Alle inzendingen over ouders

wat voelde ik mij groot toen ik voor jou de spoken onder het bed uit kon bezweren getik verklaarde in een luchtbel uit de warmwaterpijp rond twaalven die grote spin met uitgestreken gelaat lieflijk de tuin in bonjourde en ik, alleen ik hartkloppingen hoorde die deze heldendaden moediger kleurden…

de vader bewaakt zich als een fort een bastion van spanning en van dreiging mijn pijlen buigen krom nog voor ze zijn geschoten mijn boog is reeds verdord nog voor hij is gevormd en zinnen breken af nog voor ze zijn gesproken mijn woorden zijn te kort om vader te verstoten…

voor moeder Zoals mijn moeder met haar vingervlugge handen (bijna onzichtbaar voor een leek) een balletje van rechts naar links, omhoog, opzij, omlaag, zó in de pan, zo zie ik het een speler toch maar zelden doen. De afzuigkap en ik, haar enige publiek.…

Daar zat hij, in de stoel bij het raam glazig kijkend, thee verliezend uit zijn rechtermondhoek, weet ik nog in lichtblauwe pyjama, als bevroren kan je me horen -knikje- kan je me zien knik. Dan ga ik nu de ambulance bellen geen tegenwerping meer, na vier minuten werd hij opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht, zijn vrouw wist hij als…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

Aan tafel met z'n ouders Kijkt hij ademloos toe Hoe gruwelijk oesters Aan hun einde komen…

mama uw stilzwijgen uw verschijning zo grijs als vitrages ik heb u nodig, meer dan de begonia water was ik niet die kleine jongen die aan uw hand geluk zou brengen ik heb pindarotsjes meegebracht proef toch mama hoe het was doch uw neen schudden en wuivende stofdoek zien mij liever gaan…

heden zoveel jaar na dato versteen ik het beeld van mijn vader houw de lagen van zijn persoon tracht zijn wezen te plaatsen in een menselijk kader een postuur van ruimtelijke omvang gevoed door smakelijkheden een zuivere inborst gevormd door haast verborgen verleden gaven deze kleine man met humor en weinig woorden een ongekende…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

Was jij maar hier, dan kon ik vragen, wat denk jij? wat zal ik doen, tal van vragen, alle dagen, maar het is nu, en niet meer toen... Een duim omhoog, bemoedigend knikje, een perspectief, arm om me heen, was jij maar hier, met al je wijsheid, je bent er niet, ik ben alleen...…

Om haar te ontlopen hield ik van niemand. Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

bij het lezen van zijn naam klonk zijn stem ritselend in bontgekleurde bladeren van hoe het ging met het gezin nog wat nieuws onder de zon en of ik nog een beetje bad de Nobelprijs voor de vrede was zeker mij weer voorbijgegaan voor literatuur zult u bedoelen? bracht ik er slechts tegenin daar moest hij even over denken die bedoelde hij…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

Nu je er niet meer bent woon je in mijn hoofd en slaap je in mijn hart herinneringen aan jou zijn levend teder als een ontluikende bloem ragfijn als een pas geweven web ooit op een dag kruisen onze wegen komen wij elkaar weer tegen ik weet niet waar maar -wie weet- misschien…

jij liep niet het hele huis rond te roken de pijpen liepen rond altijd verloren op de vreemdste plaatsen terug te vinden, pijp in de koelkast werd gewoonte maar soms steeg de heerlijke tabaksgeur op na het kraken van de puntzak alsof de Semois naast de deur lag het strijken van de lucifer was een moment suprême toen jij vertelde tussen…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

een mooie, grote, stoere eik staat aan de eeuwenoude dijk in de lente met duizenden knoppen die popelen om uit de tak te ontspruiten en zomers: dan kun je het bloeien niet stoppen weelderig blad, het is niet te stuiten de herfst, guur en koud maar stram staat de eik geteisterd door regen en wind aan de dijk de wind waait, de storm oogst…

Mijn vader, God heeft zijn ziel nog niet, verstart verward in zijn verdriet van het ontglippen van zijn lief die wegsluipt als een dief niet omdat zij weg wil sluipen maar omdat ze niet meer terug kan kruipen naar wie haar zo bemint zo lang al.…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

ik had er even geen boodschap aan direct links, C1000 Volendamlaan recht doorfietsen richting Ockenburg, want mijn ouders liggen daar mijn moeder voor de eerste keer bovenop eindelijk zijn zij klaar en ik vind rust in visite mag de stilte genieten op de weg terug waar ik node koop om te overleven…

Zeven jaar geleden, al zoveel jaren terug, veranderde mijn leven, natuurlijk veel te vlug. Zekerheid werd angst, liefde langzaam haat, geluk ging over in verdriet, de redding kwam te laat. Nu zeven jaren later, gewend aan pijn en haat, afgesloten van mijn familie, hervind ik weer de draad. Toch denk ik vaak aan vroeger, die zorgeloze…

Naar contact werd niet gezocht Hij is van het zelfde hout gesneden De liefde die werd afgekocht Het onkruid werd gemeden De vraag naar het verleden M'n leven op de tocht Bevestiging die ik zocht Op eigen risico betreden De verloren weg weer terug gevonden Het gegunde respijt Met alle hoop weer heen gezonden Nu is hij aan het einde…

Je boze snoet, Je stampende voeten, Ik zie mezelf in klein formaat, Een glimlach in mijn gedachten, Ook al kijk ik nog zo kwaad. Dat mag niet! Nee niet doen!, "Mama is heel erg boos", Spreek ik op kwade toon, In mijn hart is het al vergeven, Ik hou van je, mijn zoon...…

Vader was een boeman, zo van mijn wil is wet en als je niet wilde luisteren, dan zónder eten naar je bed. Vader was een man, van heel erg weinig woorden, wanneer je hem dan niet begreep was 't suizen van z'n handen zo ongeveer 't énige wat je hoorde... Vader was een liefdeloze bruut die niets van kinderen wilde weten, maar ja, voorbehoedsmiddelen…

Als ik terug kijk, de maanden, de weken, kan het zo onwerkelijk zijn, herinnering als was het gister, en nog even groot de pijn. Wat verbaasd , en soms verbitterd, de wereld die draait door, in een hoog en razend tempo, al is niets meer als ervoor. We moeten doorgaan, met elkaar, samen sterk, en genieten van wat is, in de tijd dat we…

Met een geleende gieter Beregen ik de planten, Uit eigen tuin ontgraven, Op het graf van mijn ouders. Rust-zacht-plaats gevonden, Deze plek beseft Weerom gevonden wortels, En het blad ruist rust.…

Het is vier uur ‘s nachts Ik sta op Ruik weer die geur Die zet m’n wereld op z’n kop Stierend stuif ik binnen Met de angst in heel mijn lijf Discussie komt op gang Zijn kamer de plek waar ik even blijf Ouder zijn van een puber Doet zo vreselijk veel pijn En toch dat hele lieve kind Is helemaal van mijn Op weg naar zijn volwassenwording…

Ik ruik die geur… Onmiddellijk voel ik die zware steen in mijn maag Krijg geen hap meer naar binnen Míjn angsten moet ik overwinnen Waarom blowt hij is mijn vraag Ik ruik die geur……