Alle inzendingen over Zwarte Piet

De Russische revolutie in de kunst kleurde een vierkant Zwart Nog jong - Avant-garde - maakte ik er kennis mee Heel apart Ik zag het van dichtbij na een val We hadden thuis zwart-witte tegels in de hal…

Het raam is zwart. De nacht donker. In de kelder is licht. In de kelder waar de flessen liggen. In de koelkast is licht. wanneer hij hem opentrekt en de fles rood. De televisie grijs, uitgekeken.…

die zwart/wit foto die voor mij opeens een kleurenfoto was.…

Treur niet mijn liefste Wentelt u niet in ongemeend verdriet Stort geen valse nodeloze droge tranen Ik ben tot uw genoegen gekist zoals u ziet Het aanschouwen van uw opgepoetst leed Doet mij pijn in het verschroeide kille hart Hoor de gescheurde doodsklokken luiden En het gif verstijft in mijn gesprongen aderen En voor u de hof verlaat…

ik voel het mysterieuze van leeg en zwart zie het spiegelen in donker water als bodemloos gat ik weer de sombere gedachten die ik deinend voor me zie ga niet mee met hun finale krachten naar machten van het niets heb me omgedraaid weg van schaduw naar het warme licht mijn intense opluchting werd snel zichtbaar in de tranen…

De zaaier ging uit om te zaaien en hij zaaide woorden woorden, die wortel schoten geworteld in kwade aarde om daar kwaad bloed te zetten onkruidsverdelgers hielpen niet de zware zwarte leugens bleven welig tieren en kwamen met kommer en kwel , kwaadaardigheid kwam met pijn die nooit is weggegaan..…

zwart van de koeien en plastic balen kuilgras het groene hart…

Ik zwoer maar bij zwart want wat wist ik over wit? Een ekster veracht.…

Ik voel me triest ik voel me verloren draag een zwarte bladzij met me mee wordt er elke keer om bestempeld ik kan het niet meer horen... Elke keer als ik denk ik kan iemand vertrouwen en dit openbaren grijpt het lot me met scherpe klauwen...…

De zwarte dorenhagen, eindlijk eens, met jeugdig groen deurstoven, het blijde jaar beloven. Nog onlangs, op de tuin,daar was het sneeuw, al dat mijne oge ontmoette: nu bloeit en riekt hij zoete. o Zomerdorenhage, willekom; en, met de oostermorgen, laat weg de winterzorgen!…

Een mist van zwarte gedachten dwarrelt langzaam over mij heen Waar is mijn kracht gebleven. Ik voel dat de donkere dreiging mij verstikt en dat de stilte een verlammende werking heeft. Waar is de weg gebleven die ik altijd ben gegaan die veilige vertrouwde weg.…

haar smalle rug doorstak en een neger uit wraak zijn leven brak beiden hadden na de zonde spijt ze waren twee geliefde mensen kwijt zwijgzaam legden zwart en wit de lijken bijeen stil de vraag biddend: komen wij eens tot vree?…

Eigenlijk begon mijn dag al klote toen ik, stomdronken van de slaap met veel gerek en nog meer gegaap, m'n kop aan het keukenkastje stootte ik deins terug en zoek naar steun, maar slaag daar natuurlijk niet in, waardoor ik keihard, vol met m'n kin op de rand van het gasfornuis kleun daar staat, juist, dát potje met vet dat ketst dus zo…

Mijn zwarte roos, waardoor ik altijd bloos, waardoor ik altijd glimlach, al vanaf de eerste keer dat ik je zag. je gaf me zo'n fijn gevoel, misschien was dat ook wel je doel, ik zal het nooit weten, je moest weggaan, het is nou eenmaal zo dat rozen verwelken en vergaan.…

Zwart naakte aarde. Geploegde akkers, dicht vloeiend groen tapijt. Ingezaaid door de mens. Goudgeel golvend graan, bewogen door de wind. gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

Toch dalen we steeds weer af En voeden ons met dit zwart…

Zee-kanaalsluizen Zwart geld in wit versassen kleurloos gewassen…

stekende pijlen geen rust alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel geen hand om haar te begleiden... een harde vuist geen vrienden alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel ontelbaar veel dromen een nachtmerrie geen mooie droom gekregen alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel…

Godin in het zwart, zittend bij het vuur van de open haard een mysterieus flikkerend schaduwspel op je mooie gezicht. Gracieus sla je bladzijden om, heel bedaard zoals je bij alles je charme bewaard.…

Een ekster huppelde in het gras alsof voor hem zwart wit niet enkel outfit maar ook glamour was…

Geen hand die ik bereiken kon geen stem om op terug te vallen, geen oor, geen hart dat luisteren kon of wilde stappen meer terug dan vorderingen makend en alles enkel maar in zwart niemand zag het, geen lachen, die druk, die pijn van het alleen zijn, dat verwoestend alleen zijn mijn geest, vele malen gestorven in de koude zwarte…

ziel te boren Met één blik eindeloos veelzeggend verstaan Alsof we beiden toch werkelijk echt behoren Tot eenzelfde Goddelijke uitgedachte waan Gracieus en rustig zwom in de vijver Een schone o zo mooie zwarte zwaan Na heel even mijn gedachten als schrijver Gedeeld te hebben moest ik toch weer gaan…

Bij de Hoge Enk een zwart schaap alleen in een weide, grazend en kauwend als één die weet dat alles voor hem is zolang de witte er niet zijn. ---------------------------------------- uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970,…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

.: de cipier opent de deur van mijn cel, zijn silhouet ontneemt mij mijn verhaal, zwart mijn blik in het verblindend portaal. Hoe komt die cipier aan zijn lamplichtmacht?…

Bewijs van afgedraaid verleden, verbannen op schreden tot de zolder, verslaat de grammofoon de kolder, van oude blijdschap in treurige toon, zwijgt de doorgezaagde boodschap en gekraste trappen van de tijd, gekerfde groeven in geschonden staat, zwart geverfd in geperst vinyl, draaft en zwoegt door in ziel en zaligheid, vergrijsd,…

Zelfs de zwarte tranen van de hoop vervagen al. Wolkjes inkt in een oceaan. --------------------------------- uit: 'Een prachtige dag', 2005. Erik Menkveld behoort tot de genomineerden om tot dichter des vaderlands te worden gekozen: www.dichterdesvaderlands.nl…

Veel van mijn schaduwen blijven achter in het zwart van het besef eigentijds en voorbij de polder is eenvoud de vrijbrief van mijn bestaan niets verontrustends moeder laat mijn hand nu maar los want jij kent de dood zoals geen ander geleefd heb jij zeker al was je afscheid voor mij een feest maar nu weet ik wel beter zonder jou was ik…

ik heb het intens zwarte van schaduw ervaren waar nacht en dood het donkerste bloed uit de levensgoot vergaren schemer nog bevroren is omdat eerst licht moet ontdooien voordat schaduw zich kan ontplooien daar op het einde der tijden voel ik het heftige strijden tussen bestaan en roemloos ten onder gaan…

één man maar die koninginnedag in de soep laat lopen, met een auto in volle vaart het publiek in en onherstelbare schade veroorzaakt, één persoon die, in de war of niet, het verpest voor iedereen, jong en oud, zwart en wit, man en vrouw, één gek die van één van de weinig typisch hollandse rituelen, van deze dag niks overlaat dan…