Alle inzendingen over emoties

De bladeren vallen neer Maar de kleuren bereiken me niet Hoe kan dat je in al die kleurenpracht Alleen de duisternis maar ziet Het gevoel dat ik dat felle blaadje moet worden En geen bruine valse toon Iemand moet zijn op wie men kan bouwen De perfecte mensendochter of zoon Maar de vingers wijzen mijn kant op Weer wat fout gedaan Ik wil…

Zij sleept zich voort alleen op straat eenzaam verlaten vanuit indigogekleurde hemel door niet zichtbare poort valt witte zuivere regen geen sneeuwgewemel warme weldadige stortbui. Manna voor de ziel zij ademt diep in en uit de poriën van haar huid geopend net als haar brein ontvangen zacht subtiel witte waternatte druppels haar bestaan…

Zij sleept zich voort alleen op straat eenzaam verlaten vanuit indigogekleurde hemel door niet zichtbare poort valt witte zuivere regen geen sneeuwgewemel warme weldadige stortbui. Manna voor de ziel zij ademt diep in en uit de poriën van haar huid geopend net als haar brein ontvangen zacht subtiel witte waternatte druppels haar bestaan…

Gekke puinhoop waanzinnig nabij als een plotseling moederloos kind ren je zoek je naar bekend geborgen bent radeloos troostloos verdwaald bijna krachtloos mist de moedertroost het vertrouwde warm gevoel tussen troostloze hartpijnlijke puinhopen zoeken wij en vinden elkaar.…

Glimlachend bekijkt zij gekartelde randen het haar gekapt volgens de laatste uitgave laat geen lak los gestuurd naar hen wiens hebben giert door opengesperde kelen spreekt het zwart met vele monden schutbladen bieden geen bescherming meer…

lied van mijn ziel neem mij mee naar ongekende oorden waar kristal van ijle stem ragfijne zilveren draden spint tot zuivere akkoorden waarlangs ik naar beneden glijd als ongekunsteld kind in ongekende werelden van geuren klank en kleuren betovering van leven vind…

Ik voel een afstand heel klein onverklaarbaar Ik mis de lieve woordjes zo subtiel zo afwezig Is dit een spel? De betovering verbroken? duurt het wachten dan tóch te lang? Ik mis de passie in je zinnen maar als ik je aankijk zie ik hem in je ogen Is dit een spel? Het lijkt net of je de emotie vermijdt in je woorden…

Ik zet alle deurtjes open in m'n hoofd en laat alles stromen wat mij herinnert aan de pijn die mij van elke rede heeft beroofd Dan vul ik m'n hart met mooie dromen en kan ik leven als een blad in de wind nu ik zo m'n geluk weer hervind…

er lag toch die belofte van vervulling van warme liefde vrijen overvloed in het fluisteren van de wind die lieve zachte wilde woeste lieve zoete wervelwind jouw lijflijke onthulling voerde mij op haar stromen mee ik werd weer vrouw en ook weer kind in lieve zachte wilde woeste lieve zoete wervelwind de wind zwol traag naar zoete pijn verdween…

Ze hebben mij vergezeld Mijn legergroene schoenen Over het strand in winkels Stappen vele miljoenen Ze hebben overal gedanst Zijn gestruikeld gevallen Geschopt tegen schenen Gescoord met voetballen Ze hebben overal gelopen Nooit een plek vermeden Stap voor stap zoekende Ook vaak zat uitgegleden Ze hebben mij ondersteund Geklauterd…

Mijn leven liep anders dan gedacht, Soms brak er zo maar een stuk af. Op een moment dat ik het niet verwacht. Ik ga door, want er blijft veel over. Elke nieuwe dag is een gewonnen dag. Een deel van mijn bestaan als mens. Toch leef ik steeds weer met een lach. Leven met chagrijn lijkt mij niet fijn. Elke stap verlies ik weer een deel. Toch…

Stuurloos zwalp ik als een schip op een zee van gevoelens. Het roer is weg, verzonken en heel diep overspoeld door golven van verdriet. Ik verdwijn aan de kim in de golven van mijn jeugd stuurloos ben ik geworden onzichtbaar gemaakt maar ik ben niet weg, alleen ziet men mij niet meer aan de horizon . En ik blijf verder zwalpen.…

leven is met twee handen in gevecht aan elke vinger een ring van een vraag verstand begraven tussen duim en wijsvinger harde hand doorploegd met rimpels in de ontzaggelijke slijtage van leven…

Mijn hoop is vervlogen is helemaal weg mijn hoop is verdwenen ’t is dat ik zeg er was een hoop te leren alsook te brengen maar nu is mijn hoop vertrokken met onbekende bestemming Ik ga de rook achterna zie het kringelen want de vervlogen hoop moet toch ergens heen? ik moet haar terug ik wil haar niet kwijt ik wil haar vlug want het…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

