Alle inzendingen over gebaar

een vlucht zwanen tekent witte wieken in de zwaarte van de lucht eens droeg het meisje paarlen gevlochten door het haar nu staat ze daar en tuurt een koningsdochter in de rouw trouw aan haar lieve broers de wind neemt haar bittere tranen mee gevangen door gespreide vleugels gebaar van welkom in hun harten te lang getart…

Wat is het moeilijk om te vergeven Als een ander je pijn heeft gedaan Door woorden, gebaar of te slaan Als iemand kwaad heeft bedreven. Vergeven is een erg moeilijke zaak En toch zouden we het moeten doen Als we aan Gods wil zullen voldoen Maar dat vergeten wij mensen vaak.…

Hoe buigt zich, met verdwaald gebaar, D' Afgoderij voor 't blind Altaar! Hoe zwaait ze wierookvieren, Wier stank de ware God verveelt, Terwijl men zijne glorie steelt, En schenkt aan stomme dieren! Zo doolt men zeker al te wijd. Dees godvergeten dolheid smijt De wet uit Mozes' handen.…

nog glibbert liefde in angst door ongeloof het houvast is nog niet groot door jaren van misrekening jij ben in mij gegleden ik heb jou aangeraakt we hebben vroeger beiden zeker iets niet afgemaakt jij gaf een hand ik je mooi gevijlde nagels een zacht gebaar dat je meteen verstond ik was ontroerd omdat er iemand iets herkende in woorden…

Een coach staat heftig aan de zijlijn te gebaren. Vervolgens verandert zijn pose in een moedeloos staren. Hij zit zijn kansen te plussen en te minnen. Zijn onmacht brengt hem tijdelijk buiten zinnen. Zijn wissel wordt niet begrepen. Pers en publiek hebben de messen reeds geslepen. Het resultaat brengt hem in diskrediet.…

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

ik speelde wind op strand dook verfrissend langs je huid je hand verjoeg wat korrels zand in dat gebaar was ik ook daar waaide koelend langs de warme plaatsen daar waar ik na zand jou zacht mocht raken je dook met mij in zee ik kuifde golven hoger dan tevoren in mijn schuim werd jij opnieuw geboren ik speelde wind en vond…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, of beelden van jouw golvend haar in het levendig licht van je ogen, en mij in vervoering raakt mijn obsessie vanuit de vingertoppen, een strelende gebaar van verwachting, parelend op beide lippen Als ik hiervoor een gevoel kon vinden…

Probeerde je te volgen op ‘t smalle pad langs het water maar je spoor was twijfel vermengd met vlagen mist ooit wist ik blindelings waar je heen wilde maar nu ben je vooral een raadsel voor me onze harmonieën klinken voornamelijk in dis geef me dan in elk geval alleen een kleine hint die ene zuivere toon al was het dan maar als gebaar…

je wilt vergeten niet meer weten hoe het voelde met hem onder dwang van zijn ogen en charme warmte van armen in een omhelzing van veel geleden je was niet klaar voor haar met hem herkent dat gebaar voelt het gevaar van intimidatie verachting verkrachting van zelfgevoel je bent niet bevrijd van de schuld die hij over je uit heeft…

ik neem waar en ook niet zover van mijn eigen ziel het weinig scheppende gebaar van de natuur bij de achilleshiel kleuren zouden moeten fonkelen, de lucht kan ruiken naar ontluiken en lammetjes stelen toch genoegen?…

Een gebaar van haar zijde Nauwelijks zichtbaar Maar een vloedgolf raakt me Alle geketende emoties komen vrij Zij wenkt Niet meer dan een luchttrilling Voor mij een orkaan die alle remmingen optilt neerzet als machteloze brokstukken van een overwonnen verleden Voor altijd verdwenen Zij glimlacht Op haar gelaat verdekt Ik zie een overweldigend…

je woorden zijn een zoete rust een zachte waterval die klatert en me kust je stroomt verkoelend langs mijn lijf, met zinnen maak je je verlangen aan me wijs we vloeien naar elkaar kolken als we mengen in het tederste gebaar zal extase ons verzengen je glimlacht me weer warm als de kou verkilt en de liefde in het ogen blikken…

ogen dicht de rust van duisternis weg het wit van handen de grijns van tanden ze pellen me nog bloter dan de schoot die me in hoge nood moest baren ze spelen de muziek nog zonder snaren slaan de trommels maken blazende gebaren laat me de waarheid zien die liegt achter de ogen het is zo vaak verteld bijna zou ik het geloven…

