben.…

Het zal je maar gebeuren; je komt bij de dokter en na een paar onderzoeken krijg je te horen dan je kanker hebt Je hele wereld stort in elkaar, je voelt je verloren... Je moet een gevecht aangaan met een ziekte die je van binnen opeet Je weet niet of je kunt winnen, je bent onzeker over je leven, niet iedereen kan kanker overleven, het kan het…

Het zal je maar gebeuren; je komt bij de dokter en na een paar onderzoeken krijg je te horen dan je kanker hebt Je hele wereld stort in elkaar, je voelt je verloren... Je moet een gevecht aangaan met een ziekte die je van binnen opeet Je weet niet of je kunt winnen, je bent onzeker over je leven, niet iedereen kan kanker overleven, het kan het…

waar ogen iets doven in het late middaguur ondersteunen handen en armen vlammend haar geestdriftig vuur ondanks het verstrakken van lijnen in het gezicht blijft haar uitdrukking lief en licht in haar bevallig gaan is een zekere traagheid ontstaan die ruimte geeft aan een lach waar vroeger kracht en alertheid was is tedere broosheid…

Ik heb het wel gehad met sommige dichters wie zijn zij wel,om mij te ondermijnen Een verhuizing van freaks naar hier Of dit geplaatst wordt het zal me worst zijn als ik niet meer kan schrijven wat ik wil Zonder dat er gedichten over mijn gedichten gaan maar als ik je daar een plezier mee doe Dan mag je het is alleen zielig…

De vrouw trekt de schoenen van haar vermoeide voeten Een meeuw vliegt laag over alsof hij haar rechtop trekken wil Krom gebogen loopt ze verder Haar ogen starend in het niets, probeert ze in het nu te komen Los van alle teveel gedane concessies een leven lang Uitgeput zakt ze neer op het zand De lege schelp in haar…

vechtend tegen dat wat kanker heet is er een keuze om er voor te gaan of het te laten dag in dag uit het eenzame gevecht nu zijn dagen overtrokken met lakens voor even de zin verloren hopend op een windstille dag…

Je mag geen kanker vloeken, zeker weten, maar zeg nou zelf kanker zou geen bestaansrecht mogen hebben. De naam zegt alles al maar toch klinkt het woord als een oorlogsverklaring, zonder mortieren, granaten of bommen..... Maar met evenveel impact…

Je gaf me rozen, voor een goed bericht, ik zag aan je glunderende gezicht dat het boeket je meer deed dan een ander beseffen zou.…

Zomaar wat woorden om niet geheel te hoeven zwijgen, maar wat zeggen ze anders dan dat we je nabij willen zijn? Een blik, een hand vasthouden, we zijn zo machteloos, zien en zien toch niet, horen en horen toch niets dan stilte. Wie zegt dat tijd zo snel gaat? Tijd kruipt als een slak die pas morgen misschien enkele meters verder is dan…

het zonlicht valt op de lege tafel kruimels blijven over gaten glippen ongezien naar binnen in deze rafelige dag buiten kronkel je je een weg door de wei die kleurt in zoveel tinten groen je loopt jezelf voorbij verbeten zoek je de draak het veelkoppige monster dat je pijnlijk uitholt en de dood buigend begroet krassende…

Grote Onbekende Dienaar. Dank je wel voor deze nacht. Mijn onrust heb je meegenomen. Berusting heb je meegebracht. Grote Wonderlijke Dienaar, ik wil je helpen voortbestaan, door je eenvoudigweg te dienen, en daarmee dankbaar dóór te gaan.…

Het zuchten omgeslagen in een schuchtere lach, berichtje wat de dokter gaf, was een soort van positief! Niks gevonden was zijn commentaar, we lieten de lucht ontsnappen naar: dat was geen echt ongerief! Niet helemaal verschoond van een vervolg traject misschien wel logisch ook, is dit een last minder, van beide schouders! Want…

Het is mistig in mijn hoofd, eega zucht al urenlang strakjes wordt zoals beloofd de uitslag kenbaar en ben ik bang! Valt het mee of valt het zwaard dat is wat ons beiden zo onzeker maakt nog een uurtje en zullen we weten of de klieren kunnen stoppen met overuren maken, dus zweten! Het is mistig in mijn hoofd, allerlei scenario…

onbedoeld en pijnlijk trok haar denken samen verduisterde het namen die zij niet vergeten mocht ongevraagd en vrijelijk liet zij woorden open die ongewenst verzopen In klotsend hersenvocht klauwend naar houvast in heldere ogenblikken wat tijd niet kon verwrikken en haar geen soelaas bood werd zij een vreemde gast in haar ouder wordend…

In het ziekenhuis heerst de nacht. Innerlijke rust heeft me toegedekt, onder een zachte warme vacht. Ik zou erg angstig moeten zijn. Mijn rechteroog is blind geworden, maar de nachtzuster zorgt voor mij. De Grote Onbekende houdt de wacht. Hier, waar zoveel zieken slapen, of angstig woelen in hun witte bed. In de buitenwereld heerst koude…

Kun je mij vertellen hoe voelt? Met wanhoop te worden overspoeld? Omdat je niets meer kan onthouden Hoe kun jij dit toch volhouden? Kun je mij vertellen hoe het is? Een leven zonder betekenis Dagen zonder enig doel Verdriet en leegte als gevoel Kun je mij vertellen wie je bent? Zonder te kijken naar de prent Weet je nog wie je kinderen…

Strakjes ben ik niet hyper, niet BEZIG dus straks ben ik actief in radio vorm, niet in de ether, nee joh betweter, straks krijg ik voor de zoveelste keer radioactieve zooi ingespoten zodat ze foute cellen die kanker heten beter kunnen opsporen. Nee, straks ben ik niet hyper maar radioactief, maakt met kiekjes van mijn aangetaste…

Zo langzaamaan voel ik me Dr. WEET-WEL, gaat alles zo supersnel, een Dr. KWEET-NIET is er ook, met " ik weet nog steeds niet" en zo werd hij bij mij, Dr KWEET-NIET. Soms ook, sprak ik hem aan, bij die zelf verzonnen naam, erbij stilstaan deden we niet, ik net zomin als DR. KWEET-NIET. Maar nu ik vaker en nog meer het ziekenhuis…

Als het niet meer is als ooit En alles telkens anders wordt Nooit meer zoals het was Het betrekkelijk lijkt wat er nog is Er is vooral nog het moment Want in kleine stapjes gaan gewoonweg kwijt, herinnering en lijf Alleen nog hier en nu Meer en nog meer hulpeloze vragen Waarop ik het antwoord schuldig blijf Wanneer in jou verloren gaat…

ik deinde neer en op op en neer neer en op op op op op op op op…

hij heeft een bril die weten doet vermoeden en ja, zijn denken is nog lijnrecht maar woorden keurig gewild willekeurig geworden noemt hij slechts, ademt hij uit uit zijn hoofd vol omleidingen ze dansen als ballonnen gewetenloos gevangen gezet in een onbekend land met onbekende wetten buiten bereik van iedere ambassade…

Ditje zit met heur handen in 't haar, 't leven valt haar deze week wat zwaar ze hinkt, ze strompelt ze is uit haar doen, de dokter zegt: kalmpjes aan doen. Maar Ditje is beroerd zo erg, dat hinkend het toilet halen, met recht een BERG te ver is. Want Ditje moet vaker naar de wc en dat komt dan weer van de diarree. Ditje lieverd…