Alle inzendingen over lichaam

Wanneer ik in de spiegel kijk, Dan staar ik in een aangezicht Dat mij nog nauwelijks herkent: Een maanlandschap Met kraters en ravijnen Die ik nooit eerder had gezien. Nee, dit is geen gezicht En hier moet dringend wat gebeuren: Dus ga Ik nog vandaag Een nieuwe spiegel kopen.…

De spiegel is mijn vijand, van maten word ik bang. Dit is geen bevlieging, ik denk dit al heel lang. Zonder een blik in de toekomst, kijk ik alsmaar achterom. Ik kan er niet meer tegen, wil mooi zijn en niet stom! Maar iemand gaf mij goede raad, die ik nooit vergeten zal; Iedereen is anders, dus klim altijd uit het dal...…

In navolging tot vele groten die niet meer voldoen aan de visuele normen heb ik zojuist besloten om mij plastisch te laten vervormen De ogen eens flink laten tillen een onsje botox in mijn kin de huid strakker om de billen en mijn buik is niet naar mijn zin Een klodder vet in de lippen een schep siliconen in de borst kraaienpoten weg laten…

zo klom ik op Vogeleiland at de kwarteleieren met de aalscholver op mijn erectie sprong in bramenstruiken en likte de doornen naakt als ik was schuurde ik mijn huid spoot mijn zaad tussen kroos en karper omarmde de wezel en hermelijn en sliep de zeven dagen totdat ik naar huis moest we eten spruitjes, zei moeder mijn broers likten…

Zomaar een hittegolf In mijn lijf, in mijn tuin Dat was het meisje dat Zomer heette. Ze rookte. Ze zoende zo lekker, dat zeker 2 jaar nadat ik gestopt was ik altijd nog smachtte naar haar ziltroze tong. En de smaak was ongenaakbaar. Zinderende Zomer met je vleugels, je vreugde je visie, je zorgen Je was het gewoon. Ik smeekte…

Zoals in tulpen de lente loslippig wordt, zo zomer jij mijn lenden vol.…

Diep in mezelf heb ik vrede gevonden zonder symbolen van verre gezonden langs lange lijnen van leugens gehouwen uit vette woorden tot bijbels gebrouwen. Dicht bij mezelf heb ik liefde ervaren weg van die stenen, groteske gebaren in zachte, warme soms droevige ogen vér van die keiharde preekstoelbetogen. Mensen zijn mensen, zijn warmtelijk…

Sproeten zijn als een liefdesbrief in braille geschreven. Geblinddoekt blijven ze nog op het netvlies kleven met één conclusie: Ze zijn liever dan lief...…

het kon echt niet meer ik moest zo'n winkel in tussen al die stellen zoeken naar zonder hakken, zonder punten zegt dat meisje deze heb ik alleen nog in negenendertig en een half moeiteloos schiet ik in twee vriendjes van suède korte ritsjes opzij na een paar dagen lopen nog steeds geen schaafplekken zo simpel is het dus…

Altijd zal ik voor je zorgen, op handen dragen, réken maar. Maar met elk pondje wat ze aankomt valt die belofte nu wat zwaar. Want met de jaren die ze samen doorbrengen in de huwelijkse staat bárst ze bijna uit haar voegen dus is 't te hopen dat hij het laat, haar werkelijk van de grond te lichten!…

Ik groet je en je aait mijn paarse jas daarom wou ik heel even dat mijn huid van donkerlila was.…

Er zijn toch van die dagen, ze staan ból van activiteit dan word ik bijkans gedrágen en voel ik heel geen spijt da'k de vorige dag niks deed. Die dagen vliegen om.... Er zijn ook van die dagen die deel 'k maar door twee, ik doe een beetje wél wat en ook een pietsie néé, die dag is voor mezelf. Die dagen zijn te kort. En ook zijn…

leven hoeveel tijd ben ik kwijt met het plannen van leven en noteren en alle andere beslommeringen nu eenmaal noodzakelijk als papier en balpoints die het ritme vastleggen in de eindeloze stroom de zinnen vullen ongewild de breedte van het papier het einde van de bladzijde staat gelijk aan leven vastgelegd maar hoeveel tijd voor verbeteringen…

Terwijl ik nog droom van dat strakke gieren signalen door mijn lijf mijn spiegelbeeld vloekt nu elke verwachting struikelt over mijn zestigjarig verblijf een berekende kans de helft erbij word ik gewassen…

