Netgedichten

netgedicht (nr. 14.687):

Morgenroos

Is het pas gisteren dat ik je achterliet
verstikkend in de opgehoeste woorden
die vol venijn je eigen adem smoorden
als onbeheerst ontplofte staven dynamiet

hoe vaak heb jij gewenst me te vermoorden
en vond je me een gore slet of parasiet
waarvan je kotste om vervolgens hypocriet
luid schat te hijgen wat de buren hoorden

nu kniel je als een zondaar aan mijn voeten neer
jankend om vergiffenis voor deze keer
en geef je me berouwvol twintig rozen

ik neem ze aan zonder rancune, zonder spijt
en zeg ferm bij jou zegevierend blozen
jij bent voor mij sinds gisteren verleden tijd