Alle inzendingen over mystiek

Het zijn illustere raven die de vleugels spreiden over een toekomstige mist die diepe dalen verbergen. ik zal blijven zoeken naar de tekens die ergens liggen begraven waarop mijn glazen kist wacht, de teugels die het leven tergen. tot een gehoornde hengst de merrie van de nacht verleid zal ik dat spoor volgen en de duivelskunsten…

ik hoorde muziek achter de bomen met donkerrood loof zag de linden wit dansend ontsnappen uit hun cirkels van drie geen vogelgeluid in het monumentale geruis van eeuwenoude melodieën zacht trok de wind aan de kleurrijke balg langs de zoom van het bos wei en heidegeur mengden maar het oerbos bleef gesloten in donkerrode eeuwen…

In een plas, die een hoge boom als in een put zover weerspiegelt, -‘t loof laat haar bewegen-, die aan elke kant een ander uitzicht biedt, die de maan op de grond, de wolken op de straat, kan laten drijven, daarin wil ik me verdrinken, in haar diepte.…

vraag me niet waarom ik huil ik huil daarom daarom is geen reden geen reden dat ik huil dat ik huil vraag me niet waarom…

Mijn ziel kan zien tastend in het donker, alleen dan wanneer een licht tot me schijnt en ik wist, vermoedde, dat daar in het donker jouw krachtig licht tot me flonkerde.…

Verhalen schuilen in de kraters van de maan op de autocue van schaduwen zijn ze te lezen in de achtergrond van de hemel letterlijk vertaald voor de overlevering in tijdsbeeld blijft het vrezen de schoonheid in tekst van de vrije liefde betaald. Apotheose van verbeelding, de beleving herhaald, in de huid van eeuwen worden teksten lichter…

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde…

drentelen in huis onmogelijke uren pratend, pratend een lach, schel wegstervend. vermoeiend…. stommelen in de nacht ogen, verscholen achter glas vage verhalen waarheid? we hebben ze gewoon nooit gekend de tijd duurde (te) lang opluchting als de vloer weer toebehoorde aan jezelf eindelijk verlossing het leek op wakker worden…

waar de natuur nog ongerept haar glooiende struikerige goddelijke gang gaat plaatsen mensenhanden 'verboden toegangsborden' maar soms op verdwaalde momenten wanneer niemand kijkt ontdoen wij ons van stoute schoenen om blootsvoets door velden te jagen Blik op oneindig haar in de wind oor aan het kind…

eens wanneer je zult besluiten je ogen te bedekken en op reis te gaan door binnenwerelden onverstoorbaar dalen in ravijnen en kerkers of zwevend - duizelingwekkend hoog door majesteitelijke luchten dan wanneer je ernaar uitkijkt zul je het vinden het allerkleinste bijna onzichtbaar pluk die dag en draag hem uit voed hem…

ik woon in woorden die ik achterlaten zal zei je toen toen je wist dat je zou gaan in mijn woorden zei je kun je me vinden altijd het moeilijk deelbare woont daar mijn diepste binnenste het tomeloze verlangen woont daar en het vallen en opstaan mijn doodse stilte en mijn snerpende gekrijs in mijn woorden zei je kun je me vinden…

Ik heb me laten temmen in je mooi resonerende zinnen, ik was aanwezig, nu zoek ik nieuw klinkende kleuren, de morgen liefdevol en blij om de dingen in mij herboren, bevroren ijs wordt wild water in het zomerparadijs, lichtgeel is de zon, de zee diepblauw verlangen begeesterd op zoek naar de parel, ver van je weg, los alleen, met magenta…

Heb met de zon een afspraak gemaakt O weelde van licht omhul mij intens in uw stralend glanzend goudwit warme gloed waarin ik mij koester brokaatzijden omslag rondom teder veilig alomvattend daar geliefde die nooit aflaat niet ontgoochelt mild…

Ze zagen alles wat mij onterecht werd aangedaan. Alles werd gezien. Ik was niet langer de enige getuige. Nu waren er vele getuigen, onder levenden en doden. Ook zij leerden van mij. De stem en bescherming bleven: ze schreven woorden in de geest van Petra. Petra tekende alles op en sprak; daarmee had men vooralsnog, geen rekening gehouden!…

Onbegaanbaar is de weg... Een ziel in waan en alleen. Dan de ogen die stilzwijgend... Niets dan ware leegte in breedte, diepte. Vergeten en verloren, diepere betekenis voor hen uitverkoren. Tegen en voor als zwart en wit. Wet van de grote getallen. Door en door nat of anders... Voel en geniet of niet de smaak van... Kan een brief de juiste…

omdat het onmogelijk is de hemel te bestormen met windbewogen wolken vluchtig te worden overwegen zij blootsvoets af te dalen naar zand en water of ademloos te blijven bij helmgras en vogels dan wel eigenmachtig in het midden te vol-staan waar alle schaduwen tenslotte samensmelten in een paringsdans…

