Alle inzendingen over maatschappij

Een publieke relatie, een schaduwloos Bestaan. Voor het middelpunt telt slechts De gratie, en het applaus vooral zo verder te gaan. Schaduwen die jagen, iedere keer maar Weer. Het succes uit te dagen, te Overschaduwen zonder eer. Schaduwen houden van middelmaat Die behoeven geen excellentie. De Middelmaat strijdt niet voor het licht, Vindt…

De straat is blind, heeft blinde muren. Een enkel raam, zo hier en daar, lijkt zich bewust van het gevaar, dat er met Alle blindheid nog iets valt te gluren voor Het onbeminde kind dat er achter nog iets Van zijn gading vindt. De straat kent enkel passanten, blind Voor elkaar en de wereld om hen heen. Een verborgen glimlach troont zich…

Een trein met agressie; Expressie van een kwade geest. Een dun laagje beschaving valt Af van het beest; feest van Onenigheid en het ruziemaken Voor een reiziger die om niets Buiten zinnen kan raken. Wraken Van onbegrepen correctheid onder Hoge stress tegen de conducteur Van de N.S. Tussen de rails heeft de conducteur Het vaak zwaar…

Ooit heb ik iemand gekend uit een verafgelegen vroeger ik kan hem slechts nog in oogwenken herinneren Zo weet ik nog - als ik heel diep graaf - dat hij voor mij een immense ballon aandikte die me meevoerde naar veiligzalige oevers En op een propere avond, het moet in de zomer zijn geweest, bakte hij broden voor iedereen van ingrediënten…

Spelregels, samen willen wij Niet zonder zijn. Sport, spel en Samenleving, de regels participeren Groot en klein. Het individu wil zich er niet Door laten storen, maar refereert Er aan als die meent ten onrechte Te hebben verloren. Een scheidsrechter moet dan Scherprechter zijn en schept Dan rechtvaardigheid waar geen Onrechtvaardigheid…

ik ken de beelden niet waar hij van geniet in zijn onrustig kijken de lach is verworden tot een grimas van wat vroeger blijdschap was hij laat nooit blijken waardoor hij wordt geraakt in de veelheid van impulsen zoekt zijn eigen pad tussen voor ons vaak onbestaanbare wegen hij is niet mensenschuw maar komt een ander nooit echt…

het zit vastgelijmd aan den hand ieder bushokje in de tram de trein en in de bus komt het verschijnsel voor, er valt niet meer mee te communiceren daar men door middel van dopjes aangeeft in-gesprek te zijn of hun oren gewoonweg vol proppen met te harde muziek mensen die hardop (lijken te) praten in zichzelf nee, het is geen schizofrenie…

in een ontwakende tram wordt een vrolijk groetende hond op de foto gezet een andere zit op schoot bij het stoplicht staat een moeder met kinderwagen en een mobieltje in haar hand een schrikbarend tijdsbeeld langzaam ontwaakt de stad en sla dit alles gade op een manier die anders is dan gisteren…

Respectloos Nederland Wie zijn die jongens die op komen draven als er stront aan de knikker is Wie zijn zij die op komen met sirene als er nood aan de man is En juist deze mensen worden onderbetaald krijgen rotzooi naar hun kop Mensen met ballen in mijn ogen En geld is er genoeg heb ik gezien je hoeft het nieuws maar te kijken De schrapers…

Ik dacht, dat het niet goed was Maar ik voelde mij er min of meer toe gedwongen Ik droomde, dat het slecht was Maar ik hoorde engelen die mij toezongen In een taal die ik niet verstond onbegrijpelijk, doch zo doorgrond Onhoorbaar in rusteloze gedachten Maar zo voelbaar in slapeloze nachten Het gezang verzacht mijn dromen…

Mijn voorgevoel zei me: ga door je " oude" straat, en zo toog ik richting mijn geboorteplaats. Moest even zoeken, er stonden flats, het parkje van voorheen was weg. De kerk in het midden houdend met mijn rug er naar toe, dacht ik nu moet ik vooruit, maar weet niet hoe? Om de toren heen die was gebouwd dan maar, liep vooruit op goed…

Leiden anno 2015 Oude en nieuwe rijkdom spiegelen zich in oude grachten De vensters hoog de gevels hoger En erachter speelt zich het leven af Het koren van het kaf al langer gescheiden Leed en lijden met -onzichtbare- hand in willekeur rondgestrooid Aan lager wal geraakt bestolen en berooid Hoe valt -ook- stille…

Verzekering omhoog Ja het verbaast me niet eigenlijk elke dag valt er wel een vrachtwagen om Weet je wel wat die wegen volgens mij een pakje boter Ik weeg bijna niks maar ik blijf vast aan de grond als het flink waait Maar het zal wel economie zijn denk ik dan Het zal wel iets opleveren ik ben nog nooit omgeblazen in de bocht Maar ja je…

zacht fluistert de wind langs deuren en ramen speelt op straat en jaagt blikjes en flesjes voor zich uit het afval en rommelgeluid een niet te negeren refrein in de muziek van een plein in de stad waar muren vermoeid elkaar steunen en kreunen bij iedere vlaag hoe overleef ik vandaag nog spreken hun stenen koestert een hand de in…

Is dat niet wat veel, Multicultureel. Wij zijn toch allemaal mensen Met dezelfde basale wensen, Cultuur is maar een onderdeel. Laten we beginnen te proberen Het broodnodige te organiseren.…

