Alle inzendingen over lichaam

op het balkon van mijn fantasie aanschouw ik heimelijk van achter mijn mannelijk masker het groeiend genot puilend en buigend, zacht rustend op haar dijen scheppen haar borsten een brug met tere pijlers het hoofd met lang getouwd haar neigt voorwaarts de spreidende draden verbergen deels haar aanzuigend rose met zuchtende…

Esthetische chirurgie Volgens velen heeft ouder worden zijn charme het vreet echter van aangezicht tot diep in de darmen gestaag woekert afbraak en verschrompeling voort wat eens jong elastisch mooi en strak weer gegeven hangt slapjes heeft slechts de functie verder te leven toch blijft de mens zich verzetten en wil de tijd keren verzamelde…

Wat is het leven toch vreselijk hard, wat kan het ineens een klap krijgen. De ene dag vrolijk en blij, de volgende weet je niet meer hoe je het hebt. Ineens wordt het je verteld het leven in je buik is niet meer. Hoe je verder moet dat weet niemand. Maar de pijn die blijft. Ze vertellen je alleen dat het moet, verder met je leven gaan.…

Ik kan me verbeelden een geduldig landschap te zijn, dat in de winter wacht op andere tijden. De werkelijkheid is anders. Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

De lach verbeten tot een grimas grijnst naar stekels en grijze krullen gebeten door de jaren snijden tanden de tijd in wat ooit een wasbord was ooit was ik hem nu ben ik mij het kind speelt verstoppertje de oude boom buigt…

op afstand heb je makkelijk praten stuipen terwijl we door de vuurlinie moeten kruipen ieder legt zout op eigen slakken en z'n eigen booby-trap de geest ziek het lichaam moet geholpen verkeerd moment en verkeerde plek en we zagen het niet aankomen wie het wel zag kon het niet verhinderen angst maakt het erger slechte vrienden waar eindigt…

Ik heb ze: van die wappervoeten Ben veel te mager, lang en plat Met op mijn rechterwang een wrat Een neus vol bruine zomersproeten Ik heb ze : Piekig steile haren Te dunne benen, zo gênant (Wat ben ik mooi in dromenland) 't gaat over, maar na hoeveel jaren? Ik heb ze: knokig schriele knietjes En elke jongen lacht me uit Zijn blik verraadt…

De warmte ontstaat van binnenuit trekt langzaam naar het hoofd explosies blijven gelukkig uit. Een wáterval komt, als beloofd. ik lijk warempel wel als door de zon gestoofd. Het ganse lijf wordt nu bedekt door eerst kleine, later grote druppels zweet. Drijfnat met rode kop maar wachten tot het wegtrekt want ik weet net als anderen, ben…

ik heb nooit kunnen wennen aan dat ik niet met bier mee kan vloeien niet met gas uit een vulkaan kan stijgen niet hiroshima naar de maan kan stralen ik zit met een maag die borrelt met beteerde longen die nahijgen een hoofd dat alle kanten uit holt met een penis die niets wil dan stijgen ik zit met een lichaam als doorkijkraam waar de schoonste…

Wanneer ik in de spiegel kijk, Dan staar ik in een aangezicht Dat mij nog nauwelijks herkent: Een maanlandschap Met kraters en ravijnen Die ik nooit eerder had gezien. Nee, dit is geen gezicht En hier moet dringend wat gebeuren: Dus ga Ik nog vandaag Een nieuwe spiegel kopen.…

De spiegel is mijn vijand, van maten word ik bang. Dit is geen bevlieging, ik denk dit al heel lang. Zonder een blik in de toekomst, kijk ik alsmaar achterom. Ik kan er niet meer tegen, wil mooi zijn en niet stom! Maar iemand gaf mij goede raad, die ik nooit vergeten zal; Iedereen is anders, dus klim altijd uit het dal...…

In navolging tot vele groten die niet meer voldoen aan de visuele normen heb ik zojuist besloten om mij plastisch te laten vervormen De ogen eens flink laten tillen een onsje botox in mijn kin de huid strakker om de billen en mijn buik is niet naar mijn zin Een klodder vet in de lippen een schep siliconen in de borst kraaienpoten weg laten…

zo klom ik op Vogeleiland at de kwarteleieren met de aalscholver op mijn erectie sprong in bramenstruiken en likte de doornen naakt als ik was schuurde ik mijn huid spoot mijn zaad tussen kroos en karper omarmde de wezel en hermelijn en sliep de zeven dagen totdat ik naar huis moest we eten spruitjes, zei moeder mijn broers likten…

Zomaar een hittegolf In mijn lijf, in mijn tuin Dat was het meisje dat Zomer heette. Ze rookte. Ze zoende zo lekker, dat zeker 2 jaar nadat ik gestopt was ik altijd nog smachtte naar haar ziltroze tong. En de smaak was ongenaakbaar. Zinderende Zomer met je vleugels, je vreugde je visie, je zorgen Je was het gewoon. Ik smeekte…

