Alle inzendingen over tijd

Machtigste verleidster! wufte mode! Godheid, duivelin! of, toveres! 't Mensdom stort met drift naar uw pagode, Boeit zijn oor aan uwe orakelles. Gij verwint elks hart, in spijt der reden, 't Zij ge zulks door macht of list bestrijdt; En verdedigt alle uitsporigheden, Daar gij zelf 't uitsporigste wezen zijt Straks, na de eerste…

zij hebben stilte langdradig gemaakt uit hun gespreksstof was al lang geen goed garen meer te spinnen handen schikten bloemen zonder hart in vaal licht dat de kleuren versluierde en vorm geen schaduw gaf het mooie patina van liefdevol gebruik verdofte en straalde nog amper zijn warme toegenegenheid uit nog zien zij elkaar maar…

een winterslaap wil hij zoals de New Horizons die langs Pluto scheert om energie te sparen een lange diepe slaap die hem een winter lang bevrijden zal van de slapeloze versteende nachten zonder kletterende regen op nat plaveisel zonder zijn wankele moeder op de keien die vergeefs houvast zoekt zonder het kind dat naar bed…

getekend door de tijd weliswaar goed gespeeld maar tóch... 'warmte vergt jaren groei' schreef de dichter Willem Hussem ooit eens en inderdaad is hout onontbeerlijk voor iets van warmte suggestie is veelzeggend en verwarrend vooral en het zet je dikwijls op het verkeerde been zo ook dit gedicht hoop ik…

Het hart blijft jong en wordt niet oud, Wanneer 't zich fris en open houdt Om al wat menslijk is te voelen, Te voelen wat een kind verblijdt, En wat er door de geest moet woelen Eens jonglings, in zijn schoonste tijd. Die zijn verleden in zich draagt, Blijft jong, al is hij welbedaagd, En wekt der jonkheid geen mistrouwen.…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…

Langzaam sluipt de avond nader 'n jas van duister En luister de merels laten nog van zich horen een slotzang Ik ben bang dat woorden blijven steken in m'n keel... Een dichter is ook.... maar een mens.…

Het is veel te vroeg. Het leven schreeuwt. Onze tijd versnelt. Klokken waarschuwen. Onze tijd vertraagt. De dood fluistert. Nu is het veel te laat.…

in gekortwiekte tijd waar steeds meer punten de vloer aanvegen met komma's de punten van rust creëren we tussen puin en pijn een sprong in het duister steentjes ketsen over het water om de grote afstand te overbruggen komma's kleuren op de verdwenen vernislagen in gekortwiekte tijd ademen we het broze leven in en uit…

We vroegen hoe laat komt de dood voorbij en ze zeiden we weten het niet, alles is voorbestemd nu en hier dus we weten het niet. Waarom is het zo stil verbaasden we ons, zelfs de klokken slaan hun notie van tijd niet. Alle uur zonder waarheid is stilgezet, zeiden zei. ------------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid…

Nog liggend in mijn bed hoor ik vogels fluiten Het lijkt alsof ze roepen kom naar buiten Daar waar de bloesem zich al uit de knoppen vecht De vroege ochtendzon de mist verslaat De bomen nog kaal zijn, hun bladeren nog verborgen De lente zich voorzichtig toont door bloemenpracht De hitte van de zomer in het verschiet Vannacht heeft de klok…

De herinnering is de ultieme duiding dat iets niet meer terugkomt, het in het verleden huist hoe ik ook tuur, wat ik ook schrijf men is overleden gebeurtenissen van het verleden zijn nog slechts beelden in mijn verdrietige hoofd…

lagen deze kleren hier al? achtergelaten in naakte ademhaast we kunnen ten halve keren een kam door het verwarde haar halen dat maakt ons bed niet onbeslapen maakt het betredene niet maagdelijk zelfs de vroegste ochtend gaat slapen eindigt met slangen en snoeren gevangen is de tijd van het moment voorbijgaand als…

Een goede morgen met. Want zonder is zo kaal. Een leven bij de dag. Een welkom met een warm onthaal. Een goede morgen zonder zorgen. Een open deur met een blij gezicht. Die glimlach niet verborgen. Een zonnetje dat straalt in het volle licht. Iedere morgen brengt iets nieuws en wil goed doen aan iedere mens. Goede morgen aan wie…

ver van het rumoer zwaait met dunne armen de oude tijd aan de grond geklonken in het licht van de zon baadt de krassende tram stap in snel blijf maar zitten stap nu uit ga door van a naar b aan puffende lijven kleeft de warmte in krap bemeten tijd de waarheid ongeziene drenkeling verder weg niet vooruit een bleek witte stip…

