Alle inzendingen over emoties

natuurlijk wil ik liefhebben niet alleen in lentebloesemtijd maar blijvend door mijn eigen winters heen als mijn adem op het raam in een bloem gevangen wordt of buiten overgaat in wolkjes gipskruid…

Het orkest wacht… de dirigent in volle concentratie… stil ingetogen het orkest wacht.. de dirigent verwacht zijn interpretatie van een meesterwerk het parelend zweet langs zijn gezicht als toen de meester zijn laatste noten wist gebogen hoofd.. recht! ogen gericht armen omhoog dirigentenstokje rechts en dan…. bewondering…

In eenzaamheid van winter breekt licht in donkerraam raap ik scherven van mijn spiegelbeeld en wentel in pas gevallen sneeuw woorden ademen kristallucht ogen volgen de laatste vogel in wintervlucht…

Een boompje aan een paal gebonden staat bang te rillen in de wind, en nu de storm raast door de hagen voel ik me als een eenzaam kind. Het boompje zwiept weerbarstig stilte en heel de lucht weent tranen grijs. De paal heeft wel geen wortelwaarde maar maakt het boompje aardewijs. Het samenspel van vele dingen, het weefselwerk van 't tafeldoek…

het was een jaar, vader gebroken door ziekte geteisterd door stilte met luide brokken protest tegenover de luwe vreugde van oef, het is nog niet gedaan vandaag en hier, vader vraag ik om vergiffenis voor moeders enkele tranen om treurnis die ik haar bracht die nacht, toen ik jouw naam spontaan vergeten was mijn geheugen is niet meer dan…

In grauwe takken huist de stilte bladeren zijn reeds verstorven vergaan op natte grond in die stilte hangt de witte ochtendsluier hoor ik het ritme van jouw hart voel ik vingers woorden schrijven letters, zinnen met zachte kus gestreeld…

Verlangen blijft en ook het dromen van morgenlicht en avondrood, van steeds weer vruchten aan de bomen, van leven tot voorbij de dood, van tederheid en mededogen, van kijken vanuit kinderogen, van Gods erbarmen groot.…

binnen is het stil de orkaan is gaan liggen zonlicht op mijn huid…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Beelden, die komen muziek, die verward. Waarom zo dromen? Waarom zo hard? Tranen, die wellen, want afscheid doet zeer. Maar waarom dat kwellen: ik wil toch steeds meer? De rust is vervlogen, de onrust zet in. Is dit overwogen? Is dit het begin? Ik zweef boven het afscheid, mijn lief in mijn hart. Ik ruik de dood komen…

In een zee van woorden stond ik daar, ALLEEN! letters uit de branding stroomden om mij heen, 'k probeerde op te rapen al wat mij bewoog, maar hoe kon ik weten, dat het mij bedroog?…

Laat mij los ! een zachte rilling volgt verlos mijn gevoel van het glanzende in jouw sprookjeswereld ik word belogen en zie constant emotie winnen van verstand -jouw streling zacht bedreven hand geef mij autonomie -zelfbeschikking- -rustige gemoedstoestand kies of laat mij los gevoel dominant -alsjeblieft!.. laat mij…

De rand, dun en hoog. De diepte, diep. Ik balanceer ongeduldig en hebberig; wil ik op de rand staan, wil ik de diepte in. Geen houvast alleen mezelf. Keuzes, zovele. Hersens gepijnigd. Emoties en ratio door elkaar heen; werkelijkheid verweven met fantasie. Droom ik en sta met beide benen op die rand dun en hoog, de diepte diep Wil ik…

verdwaal in je zucht naar liefde, lieve zoek je zelf overal laat je dragen bovenal zweef maar lieve met zuigend hart slurp je leegte vol met smart…

winterjasmijn langs een witte kerkhofmuur bloeit in gele stilte mijn schaduw glipt schoorvoetend door het halfopen hekken…

Moederkoek niet keurig opgevouwen in de kast als noodvoorraad voor later maar als ganzenmaal door mijn strot geduwd kruimels achteloos verspreid over het tapijt van verstikkende moederliefde…