Mijn verbeelding sleurt mij mee Onthutst in mijn ideeënstroom Daar ik dit amper kan bevatten En ik hier wakker over droom Mijn traag besef drijft mijlen ver Achter mijn kennis van het feit En zal pas tot wasdom komen Na ongemerkt verstreken tijd Ik betwijfel toch mijn vondst Die zo macaber is gebleken Terwijl ik alle woorden zoek…

vooropgezet in stilte der stilte plat uitgestrekt een etmaal lang genieten van niets en niemand om zich heen niet bang geen afscheidslied geen afscheidskus warm drijvend zalig zweven afgezonderd buiten alle kilte om daarna wederkeren naar het zalig leven…

Ik wil geen liposuctie en ook geen siliconen ik wil gewoon in dit lichaam nog heel veel jaren blijven wonen. Ik lijk wat op een hangbuikzwijntje met veel te korte beentjes maar zat ik bij zo'n plastisch chirurg dan zweette ik zeker winterpeentjes. Ik hoef nooit naar een kapper mijn krullen zijn mooi recht ik ga ook nooit op dieet, want…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

nycticorax/nachtrave als alle auto’s zwijgen loop ik de velden in en schrik: een sprinkhaanvogel achter mij is tegendraads in dit seizoen van ver van over de rivier gekomen en waadt mijn dode hoeken in en uit doorlopend knikken hij en ik: wij staan op iemands rode lijst wij gaan de weg van alle vlees ------------------------------…

Er ligt een mooi evenwicht Een eigen, klare taal In het menselijk gelaat Die het gemoed lezen laat Achter een onderhuids web van spieren Zoals angst mond en oog openspert Een vrouw toont het nog wat meer Hoewel hun vetlaag alles weer effent De snelle opgetrokken wenkbrauw Een bijna onzichtbare groet Vertraagt als ze over de wieg buigt…

De speler kent zijn gelaat door en door Heeft elke lijn en plooi en rimpel De ronding van het jukbeen In een bolle spiegel verlicht Dan strijkt hij door het haar dat wijkt Onder een toevloed van hormonen Enkel een besneden puber Kan aan dit lot ontkomen…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…

het afschrikwekkende wezen gaat stil zijn eigen gang vleugellam geboeid sla ik zijn bewegingen die niets aan het toeval overlaten naarstig gade met vaste hand stopt de verschijning alle lichaamsgaten dicht de mond krijgt een prop watten in de neus tampons de ogen afgeplakt de oren tot de rand gevuld met een snel hard wordende substantie…

verloren tussen de ingewanden organen werkend op eigen kracht er is een oorlog gaande ik ontvang van het front verwarrende berichten de storm van longen gaat over de rivieren van het hart emoties tekken op en slaan neer en waar vandaan die brandende pijn ik sta als een god toe te kijken waar ga je heen in die boot van zacht leer een…

Als ik jouw schoonheid zie als jij je aan mij toont ben ik zo vrij je aan te staren wat jij mij euvel duidt je vraagt mij om mijn blik te wenden om van je af te zien helaas voor jou je boeit mij ik kan je niet belonen door naar iets om te zien wat niet mijn aandacht heeft omdat het mist wat jij bezit het zij zo dat ik staar maar…

Van mijn hoofd heb ik nooit last Mijn voeten dienen me rijkelijk Mijn voeten brengen me waar ik wil Alleen in mijn nek heb ik een klagend gevoel Het is mijn ruggengraat weer eens Ik overweeg nog wel eens hem maar weg te doen...…

Als een koning op een nors eiland gaat de wind heen en weer door de avond. Ik jaag op mijn onzichtbare leven. De vleugels van mijn ogen branden. Zwarter worden de vogels. Een koperen avond schalt in de bergen. Onder de houten bomen graast de rust, maar niemand gelooft het. Alle struiken verbergen soldaten. Het gruis van de regen likt aan…

sluimerde sliep nog beschermd onder dons je bollige lijfje geplooid rijpte je wakker je vruchtvlees gezond zwanger met toekomst getooid buigt straks je hoofd neer gerimpeld maar taai in lijnen van leven gelooid…

de lange nacht sliep niet genoeg het licht ontwaakte veel te vroeg en regen striemde ruiten het koude lichaam weerloos bloot aan zwaartekracht van ouder lood mijn binnen wil niet buiten…

de rivieren heb ik achter mij gelaten ik regen in zee ik zee ik water in de schelp aan mijn oor hangt alles in de lucht alles behalve ik de grote klucht ik zit vast in mijn tijdelijke gestalte ben ik gebouwd of gebaren geboren of geschapen dwaasheid in de vraag verstilt de vraag een lege schelp valt een moment lang dood tegen een warme kust…