Het landschap neemt de vrije hand van de schilder mee in haar zonnebad verfstreken kenmerken specialiteiten die in het groen zo vruchtbaar zijn oker zijn de dromen van de oude man zonneschijn op het eelt van zijn hart een zandpad kronkelt zich in vergezicht zijn blote voeten voelen warm nu wordt het tijd voor een groots gebaar een kleur…

Geen woest vervloeken daar, geen fel gebaren dat mij dood wil slaan. In het duister neemt het duister al de koude weg uit mij. In het duister speelt het duister zachte, warme melodie voor mij. In het duister kan ik wonen in het duister kom ik thuis. Niemand ziet nog wie of waar ik ben: in het duister ben ik weg van mij.…

Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid. Het laat zich door haar leden leiden, scheidt hemel van aarde, water van hel, vuurt de tongen aan van elk bestaan: waarheid, kilte in klaarte, het spreekt tot het duurt.…

allemaal gehoord in verleidelijk of dwingende toon zij opperden hun mening en helemaal niet ongewoon maar wensen ook bevestiging en graag van hun patroon natuurlijk is er vrijheid van keuze maar de pressie tot accepteren is niet zomaar af te leren blijft een uitvloeisel van macht die zich niet enkel door woorden en indrukwekkende gebaren…

Dat binnenstappen in het klinisch wit niet wetend of het mee of tegen zit de dokter legt met een groots gebaar de röntgenfoto’s op het tafelblad vreemd, in ieder geval een beetje raar pak ik mijn gedichten, een stuk of wat leg ze schuchter vlak ernaast hij blikt, bloost en is verbaasd Al dit werk bedekt als zand hypertensie, hernia en heupartrose…

als ik in je ogen kijk gaan de werelden van vroeger weer open in alle geheimzinnigheid waar getoverd en gedanst werd in plezier beleven met elkaar op muziek die lachte met hart en groot gebaar toch trilde de snaar in oeverloos verdriet van de verdwaalde die bang en in de war ontroostbaar om zijn moeder riep jij hebt mij altijd…

Geweldige zinnen heb ik onomwonden vinnig verknipt, als nog niet klaar met een niet te verklaren jaloers gebaar.…

Het is net of ik je zie tastbaar dichtbij maar oh zo ver weg in m'n hart zit jij Het is net of ik je hoor je stem, je lach, je snik een beetje laag en warm 'n stem, die niet alleen zegt Ik Het is net of ik je voel 'n opmerking of 'n gebaar door 'n verteld verhaal wanneer ik voor me uit staar Het is net of ik weet héél diep van…

in afzondering verlang ik naar het gestolen hart en de eindeloze zachtheid de tedere afstand verkleurt het gevoel geeft gedachten tijd en steeds meer beweeg ik met de natuurlijke deins en ambieer ik zoete verdwijning pijnlijk prettig perfect passend weerspiegeling van het lot en verzet tegen het verleden strijkt de tijd elk gebaar…

Onze handen samen, in een intiem en teder gebaar, uiten gevoelens zonder woorden, we houden zielsveel van elkaar…

jij had als kind al de kleine vocaaltjes hoog zitten je sprekende ogen formuleerden al heel jong een tekst die ons meenam jij pakte als kleine de toehoorder in met onschuld en aanhankelijke liefde pas later kreeg jouw gezicht de expressie van het grote gebaar eigen aan de mezzosopraan juist in de wat barokke bewerkingen…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe morgen een dag vol zekere onzekerheid in mijn twijfels ligt verzonken een gebaar…

Kon ik je maar bellen En zeggen wat ik voel Kon ik je maar zeggen Hoeveel tranen er zijn geweest Een simpele zin Een simpel gebaar Het gaat niet goed Ik heb je nodig Je armen om me heen Is wat ik nu wil Vraag het niet Zeg het niet Mijn ogen smeken Naar een spiegel die niet kijkt Kan ik het je vertellen Zonder je te spreken Mijn…

Liefde is eenvoud De eenvoud van een heel verhaal gevangen in één woord, van een wereld van gevoelens gevangen in één blik, van een diepe dankbaarheid gevangen in één gebaar, van thuiskomen na een lange reis gevangen in één blik.…

lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe morgen een dag vol zekere onzekerheid in mijn twijfels ligt verzonken een gebaar…