Zoals in tulpen de lente loslippig wordt, zo zomer jij mijn lenden vol.…

Diep in mezelf heb ik vrede gevonden zonder symbolen van verre gezonden langs lange lijnen van leugens gehouwen uit vette woorden tot bijbels gebrouwen. Dicht bij mezelf heb ik liefde ervaren weg van die stenen, groteske gebaren in zachte, warme soms droevige ogen vér van die keiharde preekstoelbetogen. Mensen zijn mensen, zijn warmtelijk…

Sproeten zijn als een liefdesbrief in braille geschreven. Geblinddoekt blijven ze nog op het netvlies kleven met één conclusie: Ze zijn liever dan lief...…

het kon echt niet meer ik moest zo'n winkel in tussen al die stellen zoeken naar zonder hakken, zonder punten zegt dat meisje deze heb ik alleen nog in negenendertig en een half moeiteloos schiet ik in twee vriendjes van suède korte ritsjes opzij na een paar dagen lopen nog steeds geen schaafplekken zo simpel is het dus…

Altijd zal ik voor je zorgen, op handen dragen, réken maar. Maar met elk pondje wat ze aankomt valt die belofte nu wat zwaar. Want met de jaren die ze samen doorbrengen in de huwelijkse staat bárst ze bijna uit haar voegen dus is 't te hopen dat hij het laat, haar werkelijk van de grond te lichten!…

Ik groet je en je aait mijn paarse jas daarom wou ik heel even dat mijn huid van donkerlila was.…

Er zijn toch van die dagen, ze staan ból van activiteit dan word ik bijkans gedrágen en voel ik heel geen spijt da'k de vorige dag niks deed. Die dagen vliegen om.... Er zijn ook van die dagen die deel 'k maar door twee, ik doe een beetje wél wat en ook een pietsie néé, die dag is voor mezelf. Die dagen zijn te kort. En ook zijn…

leven hoeveel tijd ben ik kwijt met het plannen van leven en noteren en alle andere beslommeringen nu eenmaal noodzakelijk als papier en balpoints die het ritme vastleggen in de eindeloze stroom de zinnen vullen ongewild de breedte van het papier het einde van de bladzijde staat gelijk aan leven vastgelegd maar hoeveel tijd voor verbeteringen…

Terwijl ik nog droom van dat strakke gieren signalen door mijn lijf mijn spiegelbeeld vloekt nu elke verwachting struikelt over mijn zestigjarig verblijf een berekende kans de helft erbij word ik gewassen…

Mijn verbeelding sleurt mij mee Onthutst in mijn ideeënstroom Daar ik dit amper kan bevatten En ik hier wakker over droom Mijn traag besef drijft mijlen ver Achter mijn kennis van het feit En zal pas tot wasdom komen Na ongemerkt verstreken tijd Ik betwijfel toch mijn vondst Die zo macaber is gebleken Terwijl ik alle woorden zoek…

vooropgezet in stilte der stilte plat uitgestrekt een etmaal lang genieten van niets en niemand om zich heen niet bang geen afscheidslied geen afscheidskus warm drijvend zalig zweven afgezonderd buiten alle kilte om daarna wederkeren naar het zalig leven…

Ik wil geen liposuctie en ook geen siliconen ik wil gewoon in dit lichaam nog heel veel jaren blijven wonen. Ik lijk wat op een hangbuikzwijntje met veel te korte beentjes maar zat ik bij zo'n plastisch chirurg dan zweette ik zeker winterpeentjes. Ik hoef nooit naar een kapper mijn krullen zijn mooi recht ik ga ook nooit op dieet, want…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

nycticorax/nachtrave als alle auto’s zwijgen loop ik de velden in en schrik: een sprinkhaanvogel achter mij is tegendraads in dit seizoen van ver van over de rivier gekomen en waadt mijn dode hoeken in en uit doorlopend knikken hij en ik: wij staan op iemands rode lijst wij gaan de weg van alle vlees ------------------------------…

Er ligt een mooi evenwicht Een eigen, klare taal In het menselijk gelaat Die het gemoed lezen laat Achter een onderhuids web van spieren Zoals angst mond en oog openspert Een vrouw toont het nog wat meer Hoewel hun vetlaag alles weer effent De snelle opgetrokken wenkbrauw Een bijna onzichtbare groet Vertraagt als ze over de wieg buigt…

De speler kent zijn gelaat door en door Heeft elke lijn en plooi en rimpel De ronding van het jukbeen In een bolle spiegel verlicht Dan strijkt hij door het haar dat wijkt Onder een toevloed van hormonen Enkel een besneden puber Kan aan dit lot ontkomen…