Ze bewoont de stilte, ze bedrijft de moraal voor mij in een nog te ontdekken taal. Ik vroeg haar, hoe is het wonen in deze mantel van stilte? Geen geluid kwam over haar lippen en en uit haar gesloten mond, slechts verlichte woorden die ik verstond uit het spel van beide ogen en die ik begreep; “ Als ik in het licht van van…

Witte aangelijnde vlokken Doorkruisen verre blauw Traag wijkende naar verder Zulk een gebaar Maakt dat ik mijn gang aanschouw Soms denk ik, ik ben klaar Reeds moe van de dagen Als ik vooruit in de verte staar Ik vergeet ook het prille landschap Dat vervaagt in een verleden gebaar Witte aangelijnde vlokken Verwarren in…

alléén als de zon schijnt ben ik nooit alleen, doch ik ruik hem niet, ik proef hem niet, ik voel hem niet, ik hoor hem niet, maar ik zie hem wel. alleen als de zon schijnt ben ik nooit alleen, doch hij loopt links of rechts, voor of achter me, altijd in de tegenkleur zwart. hij praat niet, hij schreeuwt niet, hij eet niet, hij…

met een deken van violen kleine teer-blauwe maagdelijke witte zijdezachte heb ik jouw broze botten je doorschijnende huid je wil om te leven en je wens om te sterven de pijn van je ziel dat rauwe en ruwe het machteloze verlangen ons naadloos samenvallen eerbiedig toegedekt in het besef van een eeuwig verbond heb ik je toegedekt…

onder moeders paraplu beleeft het kind een déjà vu alleen de regen valt nog in het nu…

verlangend naar stilte in tinten te vangen dient zij zich aan in groteske amorfie geen heimwee naar verre verlokkingen en ik - begerig - koester haar totdat de lokroep van de wereld haar laat ontsnappen vanonder mijn pen krachteloos tussen vinger en duim spinselen van hersenen en gedachten voeren oorlog in mijn borst moorden…

Een witte wind waait door de wereld een wind van licht De naam is Da en waait door alle tijden In fluisterstilte gesproken wordt vurige nectar die stroomt als lava en verbrandt het gelaat van droom verteert angst in alles verzengende liefde danst met zon maan en sterren Da is het ongebroken hart van de wereld de verdelger…

de dag wolkt en druipt nat van tranen de straat glimmend onder gehaaste schoenen op weg naar onvermoede troost onwetend nog het licht kent uur noch ongeduld en zwijgt de bron wacht op de juiste tijd…

zij - de vrouw hoort roepstem van leegte die in haar buik ontspringt en gaten slaat in haar ziel tot zij zich buigt naar de aarde die haar verleidt naar goden in bomen en naar goden die rivieren bevolken dan groeit zij bezwangerd uit haar schaduw als Godin verheft zij zich naar de lichtende zon die zij omarmt en omvat zij is…

in haar kristallen bol ziet zij wezens reiken naar zonnestralen voorjaarsvogel scheert langs de rand van de wereld een enkele zwaluw maakt nog geen zomer krassen de raven die uit hun schuilplaats komen kristal is ijs geworden smeltwater sijpelt tussen gespreide vingers dan is zij wereld in water rondom haar wordt horizon geboren…

Er is een drang en onstilbaar verlangen met koesterende handen te verzachten al wat verwrongen en geslagen is, en pijnlijk angstig voor wat nog komen kan. Toch zijn we moedig en zoeken steeds opnieuw het leidsel van Ariadne, stralend Licht tegemoet van Achnaton- Ra, Vader-Zon, die schitterende bron. We vullen en omhullen ons met de pracht…

Haar lippen zijn machtig ze tuiten zich tot kussen die zacht zijn gehoor strelen in opwindend verlangen haar lippen zijn vurig onverbiddelijk trefzeker planten zij haar angel in zijn smachtende hart…

Hoe omschrijft de exegese Het begrip telekinese ? Beïnvloeding door verborgen krachten Van materie door gedachten, Kun je als uitleg lezen. Het zijn aangename zaken, Als mijn gedicht je heeft kunnen raken.…

Eeuwige zee en als golven rijzen en dalen dagen en nachten die het gelaat van vlees boetseren Gelaat dat verwelkt en sterft In het nachtelijk uur op bed gelegen in de herfst van het leven Een leven dat zocht maar nooit vond want het zocht dat wat is - de Ene Onveranderlijke Zee Golven rijzen en dalen maar de zee blijft…