Dolgedraaid
Het lichaam, mijn vlees
zag ik, ervoer ik als enorme last...
ál die hete zomerdagen
dat ik zag te studeren
en maar gewoon, bloot met slip
over boek en pen gebogen zat.
Het paste niet bij me: heel die naam,
of het hoofd, de expressie
de geest met aanhangsel
mijn lastig lichaam.
O ja, ik kon, in zekere term
ervan genieten met menig manlief.
Maar dat was het niet.
Het zit in de weg. Ik raak
niet vrij noch verlost.
Zoals toen.
Het is de taak verder om voort
te zetten en dat karkas, die catacombe
achter me aan te slepen
en vooral zorgen dat de geest,
de vluchtig werkelijk waarlijk levende ziel:
niet loslaat!
Dolgedraaid?
Neen.
Levensmoe verward in "hogere geestesbegrippen".
Niet los te maken, of los te weken van: voorlopig!
... Wanneer er nog maar een hele kleine scheidslijn tussenlichaam en geest loopt.Strikt noodzakelijk is het dan, om heel goed te luisteren naar mezelf! ...
Schrijver: Petra Hermans, 27 juli 2013Geplaatst in de categorie: mystiek
Toch maak je een verlichte indruk als ik naar jouw foto bij dit gedicht kijk.