Moment van zalig nietsdoen strelende adem achterin mijn hals lichamen gevangen in laagjes van katoen genietend van het ochtendlicht ...tintelend neerkomend op ons gezicht onder het katoenen oppervlak subtiele sensuele aanrakingen mijn gezicht verraadt ons spel...…

Hoor hoe de zee ademhaalt De meeuwen alsmaar krijsen De wind het zand laat sissen Mijn stem vervliegt... Voel het striemen van het zand Voor je gezicht verschijnt een hand Ik ben bijna aangeland...…

en als ik haar vraag naar het begrip van eeuwigheid zegt ze de hei is mooi dit jaar door een vroege zomer en de wereld paars en zingt ze -met de radio- dat ze is geboren met een plastic lepel in haar mond…

Ons systeem bestaat in lagen de buitenkant is dikke huid als ons wat overkomt bij vlagen gebruiken we die zoals wij dat als mens alleen maar kunnen We kunnen kruipen in we kunnen kruipen door we kunnen kruipen over daar is die buitenkant ook voor. Maar als iets ons niet bevalt en we weten niet hoe te reageren draaien we ons,om in de…

De weemoed hangt tussen de huizen zoals de nevel over 't veld; hoe dikwijls hebben wij elkaar wat vreugde of droefheid gemeld, maar nu de dagen zo korten en de bomen haast niet meer praten valt er in de harten ook kilte en komen er tranen, onaangekondigd.…

het is een hoekje in de kamer waar lippen sluiten ogen drinken uit een vlam op de witte muur het is een bankje aan het water waar vingers strootjes vouwen tot een fluitje dat naar stilte klinkt het is de druppel aan het glas waarin ik spring en spetter met mijn nieuwe laarsjes…

ik zie het gebeuren kan het niet stoppen niet zonder verwijdering niet zonder verlies het zit al te diep het is al gegroeid en ik zie het aan met lede ogen je zegt dat je het niet weet maar ik lees in je houding dat je probeert te liegen om mij te sparen ja, je ontkent het maar ik ken je -gelukkig- te goed…

Een heel klassiek gedicht, vol mooie woorden - hoe lang geleden dat ik dat nog schreef... Waarover moet het gaan: de liefde? moorden? of zoveel dat wel ooit vergeten bleef? Er is immers een zee vol van verhalen, er is het avontuur van elke dag; er is het licht waarin we soms verdwalen, er is het kind, de zon, de lieve lach, maar er is ook…

een glimlach komt op mijn gezicht heb zowaar vrede met mijzelf mijn lichaam ontspant zich in een zachtheid van reine vrede rustig stroomt mijn adem door mijn lichaam mijn hart is aan het ontwaken in een heerlijke ontspanning geeft het mij een gelukzalig gevoel van binnen…

Bevroren dromen laten een laagje ijs achter op m'n hart die het ritme ervan verstoort maar als ik in je ogen kijk zie ik een zonnestraal dan smelten m'n bevroren dromen als sneeuw voor de zon allemaal...…

Morgen verjaar ik en vandaag hebben we Tineke begraven... Wat is dit leven tussen geboren worden en sterven? Wat maken we ervan met veel vertoon en soms wat stilte wanneer de bladeren vallen en de regen maar niet ophoudt. Man zonder vrouw nu, kinderen zonder moeder en morgen feestgedruis. Hoe onwerkelijk soms en toch moet het leven verder…

Ooit zei jij tegen mij, Dat komt later nog wel een keer, Dat kon ik niet geloven, Mijn hart deed toen zo zeer. Naast geluk om dit grote wonder, Ook verdriet in mij; Juist jou kan ik het niet vertellen, Jij bent er niet meer bij. Misschien kan je ons wel zien Vanuit het sterren-rijk. Dan wil ik zo graag zeggen, Pap… je had gelijk!!!…

het verdriet ligt verscholen in de avond aan de oever van een slingerende beek uitgesleten bochten, vechtend drieblad vochtige oktoberdag, klamme vermissing ik kan jou met duizenden zinnen raken weerspiegelen en kabbelen, steile oever er gaan bladeren voorbij, ze passeren en draaien, dansen opgekruld van ouderdom voorbij gaat mijn droom,…

hij droomde van een paradijs als vogel spreidde hij zijn vleugels bezag de fijne schoonheid van veraf het leven in verleden aan de einder op weg naar die wereld werd hij gestopt onzichtbare grenzen van tijd en van ruimte kwam daar ten val door onmacht en twijfel zijn gekortwiekte vleugels droegen hem niet tot hij terechtkwam in zeeën van…

de pijn is er nog maar jij bent weg weg van hier en weg bij mij waarom liet je me zo achter ik hield van jou weet je dat dan niet was je er nog geweest, als ik had gezegd dat ik van je hield? was je dan niet... had je dan niet... had je dan gezegd dat je niet gelukkig was? misschien had ik het moeten zien had je dan niet die pillen…