Alle inzendingen over liefde

de wind in de bladeren verwaaien gedachten aan haar het meisje van toen toen de regen was vergeten waarvoor ze was bedoeld haar eerste zoen haar verdriet om niet wat zou ze doen nu heeft de zon haar omarmd verwarmd tot in haar hart waar ligt haar smart voelt ze zichzelf in het midden diep van binnen of zoekt ze verder en verwarren…

Het is jammer dat de woorden ik hou van je, zo weinig worden gezegd, maar het is nog veel erger, wanneer je daar pas achter komt, als het niet meer kan!…

met stukjes licht hebben we samen gecreëerd een zon om in te leven de eerste vonk die oversloeg bracht warmte en kleur in roze woorden zijn wij altijd blijven zweven in een universum dat de andere wereld buitensloot een gebaar het wenken van de ogen elkaar moeiteloos verstaan niet tijd en plaatsgebonden straalt onze zon geluk…

Omarm en hou van me niet alleen maar vandaag maar elke nieuwe morgen. Verwarm me laat mijn ogen stralen als jouw handen zacht mijn haren strelen. Kus de ochtenddauw van mijn lippen laat tederheid onze liefde verder dragen.…

vandaag vond ik een lach in de kronieken van liefde verwijderde spinrag met tijd zag blijdschap en openheid bladerde terug las scherven geluk in een eindeloos verlangen een bloem nat van tranen verwelkt zonder kleur slechts de geur was op het blad blijven hangen de lach van vandaag is de vraag naar het nog ongeschreven wit…

Je bent het centrum van mijn leven, je lachjes, bewegingen ik zoog ze naar binnen. Je groeit op, je woorden, gebaren ik ontvang ze met trots. Man geworden! STILTE Je bent het centrum van mijn leven Mijn Zoon…

zie je sporen op het herfsttapijt een zacht geritsel als blad zich weer ter aarde vlijt hoor je in het merelfluiten dat in eigen melodie een territorium gaat sluiten voel je in de wind die kil doordringend de roze wolk verjaagt zodat de schemering vervaagt en dan je lach haar warme gulheid danst in het ochtendrood eindelijk geef…

zachtjes vlei je tegen mij glijdt mijn hand om jouw schouder trek je aanzienlijk dichter en hou je stevig tegen me aan een gelukkige zucht vindt zijn weg naar buiten welke een voldane glimlach tovert op mijn gezicht, nu we samen één zijn mijn hand wrijft over jouw huid kruip je nog nader en sluit je ogen als mijn lippen jouw bol kussen…

Neem mijn hand maar: het is slechts het slappe aftreksel van een eens zo trots hart Van een vat vol melancholie, van zo veel passie dat mijn huid er van knapte, openscheurde Nee, die tijd komt niet meer terug Lag je warme hand nog maar in mijn nek, op mijn rug…

het marmer is versleten door zondaars en gebeden pilaren aangeslagen met roet van duizend kaarsen vroomheid vibreert in tal van devote blikken aflaten tellen als de mens meer heeft te schikken maar als het orgel hemel speelt de mens het aardse vergeet dan leven de heilige beelden is god weer terug in het heden…

Jeronimo van Elk, neef van Abel Staring, wil al sinds 1998 dichter worden, maar hij voelt zich allereerst ouder worden en verweesd nu de generatie boven hem uitsterft. Zelfs Mulisch is niet meer in het land der levenden. Jeronimo las veel van hem maar, hij durft het haast niet te zeggen, alleen het Eichmannboek boeide hem echt. Meneer Jeronimo…

Eerlijkheid, Ik tegen jou En jij tegen mij, Vertrouwen in elkaar... Raak dat niet kwijt, Ik en jij zijn, samen wij! Samen, en niet meer alleen, Gaan wij door het leven Samen, komen wij overal doorheen Liefde, het is vooral geven...…

koud is de muziek die in wind sneeuw door de herfst jaagt mijn composities laten dansen op ijzige voeten gehouwen in steen waaruit eonen geleden het vuur verdween de zijkant gewit door koude muziek kaal de kant die echo geniet…

Soms steel ik een indringende glimlach en steel jij de mijne, we dromen van heftige erotiek, maar de realiteit kwijlt van zelfbedrog en ontoereikendheid. 's Nachts slenter ik langs je huurkamer, kijk of er nog licht brandt, zo ja, dan zie ik beelden van boven de 18 jaar. Soms raak je me stiekem aan, met je hand, je heup of je borst, maar…

