Alle inzendingen over emoties

Als heimwee de kop opsteekt, zorg dan dat je net als een slak, je eigen dak bij je hebt.…

Ik leefde een tijdje apart van de kleuren van jouw hart en ik vond mezelf weer terug bij de kleuren van jouw rug het was een vreemd gezicht walmend blauw in hemellicht maar ik dacht niet langer na en schreef een donkergrijs gedicht over de zinnen die jij sprak die van rood en ook weer blauw zullen we het nog een keertje doen maar dan…

Net ontwaakt, slaapdronken ogen vouwtjes en kreukels in wangen, een half verborgen gaap achter de hand de tuindeur open blote voeten dansen in het vochtige gras nog wat bedauwd de morgen zon piept door de wolken had hij net de maan gekust de rozen zo juist ontloken waarvan de doorns stekelig en uitdagend staan alsof ze haar zeggen raak…

verbazend stil zet ik mijn boosheid in de aard zeg jij is dat berusting in wat pech zou zijn en als ik al zou vragen naar de zin dan zou ik die niet willen weten…

Iemand die je echt goed kent Weet dat je meer dan een uiterlijk bent Weet dat er meer in je zit dan lijkt Wanneer hij je diep in de ogen kijkt Iemand die snapt dat je meer bent dan dit Dat er achter je lichaam een persoonlijkheid zit. Iemand die merkt, wat nooit iemand zag. Alleen hij voelt de waarheid achter jouw lach.…

De zoete lindegeuren openen de deuren van mijn jeugd. Waar is de tijd gebleven toen mijn moeder vroeg om thee te plukken die op zolder dan moest drogen. Bij grimmig winterweer werd uit een doos heel plechtig dan het droogsel weer gehaald en met heet water werd drank bereid die kou en zoveel andere narigheid verdrijven zou. Ach, lindegeuren…

Het was niet dat ik veel las, Maar ik schreef Over alles wat ik was, En wat ik had beleefd. Mijn schrift is dan ook Wie ik ben, Waarmee ik even het nare ontdook Met de punt van mijn pen. Maar een tijd terug Had ik dat alles opgegeven, Met de muur tegen de rug, Door de tijd verdreven, Het papier bleef leeg, En dat was precies hoe…

Buiten warm en volop zomer maar in haar hart voelt het aardedonker en waterkoud omdat de twijfel als een schaduw fluistert dat juist die begeerte een verboden bekoring is ze is een droomster draait aan de ring om haar vinger slavin van een liefde is ze ze huivert wat voor haar zo levensecht is blijkt voor hem slechts overspel…

Er zit een poortje in mijn hart Het zal nooit open gaan Op slot, vergrendeld en daarachter, Alles zelf doorstaan. Maar niemand zal dat weten Ik ga het nooit vertellen Want wat erachter schuilt, zal toch niet meer herstellen. Niemand die me kan helpen En zonder een sleutel die past Blijft het poortje van mijn hart Voor eeuwig en altijd…

Opnieuw vederlicht, in jouw gevleugeld gedicht zie ik eindelijk, zonder schroom jouw ware damesgezicht blauwe ogen als de oceaanlucht haar zo bruin als koffiebonen lippen rijp als bloesempruimen je bent veel mooier dan de mooiste woorden je bent het droombeeld van een prachtige droom een zachte perzikhuid benen, stevig als de wind…

Elke dag herinnert me Aan jou, het ongeluk en mij. Jij, dood, ergens anders dan hier. Het ongeluk, nu verleden tijd. Mij, levend, zonder jou. Elke dag weer. Het is zo oneerlijk, ik mis je zo. Kom terug. Alsjeblieft.…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit roder dan reeds gevloeid bloed…

De maan scheen helder haar rossige gloed boven de oude eik zodat ik de gouden tinten van de boom in de nacht kon zien als ware door toverkracht voelde ik me opgetild worden in een droomwereld waarin alles zo mooi was ik was weer jong zat op een schommel zweefde hoog op en neer vader duwde me moeder stond er lachend bij liefde krulde…

De wind doet het zaait onrust in de geuren van mijn tuin je zou zeggen een nieuwe opwelling een soort van opschudding…

Nooit zit je meer naast mij daar waar wij ooit lachten om zônes was jij allang uit het zicht heel af en toe kom je langs als een soort dame blanche chique en omslachtig geserveerd als een blauwe kers op de taart maar dan even anders het is net of die allerlaatste lach voor altijd vastgeplakt blijft zitten en weer scheur ik een envelop…

Op de dag dat de taal weer praten kan en ik pleisters schrijven kan op de woorden die zijn misverstaan gaat de zon weer op in het dal van wat eens vriendschap was en zal ik armen slaan om de tranen die zijn weggewist. Maar weet vooral dat je nog altijd welkom bent…

