Alle inzendingen over reizen

we voeren van het grote eiland naar het kleine in het begrensde landschap van de boot toe, lach nou, zei ze vanachter de camera sieraden bungelden onstuitbaar mee zijn verre glimlach wrong zich stroperig naar buiten hij keek door het raam opdoemende rotsen weerkaatsten zijn blik hij deed de ogen dicht…

kom ga met mee loop met me mee ik weet niet waarheen kom neem mijn hand beleef het avontuur ik weet niet hoelang kom leef met mij ga van hier naar daar ik ben hier klaar…

Laten we gaan Laten we vertrekken geen eind, geen doel We volgen de vogels en zien wel waarheen we trekken En de vogels vliegen die kant op, dus daar is waar we gaan…

Wandelen zeg ik je, lopen loopt, zie ginds in de verte, de grachten, de sloot; pas op voor de plassen, niet met je nieuwe kleren, kijk uit voor je schoenen, mama wordt boos, stop met knoeien; niet te diep in het water, je kan nog maar pas zwemmen, papa is moe, hij wil zonnen in zijn stoel, papa heeft een kater, gisteren was het laat…

eierdoppen in het gele gras veranda's met de maandagwas keukens met de geur van gas kaakjes in de plastic tas glanzende spoorrails waar ik op plas Remco Campert…

Hoe zij krakend omhoog opnieuw de zwaartekracht overwon oploste in het diffuse licht van de opgaande zon een offer van aarde en water aan de wolken en de lucht een beeld van een plek die wiegend achterbleef Waarheen zij gaat, op zoek naar wie naar wat zin geeft aan bestaan gedempt in oren met watten gevuld en het kloppen van het hart…

straks als ik wegga reis ik door tot aan de einder van het allerlaatste land verbonden door zo’n sterke band dat het zou knellen als ik bleef wacht ik bij bruisende fonteinen in het licht van zon en maan tot het kraaien van de haan mij laat voelen hoe ik terug verlang naar jou. -------------------------- uit: 'Gaandeweg…

Cristòfor Colom zette zich in Amerika op de wereldkaart…

grond ruikt er anders onder de bruggen vossenstaart en fioringgras buigen er naar het kabbelend water Madison County spreekt niet meer tot verbeelding de witte stijlen met een handdruk, waartegen eens een wit papiertje prijkte zullen gegraveerd worden met een initiaal, bruggen verbinden immers en waar ik lang heb lopen zoeken naar…

Mijn grind vaalbruin, door onkruid overwoekerd, is langzaam weggemoffeld in een stilte die niet ophoudt te bestaan. Weg de cadans van komen en van gaan, alleen de echo’s van het heinde en de verte blijven. Verlangen naar geluiden die verdwenen als geknars van staal op staal, een gele koplamp die de mist doorschijnt, een knipperlicht…

badhokjes op het strand ademen nog oud verleden de Pier ligt fier te wachten op nieuwe dagjesmensen bewolkte lucht op maandag met koude huiverlucht ziet enkele grijze kuiven en verkleumde kinderen mosselen met frietjes moeten de mensen warmen een echtpaar lepelt verlekkerd een advocaatje met slagroom op een groen bewierde strekdam…

Een sneeuwvlok op een wimper, twee dan glimmende ogen omhoog in verwondering. Praten is niet mogelijk, maar wat kan worden gezegd, In de stilte van het vallen tegen het licht van de lamp. God’s schoonheid is heel dichtbij, doch verder dan het gevoel dit te delen met je half jaar oude kind…

Lila vlieg je langs het blauw Geuren sporend, die van haar, Trillend met je vleugels Nader je de bloem, die als een vrouw Je welkom heet en blozend Rolt je tong naar nectar Duizelend stil je dan je honger Op mijn rug in het groene gras, liefkozend Streek ik de madeliefjes En sluit mijn ogen, dicht bij jou…

de stroomtrein vertrekt uit Dunedin vroeger stapten goudzoekers in zij droomden van rijkdom en weelde al hun gezwoeg bracht meestal niets het Victoriaanse station bezoek ik nu als toerist op het Octagon, met zijn museum kijk ik naar gezellig gewoel een stad niet te groot, niet te klein de wijken verspreid met veel groen en altijd dichtbij…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben... iemand leest mijn gedichten voor even kom ik dan tot leven meer moet dat niet zijn Uit: Reiziger door…

Een woord, in moderne stijl Siert de muur. Een handtekening in de lege tijd. Tot een schoonmaker zijn werkt en het verdwijnt, tot mijn spijt.…

