Alle inzendingen over individu

Aan jezelf genoeg hebben stelt vele vragen. Waarom kan de ziel niet meer aandacht voor andere wezens uitdragen. De zelfgenoegzame lijkt slechts in de innerlijke wereld geïnteresseerd. Het leven lijkt van buiten soms meer naar binnen toe gekeerd. Van hoogmoedigheid tot autisme lijken buitenstaanders te beweren. Doch het leven kan een mens…

de droom staat naast het lichaam versoepelt de vlek op de muur die er daarnet nog zat, de rest is een gat van steen, achtergebleven in een ontwaakte huid, nader dan de rok, verder weg dan ooit, met een opgekropt kussen, ontwortelde lakens als moment in vergetelheid…

voorbij de zeeën van tijd is hij de winter binnengelopen zijn spitse voeten op de ijsvloer dunner dan gedacht het ijs snijdt zingt kraakt en breekt door de heldere avond tijd om de stilte te oogsten op de akker van zijn bevroren ziel…

Muren die lijden onder duizenden speldenprikken van irreële gedachten. Ik, de metselaar, zwoegend voegend, niets herstellend. Het verdampen van mijn krachten. Ik voel de onmacht. Schelle mineur noten verschijnen. Een nieuw partituur ontvouwt zich. De voegen barsten. Hoge noten verzwakken mortel. Triolen van bassen, krachtig…

Wandelend door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw…

we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

ik zoek de toets die mijn woorden licht beroert zonder haast de woorden vanzelf licht en stil laat staan het zware hart in het harde hoofd lichtjaren verwijderd van mijn verlangen…

ze mag niet op de foto van zichzelf ze is niet bang voor lampen die je ziel doorboren, bliksemflitsen in de wolken maar soms liggen de beelden te dichtbij als schelpen op je bord, ze wil verzonken gedichten waarin niemand kan verdrinken ------------------------------- uit: 'Beroepsgeheim', 2009.…

Later komt het ooit zover Geniet ik meer vertrouwen Komt het allemaal toch weer goed Zal ik bruggen bouwen Neem ik mij oprecht eens voor Om nu iets af te maken Zal ik er voor iedereen zijn Niet langer meer verzaken Mensen redden in hoge nood In vlammen en gevaar Met doodsverachting treed ik dan op Ik sta voor iedereen klaar Een brandend…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt en soms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

Wie ik niet ben weet ik zeker. U of anderen ben ik niet. Ik ben ook echt niet geniaal, hoewel ik hier niet zeker ben. Een zoon van mijn vader ben ik. Zelf twijfelde hij daaraan. Wie ik wel ben weet ik bijna zeker. Een huidzak met daarin wat botten, ingewanden, zenuwen en wat bloed. Grijze cellen in een ouwe hersenpan. Een geest, die ik…

Met een kaaskop, gelige haren, een centenbak en bonkig postuur. Reist hij door heel nederland om zijn kennis te delen over de Japanse cultuur.…

Stoer, agressief, vechtersbaas, groot en sterk! Ik keek tegen hem op, wat een vlerk! Tien jaar later kwam ik hem weer tegen, nu is hij heel vriendelijk, zacht en belegen.…

het roerloze zwarte water de eindeloze bomenrijen de plukken schapenwol aan het prikkeldraad verstilde kades verdwenen schepen een blad dat geruisloos op donker water valt geen vaste hand in schrijven over smart zoveel dieper dan de zilte tranen van verdriet…

Tijdens een wandeling kom je haar tegen "de mens" de een kijkt somber de ander blij en verzonken in eigen wereld meestal gehaast of starend op een scherm zoekend naar het leven dat voorbij raast…

Nog eenmaal de waarheid maar dan onder de mensen zonder sacrale bestemming van egocentrisch paternalisme het verre geschitter van een ster misschien al lang in tijd verdwenen dromend over een opperwezen een niet bestaand dilemma de natuur van taal, en zijn communicatie eindelijk door het individu aanvaard als eigen kracht van innerlijk…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar…

ze zegt dat ze door muren heen kan breken zelfs als alles verloren is dat ze de dwarse stilte kan openen zelfs als alles gezegd is dat ze dromen blootlegt zelfs als ze in beton gegoten zijn ze zegt dat ze niet moe is als haar vuisten handen worden en de slaap haar inhaalt…

