Alle inzendingen over filosofie

Ik geloof dat de ziel van ons leven als een waardevol kleed is geweven van ragfijne stof dat door gedachten vanuit het hart gegeven het samenzijn niet kon bederven zo geloof ik dat er zijwegen van de liefde bestaan een kwestie van twee-eenheid waar de één sterft, naar de hemel gaat en de ander alleen achterlaat met een hart vol liefde…

als ik jou redden zou uit een brandend huis een vastgevaren schip je redden zou van de jankende hond in zijn veel te kleine hok van verdrinking of bloedzuigende dazen en dwazen als ik jou redden zou uit een ivoren toren maakt me dat tot je bevrijder of zal ik je bezetter zijn als ik jou redden zou…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

we sprokkelen woorden bijeen ze zullen zeker wegwaaien geen keuze zonder verlies we laten los we houden vast laverend op de dunne draad van verbreken naar verbinden alles gaat goed we zijn er tot we arriveren bij alweer een dichte deur we zijn er helemaal niet alles komt altijd anders dan je verwacht…

Kan deze dag mij en ook jou overrompelen op andere manier zaken laten bewonderen. Waarom bijvoorbeeld iets het absurde noemen toekijken hoe twee bijen ook kunnen zoenen. Kan ook ik even zacht spreken met eigen stem hoe bijvoorbeeld iets openblonk die groet nog klonk, de donkere voorgrond mij werkelijk niet kan boeien mijn gedachten liever met…

In de herfstregen, Waar iedereen aan me trekt En het, als een zegen Grote tranen lekt Is er een verschil, tussen wat is en wat kan zijn Maar alles in het leven Loopt in een zigzaglijn Van boven naar beneden Van links naar rechts en andersom En toch is er geen reden, Waarom…

in de pas lopen van ochtendritme dichter op de huid gezeten vriesdroog, neutraal als een weerpraatje het pellen van hemelbrood in vergeefse poging blinde muren op een kier zodat je die gaat bestormen sneller dan aftellen tot onvoorzien een dagsluiting, de geelheid van een mosterdveld en dan af te haken nog vóór mijn openingszin…

ach zitten we niet allen in de grote ballon met heelal als naam en als die wordt doorgeprikt zal alles erin vergaan en wordt er niets meer naar belangrijkheid gerangschikt in alles zitten verschillen in kunnen en in willen maar alles heeft z’n belang die vogel die vlinder die bij dat bloemetje en ook jij in alles zit verbindende samenhang…

Windstil linnen, elk geluid gestold, geen streek zelfs geen veeg te zien, het wit en zwart voorbij, het niets in de wereld weg gekeken, glad getrokken tot aan de polen geschikt voor weinig de aarde in meerwaarde in te verruilen in ruis, verf ademt de hang naar het diepste evenwicht, in de sluimerende maat van alle dingen. De meridianen…

luisteren naar de stilte van de nacht liggend in mijn veel te grote bed staren naar de maan die naar mij lacht o, zalig...sterren dansen mijn ballet hun witte schijnsels verlichten mijn geest rustig sluit ik nu mijn bruine ogen denkend aan al die vervlogen tijden ik ben tevreden, ik kan niet anders want een passage die ik nooit eerder heb gekend…

de grijze uil draaide zijn kop meer dan eens, zoals hij dat kan zijn ogen vroegen, heb je het begrepen ik echter was nog te verdoofd door de koude vlam, uit een kille steen geslepen, het was het zicht als voorheen heb je het begrepen, vroeg hij andermaal zijn blik was nu in mij gericht hij begreep mijn wezen in zijn taal ja, zei ik, het…

Alle revoltes van de wereld wissen de smart van moeders niet, alle vooruitgang verhindert niet dat ik dictators haat, zelfs die in mijzelf, ongewenste waarheden doen mij aan macht verbleken ik ben het dier wat nog nooit een moord heeft begaan, soms toch in gedachten stond die daad vooraan, hecht dan bloed aan beide handen? Of tot…

onophoudelijk vraagt de blinde man of het al tijd is voor zijn pijnstillers helaas meneer er is niets meer maar ik vraag of het al tijd is voor mijn pillen er is niets over meneer ze zijn op zoals u en ik we kwamen alleen dood gaan we ook alleen we spelen het eindspel u ik en alleman we zijn eenzaam is het al tijd voor mijn pijnstillers…

Een zwerfsteen geboren uit eruptie en de zwaartekracht die hem baarde, ontleent z’n vorm aan het slijk der aarde, markeert z’n geslepenheid in ontberingen, verhalen van kristal en mineralen tijdsdruk van werelds wiel, geofferd aan de energie van weerstand, in gepolijst als oneindige beweging, zonder begin en zonder einde legt zichzelf…

buiten staat een man klein en bijna tandeloos hij zegt: ik adem ik adem zegt hij dat kun je altijd zeggen daarom zeg ik het niets is nog voorbij voel me ik adem nog steeds mijn adem stokt…