De onstuimige wind van de herfst prikt meedogenloos en etst jouw naam zee ligt daar uitnodigend als een schommelend schuimend bad de hemel oogt nog zomers blauw als zoveel jaar geleden volg ik het pad in witte wolken zie ik gezichten die jij voor mij bedacht dan verdwijnt de kille zilte kou ‘herinner mij’ zegt je stem in mijn…

Gedachten zingen trieste tonen de zon sluimert zachte stralen Het ruisen van de zee zo mooi Maar ik ben aan het verdwalen Ik zoek een herkenningspunt Langs roze huisjes en baaien Maar alles lijkt zo op elkaar laat mijn geheugen verwaaien In mijn jurkje van wit linnen Blote voeten vol met blaren Tranen die een weg zoeken In ogen die zo…

ik droom de wereld achteruit in de hoogste versnelling wil pas weer ontwaken in het perspectief van gisteren ondertussen geef ik me over aan Orpheus die me uit de droom helpt in zijn armen gluur ik beschermd onder de nacht door naar de dag die ongeduldig wacht het donker in te halen verlicht koester ik de warmte van vandaag…

Als los zand glijdt het geluk door mijn vingers, ik heb het in mijn handen maar durf het niet vast te houden.…

gister verborg stilte het vuur in je diepte vandaag tonen je ogen glans kijkgaatjes naar binnen in de vrieskou guur dampt je adem uit de ontwakende vulkaan je barst los morgen stoffig met lava bedekt zal ik dan vurig smelten…

barrevoets desnoods wil ik zoeken tot aan de branding die jouw schaduw schept ik zal zandkorrels verslepen en boetseren tot het gezicht waar jouw ziel in rust…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

Met grote ogen Kijk je om je heen Je staat op deze wereld Maar je bent niet alleen Met je mond gesloten Ben je in je gedachten Alsmaar aan het denken Kijken en wachten Een hart vol met liefde Vergrijpt aan elke vriend Ben je een angst voor elk ander Wetend dat jij de meeste liefde verdiend.…

Ik wil het wel uitschreeuwen het wonder van leven maar woorden blijven verstopt achter een brok ik ben veel te bang dat het leven naar mij schreeuwt en dat het wonder dan verloren gaat zo blijven woorden slechts letters neergeschreven op een kladpapier…

je beloofde me regen in onverwachte buien druppelende neerslag tot ik zou verwateren schrijnende striemen tekenen mijn wangen doorweekte draden omsluiten mijn huid maar mijn ogen zien slechts het zilver van de talrijke mooie parels die zich aaneensluiten tot een schitterende plas en mijn zongerijpte lach tekent daar een regenboog…

Ziet hem lopen kilometers maken drie grote plastic tassen -zijn bezit ritueel lopen? honderd meter heen met twee terug voor die éne plastic tas onder zijn arm een regenjas heen naar wachtende twee dwars door regen en plassen - man… wat zit in die tassen? fluisteren toeristen en stadsen -tassenman deert het niet als men in hem een tijdelijke…

Je was wat moe, Toen nog wat meer, En op een dag, ben je stil heengevlogen; Zo plots, Als wind, Jouw leven en jouw kracht, Waar zijn die nu gebleven ? Maar in ons hart, Ruist nog heel zacht, De woorden uit jou stem. Die gaan niet weg Ze blijven eeuwig leven; Als jij, mijn lieve papa…

Mijn hart schenkt witte rozen aan blauwe ogen mijn ziel sprenkelt de geur van ochtenddauw mijn ogen laten beelden zien van lieve lach mijn stem vibreert de tonen van een late novemberdag…

adem rustig in en uit, adem in en uit, denk aan de naamdrager, in en uit in en uit, goed zo, in en spreek de naam uit hap naar de naam, probeer te happen naar de naam als naar adem, zo ongeveer: haphap, happen naar de naam, haphap niet hoesten, happen haphap, niet hoesten adem rustig in en uit, adem in en uit, niet hoesten, adem in adem…