(Vanuit de lucht (II)) Gevangen in een net van dichte mazen Overge- leverd aan een maatschappij die nauwelijks openstaat laat staan echt begrip heeft voor Leven gaat snel en haast is blijkbaar leven in tijd slechts decora- tieve schimmen deels gevangen in patroon een opvallend stramien van schaamte dat geheel in…

Een ieder kent vele gezichten Vrolijk, hard, of zacht Misschien ook donker, of wel open Of juist één die altijd lacht Al leerden wij te kijken Niet alleen naar het gezicht misschien Maar in die verschillende ogen Die toch wat meer weerspiegelen misschien Dan zagen wij elkaar in het wandelen De route van het hart Verdween een stukje van…

Het hemelwater, stromend naar beneden zwol langzaamaan van beekje tot rivier waaruit gedronken werd door mens en dier en zeeforellen sprongen, met een reden. Dat water, bron van energie, van leven is ondertussen door de mens vergeven.…

Het spel van wiskunde kan je raken en zelfs tellen is meer dan een, twee, drie en ontvouwt tenslotte een fraaie melodie die je, als een 'kiekeboe'! kan vermaken. Van een elastiekje, soepel en rekbaar zijn de wikkelingen rondom een cilinder talrijker en véél ruimer dan aftelbaar, oneindig meer dan de zigzag van een vlinder die portato vliegt…

ik wist nog een paar noten de eenvoudige melodie emoties kwamen snel naar boven van het nooit vergeten lied weer prikten mijn ogen van eenzaamheid en pijn in afscheid van het samenzijn woorden klonken luchtig liefde smaakte vluchtig aan het eind van de studententijd we drempelden verlegen naar volwassenheid en raakten zingend…

hij kwam uit een land dat eindigt op –stan de vrouwen dragen er tralies voor de ogen de mannen zijn er stoer en onmenselijk wreed in een land ver weg van –stan baarde hij nieuwe wonden in een oude man en nieuwe trauma’ s ter herinnering aan een dode oude man…

Een Pasar Malam is een samenkomst In verlangen naar een Nederlands-Indië Dat niet meer bestaat. Waar mensen met Wortels in een Indisch verleden met elkaar Delen dat heimwee nooit meer overgaat. Ook al zijn zij derde generatie en Nakomelingen van hen die destijds Terugkeerden van de Indische archipel; Zij schuiven aan voor een rijsttafel…

Een puike tijd die pruikentijd. Een tijd van 'wuiven' en 'snuiven'. De tweede helft van de achttiende Eeuw ken zijn modegrillen voor de rijke Dames en heren die iets anders willen. Voor mannen een gepoederde pruik; voor Vrouwen een korset om een ingehouden buik. Als modeattributen kenmerken ze de elite In hun tijd, die zich geen zorgen…

Het lijkt zo vanzelfsprekend dat wij Kunnen lezen wat anderen schrijven; En kunnen schrijven om door anderen Te worden gelezen. Maar hoe beangstigend Moet het voor een grote minderheid wel Niet zijn om dagelijks te moeten maskeren, Dat men deze vaardigheden moet ontberen; Want de analfabeet verbergt graag zijn Schaamte en pijn. Het niet kunnen…

ik mis de toren die ooit uit gebed is geboren opgestaan maar nooit ter kerke is gegaan gods vinger is niet meer sinds de heren hebben besloten dat hij moet worden afgebroken van het gebouw staat de deur nog aan kringelt wierook door gebeden over toekomst en verleden bewaken kaarsen walmend zielenrust terwijl het vet al sissend…

Wij willen ons overal vrij kunnen bewegen; Maar op iedere hoek van de straat Richt zich een camera op ons leven, Die ons overal gadeslaat. Bij iedere stap in een mensenleven beperken Elektronische ogen ons constitutionele recht Om te bewegen en te handelen zoals In vrijheid ons is toegezegd. Onder het mom van de globale dreiging Gluurt…

De dichter slaapt op een wolk boven miljarden lijken verdronken door de wellust en welvaart van de rijken honderden kinderen gaan zonder ontbijt naar school terwijl we herdenken miljoenen mensen vluchten voor armoede en oorlog plantensoorten sterven uit dieren worden misbruikt natuurrampen verschijnen en we herdenken want zonder herdenken…

Naast mij woont Mehmet Sucru Sener. Een gastarbeider van het eerste uur. Veertig jaar geleden kwam hij uit Turkije aangevlogen; En landde zijn vliegtoestel in Nederland Voor een economische avontuur. Als jonge twintiger gaf hij zijn beste krachten Aan de moderne Europese fabrikant. Met decennia van ploegendienst draaien hield de besnorde…

De man gemuilkorfd is gehandicapt. Zijn omgeving heeft hem buitenspel gezet. Hij spreekt noch mobiel, draadloos of on-line; Zijn deelname aan de maatschappij is slechts schijn. Hij geeft niet op te hopen, Maar heeft niet meer de middelen Om de weg naar de technologie te kopen. De man gemuilkorfd ervaart een kloof Hij vindt slechts troost…

Dat smalle, dat benepene dat afgebakende, met zelfs om elk tuintje hoe klein dan ook, een hekje. Het is toch niet voor niets dat Van het Reve De Avonden heeft geschreven. En ik wou weg. Maar duizend bloemen gingen bloeien, het bruiste en het broeide, we werden baas in eigen buik, en gaven de vrede een kans. Oh yes, the times they were…