Alle inzendingen over emoties

die nacht waren we elkaar zo onverhuld genaderd het onbedekte raam gaf uitzicht op de stad in tijdloos niemandsland leken eigen werelden verdwenen de liefde nam de overhand we bouwden langzaam op een kathedraal van nieuwe dromen en overzagen overnacht wat weg zou vallen en wat komen kon trots als we waren op wat bleef van vroeger levens…

Zilver glansde de maan aan de donkere hemel met in mijn ogen het licht van jouw zon dat me vandaag toe lachte ik was niet moe bij het naar bed gaan Schurkte me dromerig onder het dekbed dat zich vederlicht vulde met jouw liefde van jou houden is niet zo moeilijk zelfs al ben je ver en voor mij onbereikbaar daar zo boven je glimlach…

waarom gaat het zo waarom moet het zo gaan waarom gaat het niet zoals ik wil ik wil het zo maar het gaat niet ik wil het anders dan dat het gaat het gaat anders dan dat ik wil in mijn dromen gaat alles goed in mijn dromen is alles beter in mijn dromen gaat niks fout ik wil van je kunnen houden zonder gezeur van je houden zonder die problemen…

heel eenvoudig met bezielde ogen raakte ik verstrengeld in oneindige horizonten van hemelsblauw waar ik mezelf verloor binnen de golfslag van ogenblik tot ogenblik toen ik jou riep, keer op keer in mijn groot verdriet…

Nog slaperig haar wangen rozig lippenrood de nacht bracht ze niet dus laat ze maar komen dagdromen vol geur en kleur en warme wolligheid aan romantiek handen wrijven over armen langs gesloten ogen rekken strekken de fluister glimlacht begint bij het begin er was eens ……..…

mijn hart schrijnt, wanneer zie ik hoe je langzamerhand schuilgaat en verdwijnt, onder watten, onder wollen dekens van te zachte woorden, je stamelt nog een verontschuldiging, je stapt voorzichtig achteruit, je stem wordt stom en stil, ik voel je aarzeling, je angst nu je op dit moment volkomen woordeloos vertrekt, je hebt geen lef meer…

Blote voeten in het zand opgerolde broekspijpen het koude zilte zeewater veroorzaakt gilletjes brrrr verfrissend ogen vol van weemoed dromen van toen dromen van nu met in de hand wat opgeraapte schelpjes haren in de wind kind, vrouw, kind…

Het gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door een woelige storm en vond in rust de luwte en er stierf een ik in jou op een najaarsdag je werd weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand je ooit echt had begrepen terug in de woelige storm van…

Sneeuw voor de zon Waar ik gisteren begon Is vandaag geworden De inspanning van tijd De meest gehate En geliefde tegelijk Gisteren was jij hier nog En ik In mij woedt de oorlog In ruïnes Waren wij vermist Diep in onszelf Maar we worden niet gemist De wegen die ons leidden Zijn nu onbegaanbaar En akelig oud geworden Daarmee ook achterhaald…

als het oude blad in de rivier dat na een plotselinge storm weer ongenood naar boven drijft zo drijven zinnen door mijn hoofd ze haken vast en maken nog geen ruimte geen licht om helder zin te geven aan de tijd * ik twijfel of het ooit zal lukken het oude eerst te laten zinken zo zonder hulp van jou jij die mijn diepte hebt gekend…

Zij plukt het eerste uur van die dag en schikt tijd in nog te doen en nog te laten het lijstje, steeds korter verhaalt van ooit en nooit wanneer zij rode en witte rozen met een prachtig lint samenbindt schrijft de laatste regel zichzelf…

Wensen wachtend op de dageraad steeds schemeriger aangegeven voortdurend verder uit het leven weggeweven rafelig aangevreten als de dauw die in het helder realisme verdroogt. Nimmer voltooid verlangen voortdurend bijna, maar vervolgens toch weer nooit echt geraakt. Telkens weggeslagen doelen wegwijkend niet te bereiken, uitgestrekte…

soms voel je je alleen maar de zon is er de bloemen en het gras de wind, de vogels alles om je heen let er op voel je bent samen niet alleen ben er.…