Je hebt een vaste plek Ik kijk, een zacht gezicht Rustig neem je waar en maakt je klaar op de nieuwe dag gericht. Kort voor Amsterdam Amstel begint het sierlijke ritueel Tas open, mascara gereed Van zacht, halfslaap Maar monter, met niet veel Moeite wordt het gezicht begeleid naar een stevige blik een beetje zwart en beige Tevreden…

wachten op de laatste trein mensen drommen samen het geeft iets van bewogenheid als druppels op de ramen reizen door een donker land wanneer je hoort te slapen het is niet wat het wezen moet dat merk je aan het gapen de trein raast op 't juiste spoor dan een laatste remming... eindelijk daar zijn we dan op de eindbestemming…

hij parle français et ne pas flamand hij schaamt zich de bourgondische veelvraatideeën van zijn soortgenoten hebben hun blauwe luchtarme hersenen bevuild fijn stof dood volgt snel vive la mort buffet à volonté valt niet te rijmen met één dood landbeest en één gevilde watervis voor de aardse aliëns djerba's schone en verfijnde eetcultuur…

"Steeds een stukje verder.... blik op de weg... blikken, over en weer.. file!"…

Met een zijslag naar een nieuwe voorstelling vertrek je wijder en wijder, nader en nader, opstandig bijna, neem je stelling. -Wij hadden vrienden kunnen zijn- Stilte valt. Ik heb je mens gekend, van de Boze gehoord. Jij slaat sjaals om de waarheid tot asfalt. Verzakt de stad nu, in het panorama, maak jij het leven weer speels, mannenkind…

je hebt geboekt maar niets klopt alles is verzinsel de gedroomde bestemming een gefingeerd landschap het fraaie uitzicht is een blinde muur en 't ultieme gedicht wartaal... zo blijkt het bestaan weer eens een leugen maar je moet er wel in blijven geloven als je leven je lief is Lejo van Kuijeren…

en oudere vrouw neemt haar oude moeder een stukje mee uit wandelen ze staan even uit te blazen onder aan de spoordijk en kijken de trein na... zo'n eenvoudig plaatje waarvan ik helaas geen foto bezit kan mij als dichter zeer ontroeren maar vraag niet waarom…

een poster gevonden in de trein 'kraaien boven het graanveld' van een zekere Vincent wat zou u doen in dit geval meenemen of inleveren bij de perrondienstleider als ik u mag raden wees ondeugend en neem hem mee naar huis zo'n poster ook al is het de zoveelste kopie van een kopie is bij u beter af dan opgeborgen in het depot…

In de trein staart de wereld je aan. Maar de bomen die verder staan staren langer. Ze zwaaien naar me omdat ze moeten van de wind. De wind heeft ook een hart daar niet van. Je hoort het zelfs kloppen in de trein. Als ze het kloppen stoppen dan vlieg ik. Ik vlieg over de mensen die de uitgang verstoppen. Hoewel, meestal vlieg ik…

Aldaar dook ik en huilde de zee voor de wereld ik zwom door naar 2066 en zag mannen in toga’s in gesprek over de onhandigheid van de invulling der visuele geschiedenis des mens men besloot naast visuele herperfectionering van de 20e eeuw het concept scheidsrechter als eerste aan te pakken zodoende zag ik een beeld uit ‘82…

De reis die in het hoofd gestalte kreeg gemaakt tot aan het doel, vervuld verlangen dat tot stilstand kwam gaat verder dan de halteplaats, hier openbarend dat niet hét- maar elk doel zich aaneenrijgt aan het snoer van wegen dat geen wijzer kent zo blijft de reis,-een wegennet waarop de mens zich voortbeweegt als ondergrond om zich te roeren…

varen, varen, varen, dat duurt toch jaren, nee dat mag jij niet van mij, nee jongen varen dat doet hij. jongen blijf jij nou bij mij, ja varen dat doet hij. die schippers varen maar. jongen dat duurt minstens een jaar.…

Het ziet er zwart van de mensen, maar zo gekleurd! Getekend door armoede, maar rijk aan cultuur. Geen glimmende horloges maar gewoon alle tijd.…

Ik ruik het Ik proef het de luchtloze lucht de tijdloze tijd een dag aan haar begin een nacht aan haar einde onbekend maar vertrouwd een eeuwig gevoel waar brengt ons naar hetgeen we gaan glinstering ten top zonder einde…