Er golven witte kandelaars door de nacht ik zie hen op de weg naar Thebe ver van de blinde massa Het bovenaards ivoor van engelen draagt mij en gouden meeuwen krijsen onze naam zij hekelen de getergde gnomen die met hun waanzin de aarde vermoorden die niet net als ons op blote voeten door de kasteelgangen stampen bezaaid met glasscherven…

Uit het oerwoud van twijfel rijgt zich aaneen in het collectieve zwijgen, maskerade die meer leert over de gedreven kwantitatieve vervlakking van de werkelijkheid waarin de wereld zich herkent, die synthese als levende bewijs dat de hersenen slechts een weefsel is met uiteen lopende gedachten waarin de consumptie is verdwaald,…

Door een wereldse oogopslag, ontblote handen de kansen tellen maar altijd doorslaan de andere kant, waar de dove netels, onverwoestbaar blijken in hun soort, waar oudste wetten in emotie zich herhalen, zittend op de blaren van onzin die kritiekloos wordt aangenomen, de willekeur herboren wordt tussen de rails van geboorte tot de dood…

zoveel meer stiltes onder deze stilte als vissen stilgevallen onder een ijsplaat waar ik de weg niet vinden kan…

in de tijd toen het altijd zomer was zoomden we in en uit maar nooit werd het leven scherp we sliepen zonder weerga in het tijdperk van Saturnus…

Er zitten eksters op het dak zo van die harteloze krengen die niks als deernis komen brengen voorlopig houden z'hun gemak. Er kruipen mieren op mijn borst, ik vraag me af wat is hun streven waarom dat naarstig jachtig leven van al dat peinzen krijg ik dorst. Er zit een jakhals in mijn hoofd wat wil dat beest wil toch graag ontsnappen…

Een universeel gegeven het tikt weg zonder de juiste inhoud te beleven elk individueel wezen vult z’n eigen geleefde deel, abstractie in pragmatiek of emotioneel de toe gemeten tijd het verleidt tot inzicht en uitzicht, om in het goede te overleven, al zijn we draad even kwijt niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik buiten onze gedachten…

eenmaal daar, de voeten gestrekt tot aan het warmste gedeelte gedachten staren slechts de vlammen geven ze een eigen leven ze gaan spoorslags op de loop voor knopen in je buik en vaste vormen door een oververmoeid bestaan eenmaal daar gegaan sluiten ogen zonder slaap de warmte trekt een gapend gat tot proportioneel verlangen ...…

Zou ook jij je wil niet wensen op te leggen aan je gedachten, hen met kracht beïnvloeden, jouw dakkamer is nu te vol, niet te bevroeden oogt 't een slaapzaal voor ons allemaal. Er zweeft voelbaar iets van chaotische duisternis, ik denk ook ’ waar gaat dat vuurvliegje heen', wat maakt dat alleen het licht hier gestaag doofde uit dat open dakvenster…

Mijn hart vindt nu eindelijk rust in de terechte onrust , de woorden geuit met een lippendienst bewezen wat ontsproot en ontspruit nu ook zij het weer uit. Niet langer is tijd en het weten de vreemdeling een afstandelijk of armetierig ding. Als ik gedachten laat kantelen doet het ons nu niet meer wankelen. Mijn hand rust nu met toestemming…

wat ik je zeggen wilde verstilde in de taal die ik liefheb grenzenloos vervlogen dat wel het is de beweging achterwaarts in een diep gevoel ja, ik weet dat mijn bestemming verloopt langs die ene weg, een enkeling begrijpt wat ik bedoel ik was nog kind toen het zich openbaarde, maar hoe te gaan ik zat daar in het gras wist van heg…

zijn wij uniek of zijn we het niet ja en nee wij zijn de vruchten die groeien aan de boom en proberen te rijpen de een iets sneller dan de ander het waarom hoe en wat zullen we nooit begrijpen van elkander de een valt heeft wind tegen weer een ander wordt aangevreten velen krijgen voldoende tijd normaal zoals het gaat gewoon geen plaats…

De tijd komt mij nader toe in mijn onnadenkendheid, ongelijke taal ruist door alles heen kruist degens in het aanbod van ideologieën maken ons doorzichtig, het onbenoemd geheim huist tussen aarde en de zon, hoop lijkt soms hol, geeft de honing soms de smaak van azijn, vooroordeel en mythen rijken tot mijn kruin anderen vlochten wortels…

In de herfst schuilt de vrouwelijkheid, winters heersen oude mannen, in de lentes lonken vlinders onbevangen, ik ben in de zomer tot alles weer bereid, als schaduw en het licht elkaar weer ontvangen, het levensbit verlost van het opgekropt verlangen, verenigd uit silhouetten vanuit het verleden, want er bestaat geen verlies aan tijd.…

Worden de zintuigen dood geboren, licht verzonken in lege ogen, ontstaat geen beeld om het leven aan te leren, zijn de sterren uit de nacht gekropen. Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de klei om de wereld op te beuren, hoop volgt kleine stapjes haar eigen levenspad in de zwartste gaten om hun doodsstrijd te betreuren…