Eens zal ons veilige huis verdwijnen. Aan de grond gelijk gemaakt. Eens zullen wij er niet meer zijn. Door nieuwe tijden ingehaald. Eén voor één zullen we afscheid moeten nemen. Machteloos zullen we voor vallende muren staan. Met tranen in onze ogen. Maar vandaag. Vandaag wrijf ik de tranen uit mijn ogen. Vandaag is mijn tijd nog niet gekomen…

Vandaag vang ik zonnestralen. Met open armen. De lente is vandaag begonnen. Vandaag volg ik mijn gevoel, met de snelheid van het licht. De wereld draait door. De tijd staat stil. Vandaag vang ik zonnestralen.…

in nauwe stegen staan nog oude huizen van hout en witgekalkt leem het stinkt daar nog naar kip dronken kip in lokaal bier gekookt de ranke boot vaart nog naar de nabijgelegen brede rivier op de heuvel schittert nog de zon op de gouden koepel van de pagode de mensen branden er nog wierook vrouwen bidden om een kind…

Er ligt een appel op een schaal voor een open raam- als hij zou kunnen denken zou die appel denken: is dit nu beurs, zo n doof gevoel... hij is nog zoet, maar hij wordt al moe zoals alleen een appel moe kan worden, hij rimpelt en verkleurt, het is een warme dag, niets grijpt om zich heen en niets gebeurt en een hand pakt hem op,…

krakend kuieren ze langs oude bomen daar waar het leven tot in de wortels raakt kalm ademen ze beetje bij beetje vooruit tot halverwege terug naar hun houvast-huis ze reizen terug in een zacht zoemende tijd de lichte weemoed vaart peinzend met hen mee…

ze staan daar maar en zullen nooit meer hijsen oude kranen dik onder het roest ongeordend terzijde geschoven in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van de tijd en in blessuretijd nog even mogen blijven…

De toekomst van gisteren, is heden vandaag geworden. Vandaag wachten nieuwe mogelijkheden, die gisteren onmogelijk konden bestaan. Mensen communiceren als nooit tevoren. Wanneer het straks licht wordt, wordt ook de nacht weer morgen. Ondanks alle sombere voorspellingen, krijg ik dan weer zin om op te staan. Nieuwsgierig…

wat is overgebleven van weerzien en wederhoor   sinds grijze regen de periode die we 'voorlopig' noemden in hemelwater verdronk   het hart meer heeft gedragen dan 'n kinderhand aan knikkers   honger is gevoed met ontberen, eenparig in rechte lijn   volkomen voortdurend, nergens halverwege   terwijl leeftijd passeert en onze ogen dichten…

Vandaag ga ik mijn tijd vertragen. Chronos laat ik chronologisch blijven. Wat ik doe wordt gewoon op tijd gedaan. Vandaag ga ik onze tijd vertragen. Vandaag stap ik in de tijd van Kairos. In de tijdloze tijd van ons gevoel.…

ginds gaat een fietser mank op wielen zonder schoen hoe krijg je een oude Teflonpan schoon zonder schuren een zondag gevuld met onbewandelbaar weer dan gaat weggooien van rommel moeilijk door dode handen kijk, een bouwvakker die leegte met voegwerk vult treinen met vertraging als voorschot op eindeloze ruimte sterren die je nooit…

ik besta ter plekke in de vouw van het moment in waar te nemen waarheid afzonderlijk, voortdurend misschien verplaats ik te weinig, onderling al denkend en tussentijds staande gehouden zonder vaste woon- of verblijfplaats…

Onze druppels vallen één voor één, zoals het tikken van een oude klok. De allerlaatste druppel wacht. Wij mensen houden onze adem in. Klokkenmakers kijken angstig toe. De nieuwe klok loopt veel te snel. Onze oude klok staat vaak stil.…

let op Silverbeck de pronte uit Kluisbeke die wars van lust en gebrek de aarde proeft en nietsontziend opbouw,koppeling en onderdanigheid verwoest Kende je Silverbeck die eens het boek las over dingen die voor de dood uit maar blijven groeien en zij daar een van was de woekering, het ongeremde dat plots verstomde En nu, voorbij geen…

chaos geordend kruimels weggewoven de stofjes verstoven hangend in de lucht de neergedaalde tijd laat restjes op de tafel van lijfsbehoud... het verval geeft de nasmaak van gisteren beklemmend weer…