Alle inzendingen over emoties

Oorverdovend gedonder doet haar verschrikt van de berg rollen hoog gras wijkt door haar komst het groene gewas kleurt de tijd welke gisteren nog vleugels gaf op zonovergoten hoogtes werden deze vandaag abrupt ontnomen wat bewijst dat niets is wat het lijkt…

het hart smeekt tranen paarlen wolven huilen naar de maan de vrouw buigt haar moede armen hangen neer haar ogen droef maar droog haar voeten blaren bloed doorweekt de raaf strijkt neer plukt aan zijn zwarte veren wijl haar ogen zoeken glinsteren de zijne met een geheimzinnige mysterieuze glimlach in een vleugje van de wind dan…

Er liggen nieuwe mogelijkheden open voorbij de zonsondergang: ik hou mijn wereld klein, het hoeft van mij niet groter. Soms stel ik mij voor; men sterft met wie men lief heeft, een bevrijdende gedachte, als je ergens naar streeft, gebeurt het ook. Overal hoor ik dezelfde geluiden van een moeilijk te doorbreken stilte: de onoverbrugbare…

alsof je het niet kon genieten bezitten vroeger als een spons het leven wilde indrinken te jong te weinig om echt mee te doen hoe je nu hongerig probeert in te halen voorgoed voor eeuwig…

Op hol geslagen; als je weer thuiskomt, is je vertrouwde omgeving vreemd geworden, na dagelijks heen en weer geslingerd geworden in een prettige sfeer. Het leek erop, dat je in een aparte wereld was gaan leven. Bezield van een grote afstand, de kunst om met weinig woorden veel te zeggen: een geestverwant; een fragment van angst.…

Maar ik wil niet Niet luisteren, denken Horen, zilveren woorden laten spreken. Slechts emotie Overspoelen, verdrinken Stikken, nooit meer denken Mag ik – Kan ik Voor deze keer, altijd een eeuwigheid Niet meer denken? Maar ik wil Stilte Haar gouden voetstappen geflankeerd door rede weerklinken in geluid, binnenuit van mij altijd horen…

Daar is kortstondig plots dit helblauw wiegelen in de wind en buitensporig de vlier zich nestelend in de oksel van de wilg een geur zo welig zo bemind geen mens die het verzint…

Steeds wanneer ik mezelf zie staan herbergt de tijd verloren dromen die in mijn jeugd als een mand vol nachten de angsten in het duister fantaseerden om toch maar heel even iets van liefde te mogen proeven wanneer mijn eigen armen me warmden krakende deuren die als pencelen met zachte strepen werden gesloten hielden niet de woorden tegen…

In een bed vol veldbloemen vlijde jij je naast me je handen streelden wijl je ogen blootlegden wat verborgen was onder de oppervlakte van verlegenheid grassprietjes kriebelden terwijl onze passie opbloeide verder reikend tot over de horizon…

M'n hoofd tolt, M'n bloed ruist, Maar mijn handen stevig in een vuist, Dus, Al raast de wind door m'n haren, ík sta hier stevig op aarde, en al doet m'n hoofd eens van kling, Ik gooi de handdoek niet in de ring!…

daar stond je jouw ogen streelden me vertelden me jouw verlangens een huivering doortrok me het kostte me moeite om jou te weerstaan het was omdat ik iemand anders geen pijn wilde doen want aan je ringvinger was de afdruk te zien van jouw trouwbelofte aan haar die thuis op jou wacht…

het netwerk gloeide aan de hemel waren opwellingen te zien uitlopende kiemen waar je ook ging liggen flonkerde het er ontstonden gebaren uit een rafelige flits van een vrouw die lam van de hitte aan de rand van het water bij elke ademhaling zichzelf leek te beademen als houtskool drie zwarte vlammen nu ze de handen in de…

Het leven, een gevangenis Elke keuze, een tralie Elke weg, een dikke muur Elke vrijheid, een farce Ik, opgesloten.…

Zwaan, zwaan, kleef aan, laat me dromend achter j'aan op het wijde water gaan. Zwaan, zwaan, kleef aan, doe me weer opnieuw verstaan hoe 'k kan leven zonder waan; Zwaan, zwaan, kleef aan laat me nimmer stil dan staan, maar in 't wijde water gaan.…

De blonde vlechtjes van mijn nichtje verzoenen me met dit bestaan; ik kan nu simpel en eenvoudig weer met een glimlach verder gaan: Ik weet dat zij geluk zal kennen, maar ook het lijden wordt haar deel. Wat weten wij van 't leven weinig al menen we soms dat we veel en helder over alles denken, dat wij het leven richten hier, maar ach,…