Mijn lijntje met hierboven draadloos ons contact ik babbel heel wat met je af zie en voel je glimlach in mijn hart en ogen je stem fluistert naar me in de wind Willemientje, pleegmoeke hoe moeilijk was het om je te moeten missen al zijn de scherpe randjes er nu wel wat van af je bent zo vaak dicht bij me er is een bloem voor jou nu…

Al zou ik willen dan kan ik niet je gedachten zo maar veranderen. Woorden krijgen andere waarden nu zij in jouw aders gaan leven. Pijnloos verder daar ieder hart zijn eigen kuil graaft.…

zacht hoor ik je stem in een donkerblauwe lucht ik droom waar je bent een schreeuwende wind zit diep in mijn hart ik doe de deur open de wind danst weg mijn angst is weggelopen…

Mislukte operatie Tumor Beroerte Zware revalidatie Moeilijke tijden komen Gaan niet Lopen in elkaar over Beheersen mijn dromen Nooit eerder zo dichtbij Zoveel pijn Verdriet Machteloosheid Geen oplossing meer Geen licht Geen lucht Enkel wachten rest weer Even, een moment Afleiding, een lach Het kan nog, het mag Denk niet…

Ze vangt ze in het afvoerputje geplengde tranen ze huilde ze in een windvlaag ze koesterde ze baadde ze zwom er in tot ze eindelijk los kon laten go with the flow bubbels stromend water lentefris…

op stapels van rozerood vallen droombeelden aan tussen de borsten van gelijkheid in een naakt vers vrij verbonden naar het poëtische accent van klankwegen die samenkomen in één lijn van klank en woord dag in dag uit maar meestal verdroom ik mijn dromen in wolkjes condens op zijn zachtst gezegd, divers boven de winden uit…

Soms vraag ik wel eens aan mezelf: ‘Zijn er wel mensen die écht om mij geven?’ Dan zegt een stemmetje in mijn hoofd: ‘Doe je ogen open en kijk eens naar al die mensen om je heen!’ Maar weet je wat ik zie als ik mijn ogen open? Ik zie alleen maar mensen die GEEN donder om mij geven!…

Je wacht op mij Mijn nare droom In mijn bedje Warm en schoon Ik durf mijn ogen Niet te sluiten Alle pijn komt Van buiten Ik ken mijn angst niet Ik ken jou niet meer En ik weet Dat je op me wacht Iedere lange nacht Je bent mijn angst Onwetendheid Wil ik het weten Of krijg ik spijt? Tot ik dat weet Blijf ik dromen Iedere nacht In…

Ik sluit de ketting met parels om je hals zodat ik kan snoeren en je adem kan laten stoppen.…

door de ogen van die dichter zie ik weer even een kind woorden vloeien ogen boeien de lippen juichen het spel van spellen wordt ontwapenend en luid bemind…

de geur van artsen en van angst hangt nog lang na zelfs bij het diep dóórzuchten de echo van de narigheid klinkt nog lang na behoeft ook meer dan tijd de toon en lichaamstaal die doen vermoeden dat het vluchten niet meer gaat dat alles zoekt zijn weg en vindt uiteindelijk toch de grond om stevig op te staan…

Kinderlijk tekent zij de cirkel van liefde onder de volle maan haar tenen krullen in het zand de zee golft af en aan kabbelend een kushand als een warme groet naar hem die haar schaduw is wachtend aan de overkant vol ogen troost…

Het gordijn beweegt door een opengeklapt raam kruipen kreten naar buiten zij slaat beide handen voor haar verwrongen mond hij slaat de hand aan zichzelf het gordijn beweegt…

Een veld goud gele narcissen hun kroontjes wuivend in de wind met in hun midden die ene zich verlaten voelende hyacint wees die wie je bent zei moedertje natuur ook al ben je anders van kleur en van structuur het maakt jou niet minder prachtig de zon gaf kracht de maan gaf rust de wind gaf liefde de regen liet groeien de bijen…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

Ben even stil omdat ik denk aan al die mensen in de oorlogen van toen en nu die stierven en nog sterven voor “vrijheid” voor "vrede" van een ieder…

verkeerslawaai nadert opnieuw het razend monument op 't harteloze kruispunt van onheilspellend leven tussen de stille bloemen zoekt zij beschroomd naast zoveel groter leed haar plek voor niet vergoten tranen…