Alle inzendingen over emoties

Wit wordt weer de wereld, stil en zacht het licht, glimlach die de wolken schrijft tot een gedicht. Wit wordt weer de wereld, dekt geluiden toe, zacht worden de harten van het zoeken moe. Wit wordt weer de wereld, alle hardheid wijkt, kinderogen glanzen, niets is wat het lijkt. Wit wordt weer de wereld, laat ons hoopvol zijn, even…

Zal ik ooit bang zijn Als mijn gezondheid uit balans raakt? Zou ik altijd boos blijven Als mijn vriendin het uit maakt? Zal ik ooit bedroeft zijn Als mijn dierbaarste me niet meer zou beminnen? Zou ik altijd blij blijven Als mijn lot oneindig bleef winnen? Zal ik ooit verveeld zijn Als mijn kraag te wit lijkt? Zou ik altijd neerslachtig…

Tijden en woorden volgen elkaar naar de rand van twijfel en vragen. Waar iedereen angstig kijkt naar de diepte die niet meer verlaten lijkt en waaruit naamloze schaduwen omhoog klimmen als in een voorstelling die geen droom meer kan worden. Waar alles slapeloos wacht op boodschappers. Van de verloren tijd en rampspoed die een stilte…

. ik ontdekte een stap opzij aan iets nieuws gelijk terwijl het slijk aan mij zoog bij vallend tij .…

Depressiviteit, ziekte van deze tijd 't beeld, de illusie, de wanhoop, wroetend in je ziel, ach, een bijkomstigheid, kop op, stel je niet aan, 't komt wel weer goed, zeiden zij, onwetend onbeschaamd Zonde toch van die meid, ze kon ook nergens tegen…

Eventjes niet ff geen zin even laten gaan geen plus maar min. Nu even niet laat alles maar op zijn beloop, ’t komt vanzelf goed is tenminste waar ik op hoop, dus laat me maar.…

De zon schijnt door de ramen. Wij zitten samen binnen. Ieder zijn gedachten. Ieder zijn eigen verhaal. De lucht is vredig. Muziek galmt in mijn hoofd. Mijn verhaal is lang. Een tragedie van bloed en pijn. Maar met het zonlicht in mijn ogen. En de warme, troostende lucht, Kan ik onmogelijk niet gelukkig zijn.…

Woorden, onuitgesproken Over en weer Verlangen, onrust Wanneer meer? Wie ben jij? Is dit hoe? Vragen, teer Onrustig verlangen Over, dan toch weer Onuitgesproken woorden Wanneer?…

Stil, gewoon geen woorden. Stil, niet altijd praten. Stil, en voelen wat ik voel. Stil, niets zeggen. Stil, samen stil…

Zou je me kunnen zien dan was het in dezelfde kleuren als in het vorig jaar het voelt nog net als toen ik ben niet veel veranderd misschien mijn haar dat grijzer is dan ooit de tuin ligt er nog net zo bij veel vogels die mij vergezellen de rust daalt neer in jouw geliefde boerenland december, donker in mijn hart herinneringen, die…

Wil nergens meer onzichtbaar zijn dan in jouw hart, nu het voorbij is spelen de zielen, met de westenwind rivieren, langs bordelen zo wild omhels je mijn troostdrift harteloos, bijna zonder te vrezen.…

Staren met slapeloze ogen die drinken wat ze vinden in de tere stilte van wachtende dromen. Gevangen in het web van de aarzelende tijd die alle echo's vangt en woorden bedekt als waren ze eenzame boodschappen en gebeden van schimmen die elke droom stelen. Zielloos vragen ze de dood om een moment dat ze kunnen bewaren als deze nacht…

Het gaat er niet om hoe ijverig U bent maar wat het doel is van uw ijver Het Bijtje wordt 'Geprezen' maar de Mug krijgt een 'klap'…

