Alle inzendingen over ziekte

ik val weer diep, recht in die donkere afgrond mijn laatste hoop op beterschap werd mij gisteren ontnomen, in één seconde, in één zin, een klap recht in mijn gezicht het beeld van mijn toekomst niet bepaald rooskleurig is dit voortaan mijn leven? hoe moet ik hiermee omgaan? het blijven lachen en doorgaan kost me meer en meer…

alles is zinloos mijn reuk een geur en de gebruikelijke rituelen mijn hoofd gescheiden van mijn hart op drift onder een betrokken hemel prik gerust in mijn vinger het zal me niet deren zoals ook pijn zijn doel voorbijschiet in een leeg hart alles is zinloos dromen in zwart/wit trekken zonder ondertitels aan mij voorbij…

In de geest, van mensen om mij heen kruipen giftige slangen en in het hart, proberen giftige spinnen te heersen maar in mijn hoofd kruipen al jaren meelwormen; het kronkelt... maar zij zijn: voedsel voor vogels, die daarvan gaan fluiten: als een nachtegaal alleen kan!…

Ik heb geheel geen honger, mens foeterde ’t tenger meisje agressief Ik voel mij fijn met een lege pens en nee, nu ben ik eens niet zo lief Ik heb vanavond toch al gegeten je mag ‘t mijn vriend ook vragen Ik heb enkele broodjes opgegeten daar hij alsmaar door bleef zagen Ik heb thuis iets gegeten vriendje wilde ze haar geliefde wijsmaken…

De vrouw ligt op de bank en zegt: ik ken dit niet weet niet wat me overkomt kon toch altijd alles zelf ging toch iedere dag naar buiten Kijkt hulpeloos om zich heen ogen leeg dan weer helder Ik ben blij je te zien mijn broer - mijn zoon - broer hoe zit het ook alweer Ja, mijn zoon, mijn zoon Ik houd zoveel van je…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

Met winst omgaan Kan ik niet - Ik ben er te Bescheiden voor Met verlies omgaan Kan ik niet - Daar ben ik Te bozig voor Met het leven Omgaan kan ik niet - Ik ben er te Angstig voor…

Giftige tongen Vlammen overal Die uitslaan Duivelse ogen Gretige bek Waarmee 'k dreigend Welhaast verslonden Word - over de smalste Richel ontstnapt De helhond voorbij…

vingers priegelen met een touwtje je hoofd zwaait heen en weer je sloft de zoveelste ronde wilt u een koekje meneer maar de trommel is leeg je ogen en lach zijn een schaduw van wat is geweest zacht dansen de stofjes in de reepjes middagzon je slaat naar een bromvlieg die je zelf verzon ik kus je tot een volgende keer hulpeloos…

In het vroege Donker - ergens Tussen Wolvega En Steenwijk-Noord Vond ik m'n Waterloo En werd mijn Ik vermoord Thema: dysthieme depressie…

Kruimels rond haar mond ogen vertederend er groeit iets groots en chaotisch boven haar terwijl in haar de gekte zich stapelt steunt zij haar hoofd bang dat het breken zal.…

't Is wat Zei de ernstig Depressieve dame Op leeftijd nadat Ze de vierde Electroshock Had ondergaan - Op een toon van Opluchting en Meewarigheid en Voorzichtig opgetogen Voegde ze eraan toe - Een hele toestand In Marokko - En deed er verder Het zwijgen toe Inspiratie: Hollanddoc Radio, Vincent Bijlo, zondag 30/9/…

eerst een hulpmiddel tegen de ziekte en pijn braafjes tabletjes slikken dus daarna het stalen hulpstuk voor rug en benen wat komt er dan? wat ik me afvraag, is er geen hulpstuk der aanvaarding?…

INKIJK Terwijl de dag Sterft en roemloos In haar oude Licht ten onder Gaat - kijk ik Bij mijzelf naar Binnen - door Groez'lig glas Ontwaar ik een Huis waar alle Warmte uit Verdwenen is En alle lichten Zijn gedoofd…