Rond lig je daar in de herfststilte Bruin grijs in je volle rust Schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad Koestert me in je beschutting Je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid verlicht Verwarmd openend naar je rondingen Inademend je lucht Jij laat je strelen door de lodige wolken Opduikend…

wij hebben bloemen geplukt uit borders van vele jaren zijn het pad gegaan ondanks obstakels die ons vertraagden het uitzicht genoten op knieën gekropen als de doorgang stagneerde leerden elkaar en onszelf waarderen in steeds weer proberen maar nog is de plaats niet bepaald waar onze bloemen worden gevaasd…

storm maar en bulder ongebreideld door het want touwen strak gespannen zeilen bolle wangen de mast houdt stand tot overdwars een lange roller de balans onderbreekt en onverwacht de mast afknapt de tuigage het begeeft stuurloos in de wind toch vol vertrouwen het casco is behouden…

Al gebruik je 1000 woorden om me uit te leggen waar echte liefde over gaat. Ik zal het pas echt begrijpen wanneer je weer voor me staat. Telkens als je het zegt, zegt het mij gewoon niets. Liefde is voor mij echt een non-verbaal iets.…

er knapt iets en je valt cirkelt kleuren op de wind vult het herfsttapijt met donkerrood het is geen sterven en of dood jij die groen ontlook in lentes eerste zon en naar de zomer groeide de bloemen ruikerde in volle zon hun vrucht beschermend weer omsloot het donkerrode sluiten geeft jou de levensrust om als voorjaarsgroen weer…

"Oh, volmaakt verlangen, zo met de liefde verbonden, zacht geaarde onrust, gespiegeld in tweespalt van beider geslachten, woeste drift van het ongewisse in een warme golfstroom, geketend en voor altijd aan elkaar gebonden, onrustige gedachten berustend in een ondeelbare droom, waar lust en leven een kunst is van de overgave,…

mijn ogen zoeken de jouwe maar vinden doe ik ze niet struinend naar jouw voetstappen verruim ik mijn zoekgebied het kan toch niet zo zijn dat je al verdwenen bent hart begint sneller te kloppen oogt niet alleen de pas meer stringent vol ongeloof door het niet stoffelijk kunnen zien ervaar ik duidelijk jouw aanwezigheid gevolgd door immens…

nat lichten schaduwen op van het wegdek etalages spiegelen hebzucht te kust en te keur guur waait de wind door het tochtgat van geld na zes rondjes proberen lukt het te parkeren tussen kale bomen bladeren gratis verstrooid slechts poenige mensen warmen de winkels ons kent ons meer dan ooit…

gewichtloos warmen onzichtbare strelingen verlichtend de nacht…

Toen ik je zocht kon ik je nergens vinden Ik zag nog wel zó naar je uit, verlangde naar jou, waar anderen me hadden vertrapt, klein gemaakt en nageschopt. Maar al waar ik keek, mijn ogen bleven leeg Mijn handen reikten tot wanhoop gedreven, hemelhoog, in een poging de regenboog te omhelzen Mijn voeten, zwaar in de klei, bewogen…

wil landen maar de kust is verdwenen een eiland met rotsen en puntige stenen geen pad dat me voert naar een veilige haven branding en golven alleen in de kou wie werpt me een touw…

Uitgestrekt, verraderlijk, Ons gangenstelsel, onze monstergrot! Zelfs wij, de architecten, Vergaten onze weg naar de vrijheid En dwaalden door de koele krochten Wimperslag - de tijd geeft vleugels Onwennige ledematen van was en veren Zonlicht nodigt ons hoog uit Voeten los van de vochtige stenen We stijgen op in hemels blauw Mijn vlucht…

Ik zou al jouw onrust willen stelen al jouw demonen één voor één Opdat ze jou nooit meer zullen vervelen voorgoed laten zij jou dan alleen Zodat vreugde zal overheersen intense liefde droogt jouw tranen en maakt je blij Kun jij je laven aan het leven nippen aan het geluk is de wens van mij ~* Voor Mirjam *~…

nog hangt de druppel aan het glas het zacht bouquet laat dromen proeven voor de slok heuvels wijngaard en chateaux de houten kisten als cadeaus vuur vlamt fonkelend in les grands crus de glazen hoog geheven een proost voor mij ben al twee jaar bij mijn watertje gebleven…

de sleutel is uit het contact getrokken de motor is uit een grote beslissing, maar een wijs besluit de ronkende wolken zijn in rook op gegaan de sleutel is vervangen ik heb hem opnieuw in het contact gestopt nieuwe energie bij geladen dat het portier open laat slaan om een nieuwe weg in te gaan zet hem even in de achteruit om het pad…

Rozenrood, de lippen bloot ik brand van verlangen Rode wijn bij maneschijn Ik ben van jou bevangen. Hartstochtelijk klopt mijn hart jij hebt mij gevangen Ik voel me vrij mijn lief en ik blijf naar jou verlangen…