Alle inzendingen over ouders

mama uw stilzwijgen uw verschijning zo grijs als vitrages ik heb u nodig, meer dan de begonia water was ik niet die kleine jongen die aan uw hand geluk zou brengen ik heb pindarotsjes meegebracht proef toch mama hoe het was doch uw neen schudden en wuivende stofdoek zien mij liever gaan…

heden zoveel jaar na dato versteen ik het beeld van mijn vader houw de lagen van zijn persoon tracht zijn wezen te plaatsen in een menselijk kader een postuur van ruimtelijke omvang gevoed door smakelijkheden een zuivere inborst gevormd door haast verborgen verleden gaven deze kleine man met humor en weinig woorden een ongekende…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

Was jij maar hier, dan kon ik vragen, wat denk jij? wat zal ik doen, tal van vragen, alle dagen, maar het is nu, en niet meer toen... Een duim omhoog, bemoedigend knikje, een perspectief, arm om me heen, was jij maar hier, met al je wijsheid, je bent er niet, ik ben alleen...…

Om haar te ontlopen hield ik van niemand. Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

bij het lezen van zijn naam klonk zijn stem ritselend in bontgekleurde bladeren van hoe het ging met het gezin nog wat nieuws onder de zon en of ik nog een beetje bad de Nobelprijs voor de vrede was zeker mij weer voorbijgegaan voor literatuur zult u bedoelen? bracht ik er slechts tegenin daar moest hij even over denken die bedoelde hij…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

Nu je er niet meer bent woon je in mijn hoofd en slaap je in mijn hart herinneringen aan jou zijn levend teder als een ontluikende bloem ragfijn als een pas geweven web ooit op een dag kruisen onze wegen komen wij elkaar weer tegen ik weet niet waar maar -wie weet- misschien…

jij liep niet het hele huis rond te roken de pijpen liepen rond altijd verloren op de vreemdste plaatsen terug te vinden, pijp in de koelkast werd gewoonte maar soms steeg de heerlijke tabaksgeur op na het kraken van de puntzak alsof de Semois naast de deur lag het strijken van de lucifer was een moment suprême toen jij vertelde tussen…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

een mooie, grote, stoere eik staat aan de eeuwenoude dijk in de lente met duizenden knoppen die popelen om uit de tak te ontspruiten en zomers: dan kun je het bloeien niet stoppen weelderig blad, het is niet te stuiten de herfst, guur en koud maar stram staat de eik geteisterd door regen en wind aan de dijk de wind waait, de storm oogst…

Mijn vader, God heeft zijn ziel nog niet, verstart verward in zijn verdriet van het ontglippen van zijn lief die wegsluipt als een dief niet omdat zij weg wil sluipen maar omdat ze niet meer terug kan kruipen naar wie haar zo bemint zo lang al.…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

ik had er even geen boodschap aan direct links, C1000 Volendamlaan recht doorfietsen richting Ockenburg, want mijn ouders liggen daar mijn moeder voor de eerste keer bovenop eindelijk zijn zij klaar en ik vind rust in visite mag de stilte genieten op de weg terug waar ik node koop om te overleven…

Zeven jaar geleden, al zoveel jaren terug, veranderde mijn leven, natuurlijk veel te vlug. Zekerheid werd angst, liefde langzaam haat, geluk ging over in verdriet, de redding kwam te laat. Nu zeven jaren later, gewend aan pijn en haat, afgesloten van mijn familie, hervind ik weer de draad. Toch denk ik vaak aan vroeger, die zorgeloze…

Naar contact werd niet gezocht Hij is van het zelfde hout gesneden De liefde die werd afgekocht Het onkruid werd gemeden De vraag naar het verleden M'n leven op de tocht Bevestiging die ik zocht Op eigen risico betreden De verloren weg weer terug gevonden Het gegunde respijt Met alle hoop weer heen gezonden Nu is hij aan het einde…

Je boze snoet, Je stampende voeten, Ik zie mezelf in klein formaat, Een glimlach in mijn gedachten, Ook al kijk ik nog zo kwaad. Dat mag niet! Nee niet doen!, "Mama is heel erg boos", Spreek ik op kwade toon, In mijn hart is het al vergeven, Ik hou van je, mijn zoon...…

Vader was een boeman, zo van mijn wil is wet en als je niet wilde luisteren, dan zónder eten naar je bed. Vader was een man, van heel erg weinig woorden, wanneer je hem dan niet begreep was 't suizen van z'n handen zo ongeveer 't énige wat je hoorde... Vader was een liefdeloze bruut die niets van kinderen wilde weten, maar ja, voorbehoedsmiddelen…

Als ik terug kijk, de maanden, de weken, kan het zo onwerkelijk zijn, herinnering als was het gister, en nog even groot de pijn. Wat verbaasd , en soms verbitterd, de wereld die draait door, in een hoog en razend tempo, al is niets meer als ervoor. We moeten doorgaan, met elkaar, samen sterk, en genieten van wat is, in de tijd dat we…

Met een geleende gieter Beregen ik de planten, Uit eigen tuin ontgraven, Op het graf van mijn ouders. Rust-zacht-plaats gevonden, Deze plek beseft Weerom gevonden wortels, En het blad ruist rust.…

Het is vier uur ‘s nachts Ik sta op Ruik weer die geur Die zet m’n wereld op z’n kop Stierend stuif ik binnen Met de angst in heel mijn lijf Discussie komt op gang Zijn kamer de plek waar ik even blijf Ouder zijn van een puber Doet zo vreselijk veel pijn En toch dat hele lieve kind Is helemaal van mijn Op weg naar zijn volwassenwording…

Ik ruik die geur… Onmiddellijk voel ik die zware steen in mijn maag Krijg geen hap meer naar binnen Míjn angsten moet ik overwinnen Waarom blowt hij is mijn vraag Ik ruik die geur……

Het laatste beetje liefde Drijft als een schip in mijn ogen Jouw woorden en daden, verwoestende golven Lieten het leeg en verlaten achter, elke keer Jaren later toen alles was verborgen onder het leven kwamen schatzoekende duikers ik zei ze dat er niets meer was Zodat niet ook zij verdronken in jouw woede…

Een zelf gemaakt cadeau, een knuffel en een zoen, proficiat met vaderdag, wat zou ik dat graag doen. Zwijgend sta ik bij je graf, en leg een bloemetje neer, het zegt niet wat ik zeggen wil, er is nog zoveel meer. Al is het dan niet tastbaar meer, je bent dichterbij dan ooit, mijn lieve pap, ik hou van je, en dat verandert nooit...…

Ik ging naar moeder om haar terug te zien. Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en leeg, als keek zij naar de verre overzijde van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien - toen ik daar stond op het gazon, pils gedronken in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid - misschien zou…

vroeger liep ik aan mijn vaders hand later waren de rollenomgekeerd toch bleef hij gewoon mijn vader en ik zijn vergrijzend kind…

Het regent maar de merels zingen ik fiets mijn zorgen weer naar huis dit zijn de nadagen van 'thuis' zij zegt aldoor dezelfde dingen al zou ik 't nét zo vaak herhalen geen papegaai snapt nachtegalen…

hij heeft zijn jas van duizend dagen aan touw verhangen huid en huis verkocht voor kostbaar diamant loepzuiver van het eerste water als dagelijks brood eet hij groen gif een rubberen slang tussen zijn metalen lippen ademt solderend gas in keel en longen binnen zijn mond smeedt stof en zand nu is mijn vaders…