Een roodborstje op zijn best een winters terrasje en sneeuwvlokjes doen de rest…

Als ik jou niet kan zien En als ik jou niet kan vertellen Je niet kan laten voelen en niet kan laten horen zelfs mijn ogen niet kan laten spreken om jouw angsten te delen voordat je op de vlucht slaat dan is het zo kansloos lief rest ons te wachten op een dag als morgen stil leven…

De dagen gaan van kort naar korter de zon landt niet meer in mijn tuin moet ik verhuizen…

Jouw hoofdstem kopte de angst tussen rivieren, rond jouw tepels kampeerde, hongerde gebruind het restje van mijn leven, maakte jij mij, oefende dit uitzicht verloren in meervoud jouw zwijgen en hunkerend verlangen, gaf jij mij aan tijdens het duisteren der dagen.…

Dolend op golven van gedachteloze uitingen in verstoorde bewegingen drijvend verloren in droefheid om wat was en zal zijn of nooit gebeuren gaat Een sprankje hoop diep smachtend naar het oppervlak laat het toe breek door verzeng de koude van kille onrust nu hoopvol Liefde is geworden en zal zijn…

Jouw ogen zoeken mij Terwijl mijn ogen Trachten jou te vinden Een identiek verlangen Naar elkaar Een verlangen naar warmte Naar liefde en genegenheid Naar een arm om je heen Zonder woorden Een woordloos begrijpen Een onpeilbaar Niet te doorgronden moment - In stilte Een kus - Mooi - Om te bewaren…

de winterkoude bijt door de huid van de dakloze die op straat leeft en enkel een dun dekentje beschermt hem tegen de kou terwijl wij warm binnen zitten huil ik tranen om de kinderen wier leven de straat is…

Ik heb zijn ringen nauwgezet geteld nog zo jong en al geveld…

De sloophamer ging door onze relatie Met een enorme dreun Het enige wat ik nu nog doe of niet Gaat gepaard met veel gekreun De klap was een daalder waard maar voor ’t stof opgetrokken was, wist ik dat alles niets meer was dan Gebakken lucht!…

Is het nog herfst of hoe zit dat met de vogels vliegen ze vrolijk in de lucht of moet ik ze elders zoeken ligt er nog ergens een droom onder een oude steen of is het mijn hand op een verkeerde plek ver van mijn hart moet ik gaan geloven dat het werkelijk anders kan dat het nu anders gaat gebeuren.…

vandaag speel ik mijn mooiste lied ik tast de juiste toetsen als zachte haartjes op je huid jij hebt mij in 't licht gezet vandaag zing ik geen afscheid ik hield je dicht bij mij al was het in een droom we speelden ons weer vrij…

Je trekt mijn aandacht wat voor grote bladeren zeg je ja zeg ik je ogen hechten zich aan al die bladeren je zou ze willen rapen één voor één je trekt mijn aandacht wat voor grote bladeren zeg je ja zeg ik je ogen hechten zich aan al die bladeren toch raap je er maar één…

Mag ik je troosten fluistert de wind ze antwoordt niet ligt in bed met haar hoofd verscholen onder het kussen wat plukjes haar springen er krullend onder uit de wind weet wel haar met rust laten is nu het beste tot de hoofdpijn verdwenen is wacht geduldig tot er beweging in komt in het bed zodra dat gebeuren gaat zal die haar als…

Soms is 't wijs, goede raad op te volgen, want voor je 't weet zijn de rapen gaar.…

Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik weer hoe ik naar warmte hunker, hoe zoveel niet echt gelukkig maakt omdat de honger en de dorst veel groter zijn dan wat voedsel en drank kunnen stillen. Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik hoe een helder lied tot diep in mijn ziel klinkt en daar…

Zoals een arend die het nest verlaat, zo laat mijn geest het lichaam langzaam los. En zwevend over vroegere huizen en tuinen, nog steeds doordrenkt van de heimwee van weleer, spoed ik mij langs lanen van schoonheid en voorbij verdriet naar het langzaam dalend avondrood.…

Geen groter deemoed neigt zich meer dan sneeuwklokjes in de eerste sneeuw…