Alle inzendingen over lichaam

Ik haat je ik Raak je hard tegen Je reflectie die Afzichtelijk is terwijl Ik lach ik ween en Ondertussen mijzelf Knijp. Langzaam zet ik mijn Masker op terwijl jij Mij uitlacht om mijn Verschijning. Ik ben klaar verscheur me Lach me maar uit maar Mijn masker zal mij Beschermen.…

Plaats in een cirkel de stem in je hoofd die langzaam rustig zegt, daarin hemelsbreed een zee en het geluid als een schelp om de kusten. Leg nu de nacht op ooghoogte en daarmee de mond als een liggende maan. Sluit vervolgens het lichaam verlammend daaronder.…

Als ik ’s ochtends vroeg mijn ogen open wrijf dan is het maar met moeite dat ik zo zitten blijf. Ik zit dan wat te gapen en rek mij ook nog uit terwijl ik liever liggen blijf en mijn ogen maar weer sluit. Me nog eens lekker instop en nog eens driftig gaap en dan weer even wegzeil in een diepe slaap.…

Zienderogen gooi ik nabij de in zwart gerezen pluim, de aarde, en dicht ik desperaat daarin tegen weer terug. Opgesloten door vlees en bloed, vlecht mijn gedaante tralies in haar materie. Versierd word ik verdoemd door kettingen van zwakte in gehoorgestoord, wezenloos vel Op de top der toren die slechts de bodem krabt jeukt kracht…

de heftigheid van zoete dromen, balt zich samen in het diepste van mijn schoot; telkens opnieuw zie ik hoe het soepele zijden kleed traag, bijna plagend, van je schouders glijdt. steels gluur ik naar je prachtige borsten, met nu nog die zachte rozeknoppen, naar de tere welving van je buik, naar je mooie, ronde dijen, nu durf ik niet meer…

Vijfenzestig. Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan. Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

De zon verbleekt bij 't ochtendgloren en breekt de stilte in haar schoot - de kreet van 't kind dat is geboren De maan verwarmt het iele lijf.…

In bed zijn we garnalen met grote vissenogen die we in onschuld krabben met handen als kreeften. In slaap zwemmen we van zeeën naar oceanen we klimmen in rivieren lopen dood in bergmeren. In de nacht zijn we vloeibaar borrelen onze gassen vrijuit loopt er lava uit onze neuzen en slikken we slijm tot moes. De maan is het ventiel van…

Ik voel me goed in mijn vel, hoewel niet meer zo strak, vallen mijn kleren nog altijd in model. Een jeans kan ook nog wel een trendy bloes en een riem op de heup vind ik nog altijd leuk. Een mooie schoen aan mijn voet, staat me goed. Nieuwe bril op mijn neus een tikkeltje rood op de brug, dat is mijn keus. Ik voel me nog jong van geest…

Als het voor mijn lief was Had ik mezelf, nadat ik mij onthaard had, Ook nog onthemd Ik wil die reclamekus Op mijn oksel, gestolen Zijn mannen-Nivea Hul ik mij, stringent In een niemandalletje Hij vindt mij toch wel…

op de fiets was mijn lichaam verrekte uit elkaar de benen draaiden nog wel rond op de pedalen los van de rest mijn gedachten moesten er bij gesleept om te verklaren aannemelijk was ze waren losgehoest ze moeten erg woest geweest zijn om aan te horen zo kwam mijn hoofd toch indirect nog bij mijn voeten er kwam kramp in…

nu met elke gouden zon weer haar borsten komen onder mijn strelende hand ademtocht vol fijn zand alles bestrooiend met de liefde van nieuw leven haar zachte haar op trillende hellingen zichtbaar onder mijn ijle lichaam luid haar bonzend hart hoorbaar over mijn hijgende longen strelen haar vochtige tongen als de zon rood wordt strekt zij haar…

schenk de slapende uw ogen voor het uit de kassen vallen, voel de ouderdom of bij werkingen van een innoverend me dicijn aan de tand kleven. poets grondig treur niet om belasting van systemen. uit uw nalatenschap, uit adem van geschrap. het vormt uw zekeringenkast, preventief, vóór de implosie ------…

Vingerpuntig wijst zij naar omhoog waar zij dwarrelen in cirkels naar benee met de dood voor de boeg Laat me voor het roesten verkleuren van groen naar rood naar bruin naar grijs naar wit Klok eeuwig op half zeven zelfde tijd om op te staan en weer te gaan slapen dood of leven om het even Het zal wel nooit wennen de achteruitgang…

Het hele lijf iets opgelift men zoog haar buikje plat er zit een kuiltje in haar kin dat ze voorheen niet had.…

haren vangen stof en roet voor het de longtak bezoedelt doorbloede botplaten plooien mijn adem roeren de lucht, zenden het aroma naar het slijmvlies een tussenschot van kraakbeen, bekleed met haarvaten scheidt de gangen waarrond zich een vleugel welft in de nok van de holte, tussen oogkassen onder de bodem van mijn schedel snuif ik het…

