Alle inzendingen over ziekte

Je moet creatief zijn en vooral beleefd blijven als ze vragen: "Hoe gaat het nou met Giulia (8, ernstige vorm van epilepsie). En met wat zelfspot en humor antwoord ik dan, Giulia's handje vasthoudend: "Giulia doet het goed op school ze zit bij mij in de klas daar geef ik ook les dagelijks ze is bijster intelligent en ook pragmatisch aangelegd…

Gebroken nachten is echte liefde!…

ik schrok maar zag je ogen herkende nauwelijks je gezicht de tijd had in zacht mededogen de hardste lijnen al gewist in zoekende onzekerheid keek je me aan maar wat wij voelden kreeg nog geen naam ik streelde je hand wat ooit sterk en krachtig was had nu een zachte kant ik merkte dat de twijfels verdwenen in het even dat de…

Voor jou geen zwembad In de tuin, geen Ranzige overdaad Die van wellness Bol staat - Maar eens in De zoveel weken Naar het ziekenhuis Om te worden gespoeld - En als je in de auto Wordt gebeld waar je blijft En je zegt dan dat Je het vergeten bent, Omdat je de verjaardag Van je oma gaat vieren Vandaag, zeg je tegen…

op de prinselijke ruiker rozen die hij liet bezorgen voor haar verjaardag volgde slechts stilte de mededeling "bloemen noch kransen" in de doodsbrief las zij wellicht letterlijk of misschien belandde hij -ongeopend- in de schuif bij de brieven die hij moeizaam spelde in de lange weken ziekenhuisverblijf, wachtend op het eindelijke…

verdriet ontmoet verdriet onze tranen vermengen op schouders die de lasten zullen moeten dragen zo samen maar toch ook alleen ieder zijn eigen treurnis waar geen tijd voor staat noch een recept voor is omarmen zij elkander net zolang totdat het leed gestelpt is al is het maar voor even…

om het te overtuigen hen te genezen van zij die zo keihard knokken tegen daar de wil tot leven overheerst worden grenzen stilletjes aan verlegd nemen ze groene monsters tot zich in de hoop dat zij het mores zullen leren…

Met een gulle grijns op zijn gezicht pakt hij behoedzaam zijn wonder op wielen vast Knakkende hersenbanen deden hem wankelen Zwikkende enkels in een gebroken loopvermogen Rooskleurige toekomstbeelden veranderde op slag in meedogenloze werkelijkheid Het gemis van de vierwieler is niet meer mogelijk Innerlijke smart is nauwelijks…

hij is mijn vriend of toch niet onze dialoog put uit dezelfde bron welt op en verloopt verdroogt stroomafwaarts of bevriest in beweging ik wil zon zand zee en golven de onder bloemen bedolven ogen en lach van een vrouw hij zonden en berouw twijfels en lijden zekerheid in vaste tijden ik licht op hij weerkaatst spiegelt genadeloos…

heel voorzichtig stuur ik je de andere kant op ja niet jou maar datgene dat je bedreigt dan blijven we net zolang lopen totdat het ons uit 't oog verliest zodat ik je bevrijden kan van lopen we samen een rooskleurige toekomst tegemoet…

het is pijn die zigzagt door mijn zijn kleur verlept geur verwaait en levenslijnen dieper etst die rafelt aan geluk vertrouwen breekt en sprankjes hoop weg veegt steeds sneller gaat de stroom langs oevers en dijken die alsmaar hoger lijken een boze droom die kant noch wallen raakt mij buiten zinnen maakt tot medicatie de…

de reis bevalt me niet het doel evenmin je hebt geen van beide gekozen en toch zal je gaan je moet wel de reis doen we mee voor het doel stappen we weg het is jouw ongekozen doel jouw eindpunt en teruggaan is onmogelijk voor jou wij zullen een beetje terug reizen ons enkele memorabele anekdotes herinneren en aan het doel hebben we…

Het is een valluik, Om te spreken over scheurbuik. Wat gaat er dan precies gebeuren, Gaat uw buik dan werkelijk “scheuren“. Wat wordt het medicijngebruik?. Dat valt eigenlijk reuze mee Slik wat extra vitamine C Is er nog wel een beetje hoop, Bij de diagnose buikloop. Naar ik mag hopen, Gaat uw buik niet werkelijk lopen Maar zitten enkel…

De zon haalt de vorst van de daken De mollen bezetten de dijken De wind tracht een geest te bereiken Die los is geraakt van zijn baken Die duivels ziet, monsters en draken Die alles opnieuw moet bekijken Er zullen veel maanden verstrijken Die opgaan aan smerigheid braken Totdat hij volkomen genezen Het leven weer weet te omarmen Verheugd…

mijn kamerheer brengt mij naar bed bestrooit mij met zijn knuffen zelf krijgt hij ze ook heel graag bedelt vroeg in de dag bacillen vliegen daarbij rond zijn mond op mond actief als een van ons een griepje krijgt wordt de ander ook geveld eerst staan bij mij, naast het bed sapjes en partjes fruit als hij dan aan de beurt komt stommel…