Ongemerkt gestorven Te lang al Dwaal ik over Het kerkhof van Vergeten namen En ontdek in 't Voorbijgaan mijn eigen Naam - en 't stelt Mij gerust want Mijn eigen sterven Was ongemerkt Aan mij voorbijgegaan…

Mijn leven Overziende tot En met nu Zie ik dat Ik het niet Meer overzie…

Storm die Door mijn Hersens Jaagt op Schimmen die Ooit woonachtig Waren in de Mens die Ik Genoemd werd…

Ingevallen Haar wangen Mumm'lend Haar spraak Zat ze in Zichzelf gevangen Nadat ze bezoek Van Alzheimer Had ontvangen…

Giftige tongen Vlammen overal Die uitslaan Duivelse ogen Gretige bek Waarmee 'k dreigend Welhaast verslonden Word - over 't smalste Richeltje ontsnapt De helhond voorbij…

Ik heb niks meer En ik ben niks meer Fluister ik naar De gedaante die Zich zwijgzaam Naast mij voortbeweegt In een moment dat Nu maar ook evengoed Toen kan zijn - Alle besef van Wat ooit tijd - Of ikzelf - was Opgelost in een Levende nevel Die totale leegte toedekt In vriendschap opgedragen aan Manon Munsterman…

In die ene winter, van het jaar 1995, op het jaar 1996, was het een heel koude nacht. Er was niets te eten, want ik had geen trek en geen behoefte..., als alleen leeg te geraken... . Het was bijna niet te overleven. De krankzinnigheid van mij in leven te houden, in enig vertrouwen van kaarslicht. Slechts veel wantrouwen. Er was water. Maar…

ik kijk naar ogen, troebel als mist ze staren me weer aan ik zie jou passeren en ik denk wat doe jij hier toch? dit spiegelbeeld, ik ken het nog niet goed ik moet er zo aan wennen het is niet ik, zeker niet de ik van vroeger mijn contouren, ongemerkt weg gegomd, in enkele halen ik kijk naar angst en twijfels, ik kan ze bijna ruiken…

Hoe het ging Vroeg de Gedragstherapeut Aan de depressieve - Buiig, zei deze Die met dat ene Woord niets te Veel had gezegd…

Geloof in mij Nu ik nog leef Zing ik naar mijn ouders Die er niet meer zijn Hou mij vast En geef me rust Op het strand dat vrede is - Waar geen verdriet is, geen gemis, Want weten moeten ze Dat ik ben uitgekust Regel 1-2: dank aan Harrie Jekkers (c) 1992 Regel 9-10: dank aan Frans Halsema (c) 1985…

Hersens van mij Tot moes geslagen Tegen de muur Die leven heet Tot moes geslagen, Iets anders is het niet, Want die muur Is van graniet…

Door niets belemmerd En toch geremd - Mijn eigen ik - De euforie beteugeld En mijn verdriet getemd…

Flarden Oorlog voerend In het brein Ongelijk de strijd Van mijn ik Met de andere Vormen van zelf En eigen die wonen In dezelfde mens Zwaar het gevecht Uiteind'lijk aangeland Op de rots die in De branding vrede is En 't nieuwe leven gekust…

als een vogel die niet meer vliegen kan, gewond en kwetsbaar zo ga ik door het leven de vraag die me bezig houdt zal ik ooit terug kunnen vliegen? mag ik hopen of is het beter van niet? begrijp je dat? ik wil niet weer zo diep vallen... en toch zal ik blijven vechten, alleen... ik weet niet hoe? me blijven afzetten tegen…

Ruisend hart In bruisend verdriet Woede en angst Om voorrang vechtend Ruis op mijn eigen Lijn waardoor ik Er niet meer wil zijn…

Zo zorgvuldig opgekweekt En liefdevol verzorgd Toch teer geworden Met de tijd En van 't leven losgeweekt…