Netgedichten

netgedicht (nr. 60.665):

Gouden tijdperk?

Lustig is het augustusleven. De zomer is onze gast.
De vogels zwijgen. De heide bloost nog na in paars,
maar dahlia's zijn voorlopig verre van schaars.
Zwoel is het windje: hij streelt mijn blote bast.

In het zenit en in het zuiden knipoogt weerlicht,
zacht oranje als Aurora in het hooggebergte.
De natuur raakt geladen, vol verwachting en sterkte,
belofte van koelte, eigen aan duinen met zeezicht.

Op dezelfde wijze houdt moeder Aarde de adem in.
De mensheid houdt nog hardnekkig vast aan hebzucht,
honger, angst en onrecht. Oorlog dient nog als uitvlucht.

Toch zal de omslag komen, glorievoller als een godin.
Je ziet steeds vaker twinkelingen onder de mensen,
vonken van liefde. Wat valt er nog meer te wensen?