"alles is liefde" vroeg in de morgen is haar warme lach voor jou met nog ietwat slaapdronken ogen begroet ze de wereld rondom haar ze hoort de vogels zingen ziet de met dauwdruppels net ontloken bloemknopjes een poes kruipt langs de struiken wat schichtig maar toch al op jacht hij lijkt nog jong en speels hommels en bijen…

De vieren-gevers zijn weer hier en maakt me dat soms even boos, ik gun ze ook wel hun plezier en schenk hen zelfs een rode roos!…

achter coulissen lukte het tenslotte de maskers te ontdoen en van onzalig opgehouden schijn de schoonheid af te strippen de moede ogen niet meer aangezet toonden gedoofd het heilig vuur van bloedeloze lippen was het schromelijk taalgebruik verdwenen maar onder aangebrachte lagen toonde de huid zich kwetsbaar zacht liet zich de ziel doorzichtig…

"alles is liefde" je omspant de heuvels en de grot met zacht blauw als van satijn dartel dansen benen dragen voeten zand tussen de tenen heldere ogen stralen liefde warme handen vingers spelen lippen strelen voelen elk zuchtje van de wind als een tedere fluister luister, luister luister…

Velden zonder eind doch met kraters en vluchtende meeuwen ontnemen het zicht aan getemde vatbaarheden die eens gerangschikt mij de weg wezen tussen hoge struiken met spreekwoordelijke doornen nu snijd ik me aan filmloze stunts waar zwarte klavers de toekomst lijken te omheinen van een wedergeboorte in een schoot die ik zonder liefde mag…

zacht strelen mijn vingertoppen langs jouw foto huilen doe ik niet meer anders zou jouw dak in de hemel gaan lekken met een glimlach denk ik aan die woorden die jouw liefste sprak na jouw doodgaan overtuigd dat het waar zou zijn bezien van uit zijn religie lach haar toe, huil niet sprak hij dan wordt haar hemel blauw haar sterren zullen…

- voor Rogi Wieg - Mijn eerste liefde schrijft gedichten. Of zou deze liefde het schrijven van gedichten zijn? Hij weet hoe het moet. Het mag niet regenen van verdriet en liefde schrijf je niet onthoud ik goed. Maar ik bloed liefde en verwar het weer met mijn gemoed. Want het regent en het waait en liefdes lopen in een lange stoet voorbij…

"alles is liefde" in de nacht aan de telefoon deelden ze dromen verwenden elkaar met woorden deden dromerige beloften waarvan ze wisten dat er niets van zou komen hij, meer dan twee honderd kilometer ver van haar toch zo dichtbij dat zijn stem haar huid streelde en ze zijn kussen voelde branden elke keer fluisterde ze hem goede…

steeds weer hetzelfde lied tijdloos dit zingen van verlangen hoewel verschraald en in de loop misschien berooid toch hunkerend de toon ondanks het remmend rijm en doorgelopen zinnen hoe kan het ooit verzwijgen daar waar het hart naar zucht jouw stem die van zichzelf mag blijven…

Ik vind het spannend er staat veel op het spel deze sprong in het diepe durf ik dat wel? In een wirwar van emoties neem ik een spontaan besluit wie doet me wat bij falen dit is een kans: punt uit. Dromen zijn er altijd levenslessen in overvloed alleen dat gevoel diep van binnen dat is wat er toe doet.…

Vader als ik later heen ga is er dan leven na de dood Zou U zo graag nog eens ontmoeten met mijn kindje op uw schoot Vader zit mijn broer dan aan uw zijde en krijg ik een brede lach als ik jullie zo zie zitten Vader denkt u dat dat mag Vader alstublieft vertel mij laat me weten hoe het zit geef het antwoord in mijn dromen laat het…

Laten we dansen rond het vuur Als zigeuners in de nacht Vergeten de stormen en de pijn Laten we dansen op het strand Als kinderen van de zee Breken golven in het zand Laten we dansen in de sneeuw Als minnaars in de zon Vervoering van het noorderlicht…

Ik haat je! Ik haat je! Schreeuwde ik tegen de betraande glazige ogen die me aankeken even leek het of ze reageerde vuur sprak uit haar maar stil stroomden ze verder Verraders!…

Waar je nu ook met je gedachten bent 't raakt me, hoe je ogen zo kunnen zijn koud,net alsof de winter er zit aan te komen in die tijd dat ik je dan maar kort heb gekend deden woorden, onbewust gezegd toch wel pijn je ogen spreken en zeggen me meer hoe je bent!…