Ik had zo graag een lenteliedje willen zingen, zo’n vrolijk luchtig melodietje zo’n sofietje-met-een-rietje-liedje; een deuntje met dat steeds weer nieuw’ geluid van die straatjongen die fluit. Je weet toch wel, zo’n licht en sprankelend riedeltje dat als een rood ballonnetje danst in de wind, aan een touwtje. Maar diep, heel diep…

vol gezonde tegenzin kruipt groen gif door mijn lichaam opzoek naar cellen die roerloos woekeren om mijn adem te ontfutselen het gevecht ga ik aan omdat mijn einde der tijd nog lang niet daar is…

Het aanrecht leeg; drie glazen wat gesmoezeld. Het mandje pillen bovenin de kast. Zijn hoofd slecht opgeruimd; mijn: goeieavond, heb je al gegeten, werd onbegrepen aangehoord, beantwoord met een: goeiemiddag, o ben jij het, waar was je al die tijd. Het afval uit de prullenbak maar in zijn weekdoos uitgezet. Hij zei: bedankt…

Ligt even zurig uitgekotst te midden van pauze op wat komt…

Ooit had ze een naam, familie en status. Nu lepelt ze hapjes vla van een onzichtbaar bord, kauwt op een breinaald, verstopt wc-papier onder haar bed. Zijn ramen bedoeld om te zien dat deuren open kunnen? Ze weet alleen dat ze van haar tas af moeten blijven. Dan fluister ik haar naam.…

ik tel je haren één voor één leg er wat opzij voor wanneer de nood aan de man is al laat ik dat nooit gebeuren gelijk een leeuwin bevecht ik alle zeeën waarin de monsters zich bevinden…

De een zit stil, de ander, nerveus, beweegt één voet in ritmisch op en neer. Soms met zijn twee meestal alleen, geen lach of luide stem hooguit heel zacht gefluister. De vrees wordt niet gedeeld, elk een omarmt zich zelf en lijdt en hoopt in stille eenzaamheid.…

(Vrij naar M. Dudok de Wit) Een definitief afscheid zeer zeker een heengaan dat werkelijk immer beklijft Wat is toch de reden dat een jong leven, dat uit de knop geschoten, ontsproten weerwil ondervindt en ziek wordt? Ernstig, meedogenloos zonder eigen schuld, boos Altijd is er dat stille verlangen van nooit meer, steeds echter wordt…

Als, als ik morgen beter ben, Dan, dan zal ik Dan, dan ga ik Dan, dan wil ik Dan, dan kan ik Dan, dan koop ik Dan, dan beloof ik Dan, dan word ik een beter mens.…

Mijn gedachten blijven steeds maar dwalen dit niet vergeten en dat nog even doen, om toch vooral maar niet te denken aan dat, waar’k niets van weten wil. Ik blijf de hele tijd bewegen sta op, zit neer en ga weer lopen, loop ervan weg, kom dichterbij maar draai er toch vooral omheen. Ik heb het wel gehoord maar laat het nog niet binnen…

Symptomen die het leven moeilijk maken, die vragen om een duiding diep van binnen. De zoektocht naar jezelf moet daar beginnen; zo worden klachten noten om te kraken. Een waarschuwing is echt niet overdreven: Het vergt wel moed om zo, bewust, te leven.…

Haar amandelen moeten eruit Das niet fijn Je kunt beter een amandel In een supermarktzakje zijn Want die zijn te pruimen En dus best fijn. Maar die eruit moeten gehaald Wordt niks voor betaald Behalve een deel van je eigen risico Nou geef mij ze dan maar In een zakje, of zo.…

Altijd zal ik me herinneren wie je was nooit zal ik vergeten wat je deed Altijd zal ik me herinneren hoe lief je was nooit zal ik vergeten hoe gezellig je altijd kon zijn Altijd zal ik me herinneren wat een goede man, vader, opa en oom je was nooit zal ik vergeten hoe eigenwijs je kon zijn altijd zal ik me herinneren hoe een harde werker…

opeens die pijn in mijn rechterbeen de dokter klopt met een hamertje op mijn rechterknie en constateert geen reflex inmiddels barst ik van pijn en ergenis zij zegt hernia ik wil het niet horen het is gewoon de uitkomst van 13 miljard jaar klote heelal zo kan ik even doorgaan zolang ik gelukkig nog leef gewoon blijven bewegen…

gelijk een boom wiens loof verkleurt niet geleidelijk zoals de natuur gewoon is nu vallen bladeren uit 't niets om me heen strelen ze druppels van mijn wangen ook al is het bladerdek nog zo mooi gekleurd is de boodschap niet minder schrijnend…