Mijn ene helft is dood, dat is zij. Háár ene helft leeft nog, dat ben ik. Maar zonder haar moet ik verder met m'n hart, zwaarder dan lood. Zonder mij, is ze weggegaan naar ver hiervandaan. En zonder haar overleef ik dit niet. Mijn verdriet. Én leven gaat verder, Ook al wil ik dat niet. Want het jouwe is al 2 maanden geleden…

het blad gedragen door de wind tot waar de wind wil ligt het stil wacht…

de mantel van de liefde vertoonde flinke gaten van onmacht overnacht de kilte kroop op koude knieën binnen voelde dat het winter was het schamel kleed trok ieder naar zich toe liet weinig stof nog voor de ander pas toen de waarheid binnen sloop niets om nog te bedekken restte de waakvlam die nog brandde…

Geniet van het leven gooi al jouw principes overboord Want het leven duurt maar even het is te zeldzaam en te kort Op een dag is het voorgoed voorbij heb je niet alles uit het leven gehaald Elke dag is een lot uit de loterij geluk is wat jijzelf bepaalt…

In twee paar donkere kijkers lag verlangen lichaamstaal sprak boekdelen maar de fluistering van de wind liet haar weten de tijd is nog niet rijp met een warme glimlach in beloftevol zwijgen liet ze hem gaan wellicht ooit wellicht nooit vertelden haar handen…

Houden van, was haar nodig hebben: hij voelde daar niets voor, zo'n samenwerkingsverband had zo z'n beperkingen. Om haar hart te kunnen horen kloppen, was een kwestie van experimenteren, kijken of de verwachtingen uitkwamen. De kou werd uit de lucht gehaald door een stapje verder te gaan; naar eigen zeggen vormde zij, zijn menselijk…

Geluk is hoop hoop is toekomst toekomst is liefde handen vol madeliefjes kleine voetstapjes in het gras…

Gedwee laat ik me meevoeren Bedwelmd door je hypnotiserende parfum In de ban van je indringende blik Naar verre oorden Die niet van deze wereld zijn Onbekend terrein doch vertrouwd Mijn ogen weten wat ze zien Mijn hart bedriegt me niet Een echte illusie…

Zachtjes beroert mijn kus jouw lippen ik voel je sterke armen om me heen zie je ogen die vragen kom dichter bij me ik leg mijn hoofd tegen je borst voel het kloppen van je hart je fluistert laat me voelen dat je van me houdt tongen verstrengelen bemin me zingt mijn bloed laten we samen naar de sterren reiken…

als oprechtheid halfstok wordt gehesen lijkt vertrouwen dood ieder woord ieder gebaar iedere stilte heeft aan oorspronkelijkheid ingeboet, het delen is vermoord of zal het zijn als rouwen, opstandige eenzaamheid, woede bouwen tranen die slijten aan hoop, eindeloos, in nog ongewenste dagen blijven zij schaduwrijk doch ongewijd…

vandaag maakt zee mijn ver verlangen geen speelse bron van vrolijkheid of vrijplaats voor een klaar bestaan eerder geeft zij de maat aan mijn gedachten decor van bakens in mijn hoofd op 't ritme van de eindeloze deining voor mij spoelt rustig ruisend water niet opgezweept door straffe wind over het strand de troost van eindige oneindigheid…

Ik ben vannacht bijna doodgegaan, als een vreemde tastte ik in het duister van mijn bestaan; de aanzet tot het komen en gaan, wanneer gedachten worden gekluisterd: het leven is als het spel van wolken en maan, al even ongrijpbaar als haar grillig bestaan; de strijd aangaand met wie niet goed luistert.…

Nederland heeft gestemd massaal en commercieel op de kleine Tess Zij kozen voor schattig en lief met een ongestemde gitaar en een berg valse noten Naar mijn mening de plank misgeschoten Nederland heeft gestemd massaal en niet objectief commercieel en onvakkundig Niet: "Wow, wat een kwaliteit! Wat een talent, ongeëvenaard!" Maar…

vergeef me, maar ik voel je zo dichtbij, je blonde, zachte lokken geuren, vol van lente, de wind speelt golvend langs je haar, ik proef het zwoel van koriander en thijm, ik proef je stille, zoete, zachte adem, strelend langs mijn huid en lichaam, stil en verlegen, zoeken je handen, je vingers tasten naar zoet en teer, naar warmte, borsten…

En ik plantte de tuin vol met zaadjes van wilde bloemen zag in gedachten oma’s huis met er voor haar tuintje met lathyrus zo teer en fijn de frêle bloemkopjes deinend in de lentewind even was ik weer het meisje zonder moeder even weer oma’s kind…