Ik kan niet naar je kijken Zonder je schoonheid Te zien En jij doet je best Om ervoor te zorgen Dat ik het zie Ik kan niet met je praten Zonder je lippen Te willen raken En jij doet je best Om ervoor te zorgen Dat ze dichtbij zijn Ik kan je niet omhelzen Zonder je vrouwelijke rondingen Te voelen En jij doet je best Om ervoor te zorgen…

het zaaisel van de mens als man is helaas niet meer wat het echt wel was vruchtbaarheid neemt af uit de nobele herdersstaf de man is vaak te zwaar te dik hij gaat moeizaam in de fik en wat er dan nog los komt mondjesmaat en niet gezond dit is niet zo maar een gedicht ik vergelijk sperwers qua gewicht vrouwtjes zijn twee keer zo zwaar…

droge zolderlucht kleeft op haar huid als ze de jurk naar buiten haalt de voile naast haar schaduw op de grijze tegels slepend houdt er is geen hoofd, geen haar, geen steen nauwelijks ruikt ze bloemen nergens in de stad een klok die luidt enkel een zandloper wankelend wit nu uitgetelde dagen een te breed geworden taille op dronken benen…

jij wilde me al zo lang maar het kwam er niet van. eerst was er het leven ongeweten. dan............. de zon en jij opening in mijn ziel. geopend........gespleten.....opengereten. mijn wezen doorlicht in jou.…

voor mij ontwaar ik op stoepstenen, vierkant van formaat, een silhouet met rondingen door de zon geprojecteerd langs mijn gedrongen lijf er valt niets op af te dingen, zo zie ik er uit, kennelijk wat stijf, dik en toch platvoers ik ga lopend vooruit het moet gezegd het oogt wat boers mijn schaduw heb ik nimmer begeerd slechts…

Mijn lichaam was ooit mijn huis, waarin ik me veilig voelde. Totdat jij de deur aanraakte, en steeds een stukje verder ging. Nu heb je zelfs de trap gevolgd, die leidt naar mijn gedachten. Lopend door de gangen laat jij me niet alleen. Al zou ik een hek bouwen om de muren van mijn huis Je blijft me achtervolgen, ook al is de deur op…

Het onschuldig licht in zomerblauw de kleur die zij zich voorstelt aarzelend maar toch volkomen Waarom vreesde zij zich bloot het lichaam de ingewijde intieme volmaakt opnieuw eenzelfde sfeer De zee staart naar haar verdampen ijskristallen richting evenaar zucht dubbelzinnige woorden…

ik laat m'n hart rusten tot dat ik de ware vind. zoveel meiden geven je fake gevoelens maar liefde maakt blind. mijn eigen fantasie girl is mooi en sexy, charmant, aardig en een beetje getint. tegenwoordig lopen meisjes van 15 te showen met jongens en hebben al een kind. dan denk ik bij mezelf: meisje doe je ogen open en kijk waar je mee bezig…

Ritselend ruisend streelt nylon dijen scherpe nagels rood gelakt gepofte lippen oraler vrijen kuiten strak want hooggehakt make-up mascara naar liefde dorstend half open bloesje, zij aan zij pronken daar fier ècht kunststof borsten gegarandeerd van kanker vrij.…

Oude vrouwen, zij kunnen soms even glimlachen, even gezichten hebben als oude schilderijen. Ineens weet ik hoe mooi zij zijn geweest, hoe ik naar hen heb verlangd. Maar wat terugkeert in hun gezichten is voorbij, oud goudgeel licht over die mooie wereld die er nog is maar alleen omdat zij er was. --------------------------------- uit…

door mijn lichaam, zegt ze, zwerft een slaap, zegt ze die al door het lichaam van mijn vader zwierf. dagelijks werd hij op zeker ogenblik in een nis gevouwen, en zegt: daar lag hij, zijn leden zelden gemakkelijk geplooid in de onverstelde, vale jas van slaap. zijn gezicht en handen absorbeerden licht. adem haalde hij sporadisch onder uit…

Hulpeloos schepsel hartverwarmend onnozel blijf in mijn herinnering als de maagdelijke neerslag op de daken van een aankomende februarimorgen Wreedheden werden jouw deel daar waar de Dikke van Dale faalt maar een barbaar die erom smaalt en de sneeuw ging op in rook...…

Het meisje staat als het centrum van een grote stad tussen het opwaaiend vuil Park in de avond slaapt de roes uit van een orgiastische familiedag De wind leidt de patatbakjes naar de vrouw met de dode ogen Roekeloos nestelt de mayonaise zich in het lange golvende haar Mussen strijken op haar neer zodat ze zich tegoed kunnen doen aan wat…