Als taal open gaat, dan pas zie je-, je bent te lang rechtdoor gegaan met wind en zonlicht in de rug zag niet eens, de lange schaduw voor je. De weg terug, je moest er niet aandenken juist ontsnapt aan tegenwind en ook nog, lage zonnestanden je fietst dan als een kind, die nog moet leren. Als je thuis komt wacht je kopje thee ook twee koekjes…

Iedere levensgang kent zijn beperking. De stappen die wij mogen zetten zijn nimmer ideaal. Waar een hart klopt voor het leven; is wat wij willen zien nimmer optimaal. We spreken de taal zoals we die geleerd hebben. Onze woorden krijgen expressie stemhebbend en non-verbaal. Wie wij zijn wordt spoedig duidelijk als wij spreken; in combinatie…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

We zijn bij elkaar gedobbeld en zijn donkere handen zijn mij onbekend, die kleine botjes als takjes onderhuids ruiken naar tabak en dure poeder hoeveel kinderen hoeveel vrouwen wonen er in die handpalm ook je dood. Zijn lange nagels, die jagen mij vrees aan voor straks als we maar eerst die hals uit, die nauwsluitende Sehnsucht. Wat doen ogen…

Wat ik wist van mijn jeugd projecteerde ik niet op mijn leeftijd maar op het landschap dat weelderig groeide in het onvoorziene droomgetij ik luisterde daar aandachtig naar geluiden van jonge gezinnen gezelligheid op weg naar kerstmis met een zorgvuldig uitgezochte boom en boodschappen eigenlijk te zwaar om in zonderlinge eenzaamheid…

wandelen en zwerven in bossen en parken gewoontes gaan sterven gezond voor dit varken mijn zinnen verzetten in de pure natuur jij zult niet beletten mijn eigen dressuur het gif moet verdwijnen uit botten en vlees de zon moet weer schijnen voor Jan Zonder Vrees ik zoek bloemen en kruiden vermengd met wat water het goud van deze tuinen…

De roffel van zijn hart waarschuwt het kind dat op de schommel tolt en zweeft. Hij knikt zodra het landt. Het denken houdt niet op. Als zij gaan liggen in de nacht weeft hij een net van aandacht om het huis. Gedachten jaagt hij ver voorbij contract en kruising. Al het onverwachte is een nederlaag die slim wordt bijgezet. Niets moet hem…

mijn vingertoppen glijden licht over je haren zonder verstrikt te raken het raakt me zo dicht ben je bij mijn hart vandaag zijn we meer dan een onbeduidende draad in het onmetelijke harten zijn de moeite van het redden waard…

Soms is het of ik het vergeten ben; Of er niets is geweest, dat niet meer is. Mij zelve is het een geheimenis, Zo diep, dat ik mij zelve niet meer ken. Dan lach ik, doe ik, of er niets ontbreekt, Of alles voort leeft, zoals het moest zijn, Of nooit de dood iets van wat ik eens mijn Noemde wegnam. - Maar de ure komt, die wreekt. Als ik een…

'Welnee, die meisjespop is niet van mij, die foto ook, niet met dat blonde haar. Vanmiddag komt mijn vader, die weet alles. Ik denk dat ik moest wassen, thuis en strijken, veel werk, met hoeveel waren wij, met veel. Die grote klassen,'s zomers in een bus vol liedjes, boterhammen, ergens heen. Ik heb gezongen in een koor, ik danste. Vanmiddag…

Het onbereikbare geeft je reden van bestaan. Jij hebt je zinnen op het onbestaanbare gezet, jou spreekt het onuitsprekelijke aan. Pijnig je geest tot gekwordens toe tot je de ervaring van de dichter evenaart, zich boven zich verheffend in de dreiging der ravijnen, tot hij van extase vrijwel buiten westen raakt. O de aanwakkerende vrees compleet…